Ο Γιώργος Κυπριτίδης ή αλλιώς γνωστός ως Super Goofy είναι από τους λίγους ανθρώπους στη Μύκονο που έχει ταυτιστεί με το νησί και ας μην είναι στην καταγωγή Μυκονιάτης. Από τις πιο αναγνωρίσιμες φυσιογνωμίες στη Μύκονο ο κος.Γιώργος εδώ και 40 χρόνια “οργώνει” ακούραστα από το 1982 τα σοκάκια του νησιού και πουλάει τους ολόφρεσκους σούπερ ξηρούς καρπούς του που δεν θα βρεις αλλού, γι αυτό άλλωστε και είναι must.
Με αυτή τη δουλειά έζησε και ζει ο ίδιος και η οικογένεια του, σπούδασε δύο παιδιά στο εξωτερικό και ακόμα και σήμερα συνεχίζει ακάθεκτος και χαμογελαστός! Κάθε μέρα “οργώνει” όλα τα σοκάκια της νησιού με την ποδιά του και το τσίγκινο κουβά που είναι γεμάτος με τους πιο φρέσκους και ωραίους ξηρούς καρπούς που μπορείς να φας. Όλοι αγοράζουν από εκείνον, τα περίφημα χάρτινα σακουλάκια του με τα εξαιρετικά φρέσκα φιστίκια.
Η ομάδα του Female-G ήταν στη Μύκονο και συνάντησε τον Γιώργο Κυπριτίδη, με τον οποίο είπαμε πολλά και ενδιαφέροντα, για το νησί, την μεγάλη του αγάπη γι αυτό, πως βρέθηκε εδώ, πως έμεινε, τη δουλειά του που τον έχει κάνει μια από τις πιο γνωστές φυσιογνωμίες της Μυκόνου, την οικογένειά του, το μέλλον… Είναι σίγουρο άλλωστε ότι ξέρει το νησί και τι γίνεται σε αυτό καλύτερα απ΄όλους!
Λίγη από την ιστορία του, μέσα από δικά του λόγια, έτσι όπως ο ίδιος αφηγήθηκε κάποιες λίγες στιγμές της ζωής του και του νησιού στο Female-G…
“Γεννήθηκα στην Πάτρα τον Μάη του 1954. Η οικογένειά μου μετακόμισε στην Αθήνα το 1959-60. Το πατρικό σπίτι είναι στο Περιστέρι. Το 1972 πέρασα στο Οικονομικό της Νομικής στη Θεσσαλονίκη. Το 1976, από ένα “τυχαίο” γεγονός, δηλαδή από ένα γάμο βρίσκομαι στη Γλυφάδα και το πρωί στο καράβι για Μύκονο.
Ημερομηνία 6 Ιουνίου 1976.
Λοιπόν, η πρώτη εντύπωση είναι ότι η Μύκονος δεν έχει λιμάνι και τα καράβια μένουν εκτός… όπου η μεταφορά μας γίνεται με “λάντζες”. Πρώτη φορά αντικρίζω το νησί της Μυκόνου. Μου φάνηκε σαν μια “παιδική” ζωγραφιά όπου τα σπίτια είχαν και έχουν άσπρους τοίχους και χρωματιστά πορτοπαράθυρα, μπορντό, σιελ, πράσινα, μπλε… απλά μου άρεσε πολύ. Όταν περπάτησα στο πλακόστρωτο και συνάντησα τους πρώτους τουρίστες… ξετρελάθηκα… Συμβαίνει αυτό που λένε…Η αγάπη μου για το νησί μεγαλώνει μέρα με τη μέρα. Το 1982 αποφασίζω να γίνω μόνιμος κάτοικος και δημότης Μυκόνου. Στο τέλος του 1989 γνωρίζω την Ελβετίδα γυναίκα μου με την οποία αποκτήσαμε δύο αγόρια.
Αγαπώ το νησί εξίσου κάθε μέρα, εκτός από 50 μέρες τον χρόνο δηλαδή από τις 15 Ιουλίου μέχρι τις 30 Αυγούστου. Θεωρώ ότι είναι ότι χειρότερο… Πολύς κόσμος… Πολύ κίνηση στους δρόμους.. Υπερπλήρεις παραλίες … σκουπίδια… κτλ…κτλ… Έχω περάσει αρκετούς χειμώνες στο νησί, είναι υπέροχα…
Η ζωή συνεχίζεται… το νησί αλλάζει χωρίς να υπάρχει πρόγραμμα… υποδομές…. Φοβάμαι για το μέλλον…Ίδωμεν!
Δείτε επίσης
