Φωτογραφία του Διονύση Παπαγιαννόπουλου στον ρόλο του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη δημοσίευσε ο συλλέκτης και δημοσιογράφος Άρης Λουπάσης στο Instagram, σημειώνοντας:
«Ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος σε έναν από τους πιο εμβληματικούς ρόλους της πολύχρονης θεατρικής του διαδρομής, ερμηνεύοντας συγκλονιστικά τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη στο έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη “Το Μεγάλο μας Τσίρκο”, που ανέβασε τον Ιούνιο του 1973 ο θίασος Καρέζη-Καζάκου στο θερινό θέατρο «Αθήναιον».
Ένα από τα κορυφαία έργα στην ιστορία του νεοελληνικού θεάτρου, το οποίο ξετυλίγει την πορεία του ελληνισμού από τα χρόνια της Τουρκοκρατίας και τη Μικρασιατική καταστροφή, μέχρι τον πόλεμο του ’40 και την ταραγμένη πολιτική κατάσταση της εποχής. Ο σπουδαίος αυτός Έλληνας ηθοποιός καθηλώνει το κοινό όχι μόνο ως Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, αλλά ενσαρκώνοντας με μοναδικό τρόπο τον Καραγκιόζη και έναν ζητιάνο στην Κωνσταντινούπολη την περίοδο του Ανδρόνικου Α΄. Όπως ο ίδιος ο Καμπανέλλης αναφέρει, ο Παπαγιαννόπουλος υπήρξε ένα τεράστιο υποκριτικό ταλέντο, προικισμένο με τη σπάνια ικανότητα να κινείται αρμονικά ανάμεσα στο δράμα και την κωμωδία, θεωρώντας το κωμικοτραγικό στοιχείο ως την εκλεκτότερη υποκριτική ύλη. Κάθε βράδυ, πάνω στη σκηνή του «Αθήναιον», ο αγαπημένος «Νιόνιος» προσφέρει ένα πραγματικό ρεσιτάλ ερμηνείας, με το θέατρο να σείεται από το παρατεταμένο χειροκρότημα.
Οι συντελεστές παρακολουθούν από τα παρασκήνια με δέος, ενώ εκείνος επιστρέφει συγκινημένος στο καμαρίνι του, με τα μάτια πλημμυρισμένα από δάκρυα, από το βάρος της ερμηνευτικής έντασης και την αγάπη του κόσμου. Ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος υπήρξε κάτι παραπάνω από ένας σπουδαίος ηθοποιός· υπήρξε ένας θεατρικός ήλιος που φώτιζε τη σκηνή και την οθόνη με τις θηριώδεις ερμηνείες και την ξεχωριστή εκφραστικότητά του. Η έντονη και χαρακτηριστική φωνή του έμοιαζε να αντηχεί από τα βάθη του ελληνικού παρελθόντος, φέρνοντας στο παρόν τις μορφές των ηρώων και των ταπεινών ανθρώπων με την ίδια σεμνότητα και μεγαλείο. Στα μάτια του έβλεπες τη σοφία του χρόνου και στην ψυχή του τη σπάνια εκείνη προσωπικότητα που αφήνει πίσω της φως, μνήμη και συγκίνηση. Ένας υπηρέτης της τέχνης που με κάθε του εμφάνιση, παρέδιδε στην αιωνιότητα ένα κομμάτι της ψυχής του».
