Διαβάστε τρία αποσπάσματα του φιλόσοφου και συγγραφέα Αλμπέρ Καμύ, έναν από τους ιδρυτές του παραλογισμού, που το 1957 τιμήθηκε με το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας για το σύνολο του έργου του.
“Νέος, ζητούσα από τους ανθρώπους περισσότερα απ’ όσα μπορούσαν να μου δώσουν: μια διαρκή φιλία, μια μόνιμη συγκίνηση”.
Αλμπέρ Καμύ
Και οι συγκινήσεις τους, η φιλία τους, οι ευγενικές χειρονομίες τους διατηρούν, στα μάτια μου, ολόκληρη την αξία του θαύματος: μια τέλεια εντύπωση χάριτος.
|Καμιά φορά τα χάνεις, αμφιβάλλεις για το ολοφάνερο, ακόμα κι όταν έχεις ανακαλύψει το μυστικό μιας καλής ζωής. Η λύση μου, φυσικά, δεν είναι η ιδανική. Όταν όμως δεν αγαπάς τη ζωή σου, όταν ξέρεις πως πρέπει να αλλάξεις ζωή, δεν έχεις περιθώρια επιλογής, δεν είναι; Τι να κάνεις για να ‘σαι ένας άλλος; Αδύνατο. Θα ‘πρεπε να μην είσαι πια κανένας, να ξεχάσεις τον εαυτό σου για κάποιον, έστω και για μια φορά. Πώς όμως; Μη με παραφορτώνετε. Είμαι σαν εκείνον το γερό-ζητιάνο που δεν ήθελε ν’ αφήσει το χέρι μου, μια μέρα έξω σ’ ένα καφενείο: «Αχ κύριε» έλεγε, «δεν είναι που ‘σαι κακός, είναι που χάνεις το φως σου». Ναι, έχουμε χάσει το φως, τα πρωινά, την άγια αθωότητα εκείνου που συγχωρεί μόνος του τον εαυτό του.”
“Αν ο χρόνος κυλά τόσο γρήγορα, είναι γιατί δεν τον μετράμε με αναγνωριστικά ορόσημα.
Το ίδιο και με το φεγγάρι, στο ζενίθ και χαμηλά στον ορίζοντα.
Γι’ αυτό ακριβώς τα χρόνια της νιότης διαρκούν τόσο πολύ επειδή ακριβώς είναι τόσο γεμάτα, ενώ τα χρόνια των γηρατειών περνούν τόσο γρήγορα επειδή είναι ήδη δημιουργημένα.
Παρατηρούμε, για παράδειγμα, ότι είναι σχεδόν αδύνατο να κοιτάμε έναν λεπτοδείκτη να γυρίζει επί πέντε λεπτά στο καντράν, τόσο μακρόσυρτο κι εξοργιστικό μάς φαίνεται το όλο πράγμα.”
Αλμπέρ Καμύ, αποσπάσματα.
Photo cover:pixabay.com/ANINDITA MONDAL
Διαβάστε επίσης:
