Η Κάτια Δανδουλάκη ήταν καλεσμένη στην εκπομπή «Χαμογέλα και πάλι» και ανάμεσα σε άλλα, μίλησε για τη ζωή και την καριέρα της, αποκαλύπτοντας τις δυσκολίες που αντιμετώπισε, τις επιλογές που έκανε και την αγάπη της για το θέατρο, ενώ συγκίνησε μιλώντας για τον θάνατο του συζύγου της, Μάριου Πλωρίτη, που τη βύθισε στην κατάθλιψη για έξι χρόνια.
Αρχικά, η ηθοποιός αναφέρθηκε στα παιδικά της χρόνια και στην απόφασή της να ασχοληθεί με το θέατρο, κόντρα στις αντιρρήσεις των γονιών της.
«Ήμουν ένα παιδί που μεγάλωσε μόνο του, μοναχοπαίδι, δεν ενοχλούσα ποτέ. Είχα μάθει να είμαι καλά με τον εαυτό μου. Με βοήθησε αυτό, η μητέρα μου είχε κλίση στο θέατρο αλλά τότε θεωρείτο πρόστυχο επάγγελμα το να είσαι ηθοποιός, και δεν την άφησαν να βγει ποτέ στο θέατρο. Μικρή κατάλαβα ότι έχω κλίση σε αυτό, εφόσον με έπαιρνε η μητέρα μου στο θέατρο. Όταν έπρεπε να επιλέξω τι θα κάνω, τόλμησα να πω ότι θα είμαι στο θεατρικό της τάξης μας. Εκεί πήρα το μεγάλο ρίσκο να αρθρώσω θεατρικό λόγο», ανέφερε αρχικά η Κάτια Δανδουλάκη.
Και συνέχισε την εξομολόγησή της: «Από τότε εξομολογήθηκα ότι θα δώσω στο πανεπιστήμιο, ήμουν πολύ καλή μαθήτρια, και πέρασα στη Νομική, αλλά πέρασα και στη σχολή του Θεάτρου Τέχνης. Εκεί ξεκαθάρισα στους γονείς μου ότι το ενδιαφέρον μου είναι στο θέατρο. Ο πατέρας μου έκλαψε πικρά, αλλά με έβαλε να ορκιστώ ότι αν δεν πάω καλά στο θέατρο, να το αφήσω γρήγορα. Ήταν σωστό αυτό, γιατί μπορεί να αγαπάμε το θέατρο, αλλά να μην κάνουμε για το θέατρο. Ήταν ο πρώτος που ερχόταν μαζί μου».
Ωστόσο, η Κάτια Δανδουλάκη συγκίνησε όταν αναφέρθηκε στον Μάριο Πλωρίτη που ήταν ο μεγάλος έρωτας της ζωής της. «Ο Μάριος ήταν πια στη μεγάλη του δημιουργική στιγμή, ήταν δάσκαλός μου στη Σχολή Θεάτρου Τέχνης. Ένιωσα ότι θα σφραγίσει τη ζωή μου με αόριστο τρόπο αυτός ο άνθρωπος. Κόντεψα να χάσω την ψυχή μου όταν “έφυγε”. Έπαθα κατάθλιψη και υπερκόπωση. Είμαι άνθρωπος της χαράς και δεν μου άρεσε αυτό. Άρα κατάλαβα ότι αυτό δεν ήταν κανονικό. Πήγα στον γιατρό και με χάπια και με σύμβουλο αυτογνωσίας, έκανα 5-6 χρόνια για να πάρω τα πάνω μου. Δούλευα όμως σε αυτή τη διάρκεια. Τώρα το αντιμετωπίζω με χαμόγελο. Πλέον μου έρχονται εικόνες μόνο χαράς. Πάντα, όπου πηγαίναμε, ήμασταν χέρι χέρι. Μου μένουν τα όνειρά μας. Το μόνο αρνητικό που μου μένει από τον Μάριο Πλωρίτη ήταν η αρρώστια στο τέλος», εξομολογήθηκε.
