Ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ ήταν ένας από τους πιο καταξιωμένους Έλληνες ηθοποιούς στο θέατρο και ο απόλυτος σταρ στον κινηματογράφο. Μαθητής του Μινωτή και αργότερα του Σολωμού, ξεχώρισε από πολύ νέος στο Εθνικό Θέατρο, παίζοντας σε σπουδαία έργα του κλασικού ρεπερτορίου, και έγραψε αμέσως στον κινηματογραφικό φακό. Έτσι, πολύ γρήγορα καθιερώθηκε ως πρωταγωνιστής και ζεν πρεμιέ. Έκανε μια καριέρα γεμάτη επιτυχίες και δόξα, συνδυάζοντας αρμονικότατα τον εμπορικό κινηματογράφο με κλασικά έργα στο θέατρο.
Γεννήθηκε στον Πειραιά και σπούδασε στη σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Ο πρώτος του θεατρικός ρόλος ήταν στην «Εκάβη» του Ευριπίδη το 1955, όταν ήταν ακόμα σπουδαστής. Πρώτη επαγγελματική του εμφάνιση ήταν, αμέσως μετά την αποφοίτησή του, στον «Γλάρο» του Τσέχωφ με τον Αλέξη Μινωτή, την Κυβέλη και την Βάσω Μανωλίδου. Ακολούθησαν πρωταγωνιστικές εμφανίσεις του, που μάγεψαν κοινό και κριτικούς, με αποτέλεσμα το 1957 να τιμηθεί με το «Βραβείο Κοτοπούλη».
Στη μεγάλη οθόνη έκανε το ντεμπούτο του το 1956, πρωταγωνιστώντας στην πρώτη έγχρωμη ελληνική ταινία «Ο Αγαπητικός της Βοσκοπούλας» του Ηλία Παρασκευά. Όπως όμως έχει πει, η πρώτη του ουσιαστική ταινία ήταν του Φίνου, ο οποίος του έδωσε ρόλο στην ταινία του Κακογιάννη «Το Τελευταίο Ψέμμα» (1958) – ταινία που αναγνωρίστηκε διεθνώς.
Από Κρανιδιώτικη οικογένεια μεγαλωμένος στο Χατζηκυριάκειο ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ έλαβε μερτικό στο χαρακτήρα του από αέρα πειραιώτικο. Εργαζόταν στο καφενείο του πατέρα του στην Αντωνίου Θεοχάρη, ούτε εκατό μέτρα από τον Άγιο Νείλο. Το σπίτι του ήταν ακριβώς πάνω από το καφενείο. Από νεαρή ηλικία είχε υιοθετήσει στάση όμοια με εκείνων των Πειραιωτών που έβλεπε να συχνάζουν στο μαγαζί του πατέρα του. Εκείνοι του φώναζαν για να τον πειράξουν “γεια σου μάγκα Πειραιώτη”.
Δείτε τη φωτογραφία όταν εργαζόταν στο καφενείο του πατέρα του και σέρβιρε καφέδες:
