Με το που γνωριστήκαμε, αμέσως συγκατοίκηση.
Δήθεν πρακτικοί λόγοι.
Να μη μας τρώνε οι δρόμοι.
Ζούσα καλά, πράγματα των σέβεντις.
Φίλοι, συναυλίες, σινεμά.
Τα χρήματά μου, όσο έμενα μόνη, πάντα μου περίσσευαν.
Ζούμε μαζί, αρχίζουν τα γνωστά: Πλυντήριο πιάτων για δώδεκα άτομα εμείς οι δυο.
Ψυγείο να θρέψει πέντε οικογένειες.
Όταν ήρθε το καινούργιο στέρεο, το νταντέψαμε σαν μωρό.
Φιληθήκαμε από πάνω του.
Όταν έφτασε το κρεβάτι, στρώμα-υπόστρωμα, νιώσαμε αξιοσημείωτη χαρά.
Αργά το βράδυ πήγαμε να ξαπλώσουμε.
Πέφτει κοτζάμ άντρας – μέχρι χθες όμορφος – πάνω στο στρώμα και αρχίζει να κάνει κωλοτούμπες.
“Έλα δω να κάνουμε αγκαλίτσες”, μου λέει.
“Να το εγκαινιάσουμε”.
Αγορά-χαρά-γ*****.
Εκείνη την ώρα ένιωσα την λυποντροπή που σου έλεγα.
Έτσι ακριβώς είπε: “Έλα να κάνουμε αγκαλίτσες”.
Εγώ αδύνατον έτσι, με αφηρημένη τρυφερότητα.
Δεν μπορώ.
Μαλβίνα Κάραλη, “Πιο πολύ πιο πολλοί”, Απόσπασμα
Photo cover:pixabay.com/streetart
Διαβάστε επίσης:
