Η ντροπή τελειώνει οριστικά όταν τελειώνει ο έρωτας.
Έτσι μου φαίνεται.
Το έχω ξαναδεί το έργο.
Θα μου πεις, φίλε, οι ντροπές είναι πολλών ειδών.
Μου αρέσει που ταξιδεύουμε με τρένο.
Τα αεροπλάνα δεν τα μπορώ.
Είναι σαν κεραυνοβόλοι έρωτες.
Μπαίνεις ψυχολογικά απροετοίμαστος.
Με παλτό.
Ένα ποτήρι, δυο ποτήρια – πριν καλά-καλά το καταλάβεις, άλλη χώρα. Βρίσκεσαι ανάμεσα σε μελαψόυς ανθρώπους.
Γυμνούς – κι εσύ με το παλτό στο χέρι.
Έτσι είναι με τα αεροπλάνα, φίλε.
Το τρένο, καμιά σχέση με κεραυνοβόλο έρωτα.
Είναι σαν αργοκίνητη αγάπη.
Απολύτως προστατευτικό.
Το τρένο μέριμνα έτσι, που να καταλαβαίνεις τα πάντα.
Πού βρίσκεσαι.
Που θα βρεθείς σε μια ώρα.
Σε πέντε ώρες.
Να σου έρθει κανονικά.
Κοίτα το αγόρι απέναντι.
Όμορφο αγόρι.
Τέλειο αγορένιο αγόρι.
Καλό ταξίδι, αγόρι.
Μας κοιτάζει.
Έχω, που λες, πολλών ειδών ντροπές.
Τη μια τη λέω λυποντροπή.
Κάποτε ήμουν με ένα αγόρι, που έμοιαζε με το τέλειο αγόρι.
Να σου πω την ιστορία.
Θες; Βαριέσαι;
Θα σ’ την πω.
Μαλβίνα Κάραλη, “Πιο πολύ πιο πολλοί”, Απόσπασμα
Photo cover:pixabay.com/heartflying
Διαβάστε επίσης:
