Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας παντρεύτηκε σε πρώτο γάμο το 1945 την επίσης ηθοποιό, Γιούλη Γεωργοπούλου, με την οποία απέκτησε ένα γιο, τον δημοσιογράφο, συγγραφέα και πρώην βουλευτή Δημήτρη Κωνσταντάρα, ο οποίος του χάρισε δυο εγγόνια: την Παυλίνα (1974) και τον Λάμπρο (1979).
Μια σπάνια φωτογραφία του ζευγαριού δημοσίευσε ο συλλέκτης Άρης Λουπάσης στο Instagram, όπου σημειώνει: «Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας με την πρώτη του σύζυγο και μητέρα του μοναχογιού του Δημήτρη, την ηθοποιό Γιούλη Γεωργοπούλου. Με την επιστροφή του στην Αθήνα το 1938 μετά από επτά χρόνια παραμονής στο Παρίσι, ξεκινά την ενασχόληση του με το θέατρο. Την καριέρα του διακόπτει ο πόλεμος του ’40 όπου βρίσκεται ως Έφεδρος Ανθυπολοχαγός στην πρώτη γραμμή του μετώπου μαζί με τον φίλο του Οδυσσέα Ελύτη.
Η γνωριμία του με την Γιούλη γίνεται το 1941 κατά την συνεργασία τους στο έργο του Αλέκου Λιδωρίκη “Μια ζωή είναι αυτή” που ανεβαίνει στο θέατρο “Βρετάνια” από τον θίασο Μιράντας Μυράτ-Γιώργου Παππά. Ένα πανέμορφο πλάσμα με υπέροχα πράσινα μάτια και μια από τις νέες και ταλαντούχες ηθοποιούς της εποχής. Αμετανόητος εργένης με αμέτρητες κατακτήσεις, βρίσκει στο πρόσωπό της την ιδανική σύντροφο για οικογένεια και τον Δεκέμβριο του ’45 παντρεύονται. Η επιθυμία της να ασχοληθεί με την οικογένεια την απομακρύνει σύντομα από τον καλλιτεχνικό χώρο. Το βαρύ όμως πρόγραμμα του ηθοποιού και η αμοιβαία ζήλια του ζευγαριού οδηγεί στην αποξένωση και λίγο αργότερα στον χωρισμό τους.
Η Γιούλη φεύγει από την ζωή το 1994, εννέα χρόνια μετά τον “χαμό” του, αποτελώντας πάντα ένα σημαντικό κεφάλαιο στην ζωή του. Το 1949 δημιουργεί δεσμό με την Άννα Καλουτά την οποία γνωρίζει στην κατοχή σε κάποιο νοσοκομείο όπου βρίσκεται τραυματισμένος και εκείνη ψυχαγωγεί τους στρατιώτες. Ο θρυλικός αυτός έρωτας αφήνει εποχή στην καλλιτεχνική Αθήνα μέχρι τον χωρισμό τους το 1954 μετά από καυγάδες και πολλά ταξίδια στο εξωτερικό και για τους δύο που προκαλούν και την φθορά στην σχέση τους. Το 1961 γνωρίζει την Φιλιώ Κεκάτου την οποία αποφασίζει δέκα χρόνια αργότερα να παντρευτεί, το “λιμάνι” του όπως την αποκαλούσε και ο άνθρωπος που θα τον συντροφεύσει μέχρι το “τέλος” του το 1985.
Μέχρι και σήμερα, οι ταινίες του παρακολουθούνται με αμείωτη αγάπη, ενώ η προσωπικότητά του εμπνέει τόσο τους θαυμαστές του όσο και τους ανθρώπους του θεάτρου και του κινηματογράφου. Ο λατρεμένος σε όλους μας “Λαμπρούκος” υπήρξε ένας πραγματικός αρχοντάνθρωπος που ενσάρκωσε την αληθινή αξία της καλλιτεχνικής δημιουργίας».
