Πας σε ένα σύμβουλο ψυχικής υγείας νομίζοντας ότι θα ανοίξεις τη ψυχή σου.
Φεύγοντας, συνειδητοποιείς ότι ανοίγεις το νου.
Πηγαίνεις θεωρώντας ότι είσαι ένας έξυπνος και καλλιεργημένος άνθρωπος και επιβεβαιώνεις ότι δεν έχεις καν σκεφτεί τα αυτονόητα.
Της μιλούσα για μια επιπλέον απασχόληση. Για όνειρα μου. Είχα ιδέες, δομή και αποφασιστικότητα. Με ρώτησε πώς θα μπορούσα να ανταμειφτώ από αυτό. «Δε με νοιάζουν τα λεφτά. Δεν τα αγαπάω. Ήδη έχω ένα μισθό που ανταπεξέρχεται στους λογαριασμούς μου». Μου έριξε ένα παιχνιδιάρικο χαμόγελο. Νομίζω ότι ανακάλυψε όλες τις αντιστάσεις και τις ενοχές μου για το κάτι παραπάνω μου. Λες και είναι παράνομο ή εγκληματικό, αν κάνω το ταλέντο μου επάγγελμα. Αν αυξήσω τα εισοδήματα ή τις ανέσεις μου.
«Ξέρεις τί μου θυμίζεις; Τους ανθρώπους εκείνους που κερδίζουν ένα μεγάλο τυχερό λαχνό και σε μήνες ξοδεύουν τα χρήματά τους. Τα περιμένουν πώς και πώς και αντί να επενδύσουν έξυπνα σε αυτά, τα διώχνουν όπως όπως. Κι αν αμειβόσουν περισσότερο, θα μειωνόταν η αξία σου; Δε θα άξιζες να μπορείς να επενδύσεις και σε σένα, πέρα από το να ξεχρεώνεις πάγιους λογαριασμούς;
Είναι σαν τις ερωτικές σχέσεις. Όταν συνηθίζεις να σε αγαπάνε στο 5, ακόμα κι αν βρεθεί κάποιος να σε αγαπήσει στο 8, εσύ θα γυρίσεις πάλι στο 5. Οι άνθρωποι συνηθίζουμε στο πιο λίγο. Νομίζουμε ότι τελικά αυτό μας αξίζει. Το παραπάνω το απομακρύνουμε. Δεν το είχαμε, δεν το γνωρίζουμε, δεν το αποδεχόμαστε, δεν το απολαμβάνουμε. Κοιτάμε χαμηλά. Ούτε καν στην ευθεία μας».
Βγαίνοντας από το χώρο της, κοιτούσα πάλι χαμηλά. Με τη συνήθεια μου να προσέξω μη σκοντάψω, μέχρι τουλάχιστον να φτάσω στο αυτοκίνητο μου. Συνειδητοποιώντας το, σήκωσα τα μάτια μου. Για αρχή στην ευθεία μου. Σιγά σιγά θα τα υψώσω προς τον ουρανό. Κι αν σκοντάψω, σκόνταψα!
FREE MIND
Photo cover:pixabay.com/geralt/mannequin
Διαβάστε επίσης:
