Ο Φρέντυ Γερμανός είχε καλέσει την Αλίκη Βουγιουκλάκη, τη Τζένη Καρέζη, τον Λάμπρο Κωνσταντάρα και τον Γρηγόρη Μπιθικώτση στην εκπομπή του «Αλάτι και Πιπέρι», η οποία αποτέλεσε σταθμό για τα ελληνικά τηλεοπτικά δρώμενα.
Μια φωτογραφία τους από εκείνη την εκπομπή δημοσιεύτηκε στο Instagram και είναι από τη δεκαετία του ’70.
Η ξανθιά Αλίκη, ήταν η τσαχπίνα Λίζα Παπασταύρου, το κοριτσάκι της διπλανής πόρτας – σε κέρδιζε με τα νάζια, το κέφι της, την αιώνια αισιοδοξία της. Η καλλονή Τζένη, με τα «ηλεκτρικά» γαλάζια-σμαραγδί μάτια ήταν η κομψή, σοφιστικέ «δεσποινίς διευθυντής». Ένα όνειρο, που δεν ανήκε στον μέσο όρο. Πιο λαϊκή, πιο «σταρ του σινεμά» η Αλίκη, «έσκιζε» στο box office. Aλλά η εστέτ, πολιτικοποιημένη Τζένη την «κέρδιζε» στα εισιτήρια του θεάτρου. Hταν διαφορετικές. Αντίθετες. Συμπληρωματικές. Φίλες.
Όταν η μία έφευγε από τον Φίνο, ερχόταν η άλλη. Και το αντίστροφο. Η Τζένη μπήκε στην Finos Films το ’55 και έφυγε το 1957 με τη «Θεία από το Σικάγο». Το 1958 υπέγραψε η Αλίκη για την «Αστέρω» κι έφυγε το 1964 με το «Δόλωμα» – την ίδια χρονιά που επέστρεφε η Τζένη με τη «Λόλα». Η οποία θα έφευγε πάλι το 1968 με το «Ένας Ιππότης για τη Βασούλα». Για να επιστρέψει η Αλίκη ως «Αρχόντισσα».
«Για το αν έχω ανταγωνισμό με την Αλίκη Βουγιουκλάκη; Μην τα ακούς αυτά» είχε δηλώσει Τζένη Καρέζη, σε μια από τις τελευταίες της συνεντεύξεις. «Ποτέ δεν υπήρξε. Κάποτε εξυπηρετούσε, ειδικά στον κινηματογράφο, τις εταιρείες στο να μας μοιράζονται. Από κει και πέρα είμαστε εντελώς διαφορετικοί σαν χαρακτήρες. Αυτό όμως δεν μας εμπόδισε να έχουμε μια ωραία σχέση ανάμεσα μας». Και η Αλίκη υπερθεμάτιζε: «Θεωρούσα πάντα την Τζένη καλύτερη από εμένα. Ήξερε να παίζει υπέροχα την κωμωδία. Καλύτερα από εμένα» είχε δηλώσει στον Νίκο Χατζηνικολάου, στην τηλεοπτική συνέντευξη που του παραχώρησε το ’93, ένα χρόνο μετά το θάνατο της Καρέζη.
