“Θα πεθάνω ένα πένθιμο
του Φθινόπωρου δείλι
μεσ’ στην κρύα μου κάμαρα
όπως έζησα μόνος,
στη στερνή αγωνία μου
τη βροχή θε ν’ ακούω
και τους γνώριμους θόρυβους
που σκορπάει ο δρόμος.
Θα πεθάνω ένα πένθιμο
του Φθινόπωρου δείλι
μέσα σ’ έπιπλα ξένα
και σε σκόρπια βιβλία,
θα με βρουν στο κρεββάτι μου
θε να ‘ρθεί ο αστυνόμος
θα με θάψουν σαν άνθρωπο
που δεν είχε ιστορία.
Απ’ τους φίλους που παίζαμε
πότε – πότε χαρτιά,
θα ρωτήσει κανένας τους
έτσι απλά: ”Τον Ουράνη,
μην τον είδε κανείς;
Έχει μέρες που χάθηκε…”
Θ’ απαντήσει άλλος παίζοντας:
”Μ’ αυτός έχει πεθάνει!”.
Μια στιγμή θ’ απομείνουνε
τα χαρτιά τους κρατώντας
θα κουνήσουν περίλυπα
και σιγά το κεφάλι,
θε να πουν:
”Τ’ είν’ ο άνθρωπος!
Χθες ακόμα εζούσε…”
και βουβοί στο παιχνίδι τους
θα βαλθούνε και πάλι.
Κάποιος θα ‘ναι συνάδελφος
στα ”ψιλά” που θα γράψει
πως ”προώρως απέθανεν
ο Ουράνης στην ξένην,
νέος,
γνωστός εις τους κύκλους μας,
κάποτε είχε εκδώσει
μία συλλογή ποιήματα
πολλά υποσχομένην”.
Κι αυτή θα ‘ναι η μόνη
του θανάτου μου μνεία,
στο χωριό μου θα κλάψουνε
μόνο οι γέροι γονιοί μου
και θα κάνουν μνημόσυνο
με περίσσιους παπάδες,
όπου θα ‘ναι όλοι οι φίλοι μου
κι ίσως – ίσως οι οχτροί μου.
Θα πεθάνω ένα πένθιμο
του Φθινόπωρου δείλι,
σε μια κάμαρα ξένη
στο πολύβουο Παρίσι
και μια Καίτη θαρρώντας
πως την ξέχασα γι’ άλλη,
θα μου γράψει ένα γράμμα
και νεκρό θα με βρίσει…”
Κώστας Ουράνης
Photo cover:pixabay.com/Sabine Zierer
Διαβάστε επίσης:
