Δεν είσαι το ζώδιό σου
Ήλιος σου.
Γίνεσαι.
Αυτό που κρύβεται ουσιαστικά πίσω από δηλώσεις όπως «έχω το καλύτερο ζώδιο», «είμαι πολύ ξεχωριστός/η ως ζώδιο», ή ερωτήσεις « μα γιατί με θεωρούν άπιστο/η;», «γιατί όταν λέω το ζώδιό μου με κοιτάνε με τρόμο;» είναι η ανάγκη μας να απαντήσουμε σε ερωτήσεις όπως: «Ποιος/α είμαι;» «Ποιο είναι το πεπρωμένο μου;», Ποιο είναι το νόημα όσων μού συμβαίνουν;» « Ποιος δρόμος θα με κάνει να αισθανθώ ολοκληρωμένος/;» . «Πες μου πόσο σημαντικός/η είμαι».
Έχει δοθεί η εντύπωση ότι επειδή γεννήθηκες σ’ ένα ορισμένο ζώδιο αυτόματα σημαίνει και ότι εκφράζεις τις ιδιότητες αυτού του Ήλιου. Δεν είναι ακριβώς έτσι. Ένας Κριός, Δίδυμος, Σκορπιός κλπ δεν βγαίνει από ένα εργοστάσιο που παράγει ανθρώπους με συγκεκριμένες προδιαγραφές που θα εκφράσουν οπωσδήποτε. Το να γίνεις ο Ήλιος σου χρειάζεται προσπάθεια, θέληση, χρόνο και κόπο. Κανένας δεν είναι ο Ήλιος του από την αρχή: έχει τις δυνατότητες να είναι, θα νιώσει ισορροπημένος/η εάν τις εκφράσει δημιουργικά, θα αισθανθεί ολόκληρος και κοντά στον πυρήνα του αν ενσωματώσει τα χαρακτηριστικά του Ήλιου του αλλά δεν διαθέτει έτοιμες τις ποιότητες του Ήλιου του. Υπάρχουν εν δυνάμει αλλά δεν είναι αυτονόητες και αυτόματες.
Ο Ήλιος μας αποτελεί την ταυτότητά μας, την ατομικότητά μας, ό,τι μας κάνει ξεχωριστούς και μοναδικούς- είναι η αυθεντικότητά μας, είναι το κέντρο μας, είναι ο πυρήνας μας.
Ο Ήλιος μας ίσως να μην μπορεί να εκφραστεί, να εμποδίζεται, να μην μπορεί να λάμψει, να καταπιέζεται, να έχει θαφτεί, να μην ενθαρρύνεται ή να μην στηρίζεται από την οικογένεια, το περιβάλλον, το σχολείο ή ακόμα και την κοινωνία.
Ο Ήλιος χρειάζεται να αγωνιστεί για να λάμψει.
Δεν μπορεί να αναπτύξει την ικανότητά του να δώσει φως χωρίς αγώνα και προσπάθεια.
Πίσω από κάθε μύθο ο Ήλιος-θεός πρέπει να παλέψει με ένα δράκο, ένα φίδι, ένα τέρας ή κάποιο άλλο τρομακτικό πλάσμα ώστε να εκπληρώσει το πεπρωμένο του. Ο Αιγύπτιος θεός Όσιρις αντιμετώπισε ένα κροκόδειλο, ο Πέρσης Μίθρας τον ταύρο, ο Βαβυλώνιος Μαρδούκ τη βασίλισσα του χάους Τιαμάτ, ο Έλληνας Απόλλων σκότωσε τον Πύθωνα ώστε να κάνει δικό του το μαντείο των Δελφών. Σε μερικούς ηλιακούς μύθους ο αγώνας είναι κυκλικός και επαναλαμβάνεται κάθε τόσο ξανά και ξανά.
Κάθε φορά που ο αγώνας κερδίζεται ο Ήλιος ανατέλλει ξανά.
Όλες αυτές οι ιστορίες δείχνουν πολύ εύγλωττα ότι η ηλιακή μας μοναδικότητα κερδίζεται με αγώνες και μάχες. Η ανάπτυξη του εαυτού μας ως παιδιά κερδίζεται με αγώνα. Το εγώ μας διαμορφώνεται με αγώνες. Γεννιόμαστε με προσπάθεια. Προσπαθούμε να διαμορφώσουμε τον εαυτό μας μέσα από αντιπαραθέσεις και διαφορές με τους γονείς. Χρειάζεται να αγωνιστούμε για να κερδίσουμε την αυτονομία μας, το δικαίωμά μας να είμαστε ξεχωριστοί, Ένας ή Μία. Χρειάζεται να δώσουμε αγώνα για να τα καταφέρουμε στον κόσμο.
Χωρίς διαρκή αγώνα δεν υπάρχει ηλιακό φως. Το να είμαστε ο εαυτός μας είναι μάχη. Ο Απόλλωνας παλεύει με τον Πύθωνα και τις Ερινύες. Αγωνίζεται συνεχώς με τις δυνάμεις του σκότους. Ωστόσο ποτέ δεν τις καταστρέφει. Δημιουργεί κάθε φορά μια διαφορετική ισορροπία. Το φως του εξοργίζει τις χθόνιες δυνάμεις. Όμως χωρίς το σκοτάδι δεν θα υπήρχε η ανάγκη και η επιθυμία για φως.
Photo cover:pixabay.com/AdinaVoicu/dandelion
Διαβάστε επίσης:
