Τη δύναμη στις αξίες μας τις κρατάμε στα χέρια μας. Όποια γενιά κι αν διανύουμε.
-Μαμά θέλω να πάω στη συναυλία.-Ποιοι τελικά θα συμμετάσχουν;-Δε ξέρω.-Δε μπορώ να απαντήσω χωρίς πληροφορίες. Και επειδή υποψιάζομαι ότι θα είναι μπόλικοι τράππερς, η απάντηση παραμένει «όχι».
– Μα γιατί; Αυτά είναι τα τραγούδια της εποχής μου και πρέπει να το συνηθίσεις!
Με αυτή της την «καραμέλα» της ξαναθύμισα, ότι σε όλες τις εποχές υπήρχαν απαγορευμένοι στίχοι, τάσεις μόδας, ουσίες και όλα αυτά τελοσπάντων, που νομίζει ότι εμφανίστηκαν ξαφνικά την τελευταία πενταετία.
Κάναμε πάλι κουβέντα για τα συγκεκριμένα τραγούδια και αυτό που πλασάρουν. Εύκολο χρήμα, ναρκωτικά, όπλα και η γυναίκα να ικανοποιεί τη λαιμαργία του πόθου. Το γυναικείο κορμί μετατρέπεται μουσικά σε ένα εργαλείο ηδονής για άντρες δίχως όρια, συναισθηματισμούς και αξίες. Και η έφηβή μου θα χρειαστεί να πάρει θέση για το αν είναι σύμφωνη με αυτό.
Στρογυλλοκάθισα λοιπόν στον καναπέ μου, πήρα το κινητό στο χέρι και της ζήτησα να μου πει τίτλους τραγουδιών. Ξεκίνησα από πολύ αγαπημένα και «αθώα» τραγούδια και η επεξήγηση ξεκίνησε. Στίχο-στίχο. -Τί είναι το «μαντάμ»;-Ξέρω γω; Η κυρία στα γαλλικά;-Η παντρεμένη κυρία. Και επειδή η συγκεκριμένη δεν είναι παντρεμένη, υπάρχει και μια παρωχημένη εξήγηση. Εξήγησα αναλυτικά ποια είναι αυτή. -Τί εννοεί «σε θέλω από πάνω»; -Να είσαι αρχηγός! απάντησε στα γρήγορα.-Όχι. Της εξηγώ κι αυτή τη φράση. Πάμε επόμενο; Όχι τόσο «λάιτ», αν μιλάω στη γλώσσα σου.
Το πρώτο σοκ στα μάτια της, αλλά επιλέγει γρήγορα ένα ομολογουμένως χαρούμενο σε ρυθμό τραγούδι. Χαριτωμένο για χορό σε πάρτι. «Την καστανή την παίρνει ο …, την ξανθιά την παίρνει ο…» και άφθονη ακόμα μοιρασιά.
Συζητήσαμε τί είναι όλο αυτό το πρόγραμμα. «Ποιος χορευτής θα πάρει ποια παρτενέρ για τις φιγούρες στο πάρτι;» Θα ήταν μάλλον μια καλή περίπτωση. Όταν όμως αφορά πλάνο για σωματική επαφή και εμφανισιακά επιλέγουμε μια γυναίκα, μια δεύτερη, μία τρίτη και τις μοιράζουμε; Όταν είμαστε ανοιχτοί στο να τις ενώσουμε όλες μαζί και πουθενά σε αυτή τη μοιρασιά δεν μας νοιάζει η γνώμη τους;
«Η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει, όμως κόκκαλο με κάνει». Μόλις έπρεπε να της εξηγήσω τη σημασιολογία της συγκεκριμένης φράσης και το κομμάτι ερεθισμού ενός αγοριού.«Θέλει να μάθει άμα έχει γεύση το μελάνι» Προφανώς δε μιλάει για κάποιο στυλό. «Θα την κάνω χάλια αν φοράει μακιγιάζ». Τί να σου εξηγώ τώρα…Σε κανά δυο ακόμα τραγούδια που επιλέξαμε, μιλούσε για διακίνηση ναρκωτικών, όπλα και ομολογώ ότι κάποιους στίχους, έπρεπε να μου τους μεταφράσουν κι εμένα, για να μπορώ με τη σειρά μου να τους εξηγήσω σε ένα δεκατριάχρονο κορίτσι. Πολλά δεν κατάφερα να τα εξηγήσω και κάποια άλλα δεν κατάφερε να τα καταλάβει.
Συμφωνήσαμε την ίδια ανάλυση τραγουδιών να την κάνουμε σε μια μεγαλύτερη ηλικία. Γυναίκα προς γυναίκα.
Στο τέλος, της εξήγησα πως σε όλα αυτά τα ακούσματα, συνεισφέρουμε κι εμείς οικονομικά. Σε ένα εύκολο κέρδος για όλους αυτούς τους δημιουργούς, που αφιλτράριστα κάνουν ρίμα οτιδήποτε δηλητηριάζει την ομορφιά της τέχνης και των ανθρώπινων σχέσεων. Μιλήσαμε και για τη στάση ζωής, που ακολουθούν οι καλλιτέχνες της συγκεκριμένης μουσικής.
-Θέλεις ακόμα να πας στη συναυλία;-Μπα… Θα πάμε αλλού!
Τη δύναμη στις αξίες μας τις κρατάμε στα χέρια μας. Όποια γενιά κι αν διανύουμε. Στη μουσική που επιλέγουμε, στις ταινίες που βλέπουμε, στα βιβλία που διαβάζουμε, στις σελίδες στο διαδίκτυο που ακολουθούμε. Είναι πολύ εντάξει να συμβαδίζουμε με την εποχή μας και να δεχόμαστε ερεθίσματα από συνομήλικους. Είναι ακόμα πιο εντάξει να ξέρουμε σε τί συμβαδίζουμε.
Αν τραγουδάμε στίχους που μειώνουν απόλυτα την ανθρώπινή μας φύση, ας ξέρουμε τουλάχιστον τί λέμε και γιατί. Κι αν θέλουμε να λικνιστούμε στους ρυθμούς μιας τάσης πλούτου χωρίς να εργαζόμαστε, έρωτα χωρίς να ερωτευόμαστε, ουσιών για να μη σκεφτόμαστε είναι κι αυτό επιλογή. Αρκεί κάποιος να μας τη δώσει.
FREEMIND
Photo cover:pixabay.com/KELLEPICS/fantasy
Διαβάστε επίσης:
