Ο Αντώνης Κανάκης, λίγες μέρες μετά τον σάλο που προκλήθηκε από τα «ρεπορτάζ» του Γιώργου Λιάγκα και της Ζήνας Κουτσελίνη για το σπίτι του Τζορτζ Μπάντλοκ, όπου βρήκε τραγικό θάνατο ο ποδοσφαιριστής, δημοσίευσε στα social media, ένα σκληρό κείμενο με αποδέκτες (χωρίς να κατονομάζει) κυρίως τα κανάλια και κάποιες τηλεοπτικές εκπομπές.
Και η ηχηρή παρέμβαση του Κανάκη, έχει ενδιαφέρον – πέρα από όσα γράφει και βρίσκουν σύμφωνο πολύ κόσμο- καθώς το ένα κανάλι που δέχεται τα πυρά του παρουσιαστή, είναι ο ΑΝΤ1 που φιλοξενεί του Πρωινό του Γιώργου Λιάγκα, αλλά είναι και η δική του τηλεοπτική στέγη!
«Πάντοτε υποστηρίζω την άποψη, πως δεν χρειάζεται όλη αυτή η σαπίλα και η λοβοτομή για να επιτευχθούν οι όποιοι τηλεοπτικοί στόχοι», γράφει ο Κανάκης με αφορμή το πώς χειρίστηκαν ορισμένες εκπομπές τον θάνατο του Μπάντλοκ.
«Τι ρούχα φορούσε το άψυχο σώμα του παλικαριού; Ήταν επώνυμου σχεδιαστή; Πόσο στοίχισαν; Αυτά γιατί δεν τα μάθαμε;
Τέσσερις ημέρες μετά, όπου τίποτα δεν άλλαξε, θα μου επιτρέψετε δύο κουβέντες.
Δύο κουβέντες όχι για πρόσωπα, αλλά για τα κανάλια.
Εξάλλου, είναι περισσότερο θέμα όχι τόσο προσώπων (δεν είναι όλοι και όλα το ίδιο φυσικά), όσο μιας συγκεκριμένης τηλεοπτικής κουλτούρας που τα κανάλια επιλέγουν και διαιωνίζουν.
Δεκαετίες τώρα οι παρασκηνιακές μου ζυμώσεις έως και συγκρούσεις με τους τηλεοπτικούς σταθμούς αφορούν έναν βασικό λόγο:
Πάντοτε υποστηρίζω την άποψη, πως δεν χρειάζεται όλη αυτή η σαπίλα και η λοβοτομή για να επιτευχθούν οι όποιοι τηλεοπτικοί στόχοι.
Σίγουρα όχι σε αυτόν τον βαθμό.
Οι σταθμοί όμως, αδυνατώντας προφανώς να δημιουργήσουν ενδιαφέρουσες εκπομπές απαλλαγμένες από αυτήν την κακώς εννοούμενη τηλεοπτική κουλτούρα, βολεύονται και αναπαράγουν τα ίδια και τα ίδια φαινόμενα, θεωρώντας πως αυτά εξυπηρετούν τηλεοπτικές τους σκοπιμότητες. Κάτι που το αμφισβητώ ριζικά, γιατί αν δει κανείς τα αποτελέσματα τηλεθέασης θα τρομάξει με το πόσος κόσμος έχει γυρίσει την πλάτη του στην τηλεόραση και εύκολα θα καταλάβει πως οι τακτικές των καναλιών οδηγούν μακροπρόθεσμα το μέσο σε βέβαιο και ολοκληρωτικό θάνατο.
Όμως, ας δεχτούμε ότι η παρακμή και η τοξικότητα εξυπηρετεί κουτσά στραβά και βραχυπρόθεσμα κάποιες τηλεοπτικές σκοπιμότητες, ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ:
Πού τελειώνουν οι σκοπιμότητες αυτές και που ξεκινάει η αξιοπρέπεια, η κοινωνική ευθύνη και ευαισθησία;
Ή μήπως δεν υπάρχει καν αυτό το όριο, αυτό το μεταίχμιο και η αξιοπρέπεια μαζί με την κοινωνική ευθύνη, απλά δεν έχουν χώρο στον νέο θαυμάσιο κόσμο που ζούμε;
Υ. Γ. Στον αντίποδα η εθνική ποδοσφαίρου. Παιδιά που επιδεικνύοντας απίστευτη ψυχή, τίμησαν τον συνάδελφό τους, γράφοντας ιστορία».
