Οκτώ αρχαία γνωμικά για την ύπαρξη του ανθρώπου.
- Άνθρωποι δε μινυνθάδιοι τελέθουσιν.
Όμως οι άνθρωποι υπάρχουν για πολύ λίγο.
Όμηρος, περ. 800-750 π.Χ., Ποιητής (Οδύσσεια τα’ 351)
2. Τούτων αεί μεμνήσθαι, τις η των όλων φύσις, και τις η εμή.
Πάντοτε να θυμάμαι, ποια είναι η φύση όλων των πραγμάτων και ποια είναι η δικιά μου.
Μάρκος Αυρήλιος, 121-180 μ.Χ., Ρωμαίος Αυτοκράτωρ
3. Ουκ οίσθ’ ό,τι ζης, ουδ’ ό δρας, ουδ’ όστις εί.
Δεν ξέρεις ούτε γιατί ζεις ούτε τι κάνεις ούτε ποιος είσαι.
Ευριπίδης, 480-406 π.Χ., Αρχαίος τραγικός (Βάκχαι)
4. O δε ανεξέταστος βίος ου βιωτός ανθρώπω.
Μια ζωή όπου δεν εξετάζεται το σωστό ή λάθος, δεν αξίζει να τη ζει κανείς.
Σωκράτης, 469-399 π.Χ., Φιλόσοφος
5. Ό τι ποτε τούτό ειμι, σαρκία εστί και πνευμάτιον και το ηγεμονικόν.
Αυτό είμαι: σαρκίο και πνεύμα και μυαλό για να τα συντονίζει.
Μάρκος Αυρήλιος, 121-180 μ.Χ., Ρωμαίος Αυτοκράτωρ
6. Άπαξ άνθρωποι γεγόναμεν, δις δε ουκ έστι γενέσθαι.
Μια φορά γεννηθήκαμε άνθρωποι, δυο φορές όμως δεν είναι δυνατό να γίνουμε.
Επίκουρος, 341-270 π.Χ., Αρχαίος φιλόσοφο.
7. Μηδέν εκ του μη όντος γίνεσθαι μηδ’ ες το μη ον φθείρεσθαι.
Δημόκριτος, 470-370 π.Χ., Αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος
8. Ψυχάριον εί, βαστάζον νεκρόν.
Επίκτητος, 50 μ.Χ.-120 μ.Χ, Στωικός φιλόσοφος
Photo cover:pixabay.com/Gordon Johnson
