Τούτη η εποχή
του εμφυλίου σπαραγμού
δεν είναι εποχή
για ποίηση
κι άλλα παρόμοια:
σαν πάει κάτι
να
γραφεί
είναι
ως αν
να γράφονταν
από την άλλη μεριά
αγγελτηρίων
θανάτου
γι’ αυτό και
τα ποιήματά μου
είν’ τόσο πικραμένα
(και πότε ― άλλωστε ― δεν είσαν;)
κι είναι
― προ πάντων ―
και
τόσο
λίγα
Νίκος Εγγονόπουλος, “Ποίηση 1948”
Μέσα στο δάσος
εκεί όπου ανάμεσα απ’ τα πυκνά κλαργιά
φτάνει λίγο φως
απ’ τον βαρύ ουρανό
κοντά στο χώμα
που το σκεπάζει
παχύ στρώμα
σάπια φύλλα
σε μια κλάρα χαμηλή
κάθεται ένα
π ο υ λ ί
ένα πουλί
πολύ
περίεργο:
σα μαδημένο
σα σκεφτικό
Νίκος Εγγονόπουλος, “Βενζίνη”
Οι άντρες ποθούν το κάλλος
οι γυναίκες αφειδώς το προσφέρουν
αυτό το παραδεχόμαστε
κι εμείς
οι απόγονοι των Μαραθωνομάχων
γι αυτό δεν έχουν λόγο
το έτος της γυναίκας
κι άλλες ανόητες φασαρίες
και τα μασκαραλίκια
των σουφραζεττών
από το “τη Υπερμάχω στρατηγώ”
τις κρητικές μαντινάδες
το “Αλφάβητο της Αγάπης”
από τους ιθυφαλλικούς χορούς των προγόνων
ίσαμε το
“αυτά τα μαύρα μάτια
που με κοιτάζουνε
χαμήλωσε τα φως μου…”
Για της προτάσεως το ακριβές
με λόγο και με έργο
όλοι συνθέτουμε λαμπρές ανθοδέσμες
και αέναα
τις προσφέρουμε
των γυναικών.
Νίκος Εγγονόπουλος, “Διώνη”
Photo cover:pixabay.com/raheel9630-abstract
Διαβάστε επίσης:
