O χρόνος ζωής ενός ανθρώπου του δίνει την ευκαιρία να γνωρίσει ότι είναι ηθικό oν, ταγμένο στην αναζήτηση της αλήθειας κι όμως, αυτό τό δώρο στόν άνθρωπο είναι ευχάριστο και μαζί πικρό. Ζωή είναι μόνο μιά δεδομένη χρονική περίοδος όπου μπορεί, ή μάλλον πρέπει, να διαμορφώσει το πνεύμα του σύμφωνα με το πως αντιλαμβάνεται το σκοπό της ανθρώπινης ύπαρξης.
Όμως, το ακαμπτο πλαίσιο στο οποίο έχει τεθεί η ζωή φανερώνει ακόμα πιό καθαρά την ευθύνη που έχουμε απέναντι στον εαυτό μας και στους άλλους. Η ανθρώπινη συνείδηση, για να υπάρξει, εξαρτάται από το χρόνο.
«Λένε πώς o χρόνος είναι αμετάκλητος. Κι είναι αλήθεια, με την έννοια ότι «δεν μπορείς να φέρεις πίσω τα περασμένα».
Τι ακριβώς είναι αυτά τα «περασμένα»; Όλα όσα πέρασαν; Και τι σημαίνει «πέρασαν» για κάποιον, όταν για τον καθένα μας το παρελθόν είναι φορέας κάθε συγκεκριμένου πράγματος στο παρόν μας σε κάθε στιγμή μας; Από μια άποψη το παρελθόν είναι πολύ πιο πραγματικό από το παρόν, ή τουλάχιστον πιο σταθερό, πιο ανθεκτικό. Το παρόν γλιστρά μέσα από τα χέρια μας και χάνεται σαν άμμος, και μόνο όταν το αναπολούμε αποκτά υλικό βάρος.
Τα δαχτυλίδια του βασιλιά Σολομώντα είχαν το επίγραμμα «Όλα θα περάσουν»· εγώ, αντίθετα, θέλω να επισύρω την προσοχή στον τρόπο με τον όποιο ο χρόνος, με την ηθική του σημασία, επιστρέφει. Ο χρόνος δεν χάνεται χωρίς να αφήσει ίχνη, γιατί είναι κατηγορία υποκειμενική, πνευματική* κι ο βιωμένος χρόνος μένει στην ψυχή μας σαν εμπειρία εν χρόνω.”
Αντρέι Ταρκόφσκι – “Σμιλεύοντας το χρόνο”, απόσπασμα
Photo cover:pixabay.com/clock
Διαβάστε επίσης:
