Μικρό μου είσαι τώρα στα δεκαοχτώ σου,
η φήμη της ομορφιάς σου εξαπλώθηκε παντού.
Οι μέρες κι οι νύχτες της Σμύρνης
ξαναζωντανεύουν στη μνήμη μου με σένα.
Πού πήγαν οι ερωτευμένες γυναίκες, τα παλικάρια
της Σμύρνης μας αυτής που αιώνες κοιμάται
κάτω από τη σκιά σβησμένων ηφαιστείων και κάστρων;
Έζησαν κι αποδήμησαν στ’ αλήθεια, ποιος να ξέρει;
Κοιτάζω τις βεράντες, τις επαύλεις κι αναπολώ
τις μέρες που κύλησαν δίχως ν’ αφήσουν ίχνη και αναμνήσεις
όπως κυλούν τα σύννεφα πίσω απ’ τα ιστιοφόρα που φεύγουν!
Μυστήριο είναι τώρα τόσες ωραίες ζωές, τόσοι ωραίοι θάνατοι!
Μυστήριο τώρα τα δάκρυα, μυστήριο οι ευχές,
μυστήριο αυτά που μας είπαν για την ιστορία των αιώνων.
Όλα όσα ξέρουν για τη Σμύρνη ο ένας κι ο άλλος
είναι οι σκόρπιες αφηγήσεις των γερόντων.
Οι πόλεις γεννούν τους έρωτες, οι πόλεις τους δίνουν ζωή.
Έζησα όπως ήθελα, αγάπησα με την καρδιά μου.
Ξέρω πως η ευτυχία κι η μοναξιά μου οφείλονται σ’ αυτό,
το ξέρω από τότε που σε γνώρισα, από τότε που σ’ έχω χάσει.
Η ιστορία μιας πόλης είναι η ιστορία των ερώτων της.
Οι πόλεις αν ζήσουν στη μνήμη μας, θα ζήσουν
με τους έρωτές τους.
Ακόμη κι όταν δεν σκοπεύω να πω λόγια ερωτικά,
ό,τι γράφω για τη Σμύρνη το αφιερώνω σε σένα.
Necati Cumali, Μικρασία-Σμύρνη-Μικρό ποιητικό ανθολόγιο
Photo cover:pixabay.com/KIMDAEJEUNG-egret
Διαβάστε επίσης:
