Στην γη είναι όλα παλιά.
Έχουν ειπωθεί όλα.
Εκείνο που σώνει τον άνθρωπο σε έναν βαθμό είναι η Τέχνη.
Και η Τέχνη γίνεται από μια μικρή κάστα ανθρώπων, είτε “διανοούμενων”, είτε “λαϊκών”, που την καθοδηγεί, την εκφράζει και τελικά την λυμαίνεται, με το πρόσχημα ότι αυτοί είναι που ξέρουν κι όλοι οι άλλοι είναι πρόβατα…
Για μένα όμως, δεν υπάρχει μεγαλύτερο έργο τέχνης από τον άνθρωπο που περπατάει ολομόναχος μέσα στον χρόνο, με οδυνηρές συγκρούσεις μέσα του.
Πράξη και όνειρο, ατομικό και κοινωνικό, άσπρο και μαύρο.
Μου μοιάζει ο άνθρωπος με έναν ήλιο, που καίγεται από μόνος του.
Και η Τέχνη σαν άρρωστος και γιατρός μαζί.
Τέχνη σημαίνει έρωτας.
Κι ο έρωτας είναι δικαίωμα όλων των ανθρώπων.
Έρωτας σημαίνει ν’ αγαπήσεις παράφορα τον στραπατσαρισμένο εαυτό σου, γιατί μονάχα έτσι θ’ αγαπήσεις και τον δίπλα σου.
Και έρωτας είναι η επιθυμία.
Επιθυμία για ζωή, για τραγούδια, για σένα και για όλους.
Και είναι η επιθυμία τέχνη επαναστατική με την αλήθεια του όρου, γιατί δε σηκώνει «επιτρέπεται» και «απαγορεύεται».
Για μένα δεν υπάρχει μεγαλύτερο έργο τέχνης απ’ τον άνθρωπο, που περπατάει ολομόναχος μέσα στο χρόνο με οδυνηρές συγκρούσεις μέσα του.
Κατερίνα Γώγου, «Μου μοιάζει ο άνθρωπος μ’ έναν ήλιο, που καίγεται από μόνος του», εκδ. Καστανιώτη, Νοέμβριος 2018
Photo cover:pixabay.com/Alex S.
Διαβάστε επίσης:
