Λένε ότι η μουσική επενεργεί με τρόπο που εξυψώνει την ψυχή.
Ανοησίες! Ψέματα!
Ναι, επενεργεί, επενεργεί φοβερά, το αναγνωρίζω, αλλά καθόλου με τρόπο που εξυψώνει την ψυχή. Δεν επενεργεί ούτε με τρόπο που εξυψώνει ούτε με τρόπο που χαμηλώνει την ψυχή,αλλά με τρόπο που ερεθίζει την ψυχή.
Πως να σας το πω; Η μουσική με κάνει να ξεχνώ τον εαυτό μου,την πραγματική μου κατάσταση, με μεταφέρει σε μια κατάσταση, όχι δική μου.
Έχω την εντύπωση ότι υπό την επήρεια της μουσικής αισθάνομαι ό,τι δεν μπορώ να αισθανθώ στην πραγματικότητα, ότι καταλαβαίνω ό,τι δεν μπορώ να καταλάβω στην πραγματικότητα, ότι μπορώ να καταφέρω ό,τι δεν μπορώ να καταφέρω στην πραγματικότητα.
Υποθέτω ότι η μουσική ενεργεί σαν χασμουρητό, σαν γέλιο: δε νυστάζω αλλά χασμουριέμαι, αφού βλέπω κάποιον να χασμουριέται, δεν έχω με τι να γελάσω αλλά γελάω, αφού βλέπω ακούω κάποιον να γελάει.
Η μουσική με μεταφέρει αμέσως στην ψυχική κατάσταση στην οποία βρισκόταν εκείνος που έγραψε αυτή τη μουσική.
Η ψυχή μου ταυτίζεται με την ψυχή του και μαζί του μεταφέρομαι από τη μία κατάσταση στην άλλη, αλλά γιατί το κάνω αυτό,δεν ξέρω.
Βλέπετε,εκείνος που έγραφε π.χ. τη Σονάτα του Κρόιτσερ,ο Μπετόβεν,αυτός ήξερε γιατί βρισκόταν σ’ αυτήν την κατάσταση -αυτή η κατάσταση τον οδήγησε να κάνει ορισμένες πράξεις,είχε για εκείνον κάποια σημασία, ενώ για μένα δεν έχει καμία.
Γι’ αυτό η μουσική μόνο ερεθίζει και δεν ολοκληρώνει.
Λέων Τολστόι, Η Σονάτα του Κρόιτσερ – απόσπασμα
Photo cover:pixabay.com/Gerhard Bögner
Διαβάστε επίσης:
