Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας σε ηλικία 17 ετών ήταν μαθητής της Σχολής Υπαξιωματικών. Είχε βρεθεί εκεί χωρίς την δική του θέληση. Ήταν απόφαση του αυστηρού πατέρα του. Όμως το περιβάλλον και η πειθαρχία της Σχολής δεν άρεσαν στον νεαρό Λάμπρο και πολύ σύντομα το έσκασε! Λέγεται μάλιστα ότι απέδρασε κολυμπώντας !
Γύρισε στην Αθήνα και γλίτωσε από το στρατοδικείο λόγω των «άνωθεν γνωριμιών» της οικογένειας του. Το 1934 η οικογένεια του τον έστειλε σχεδόν δια της βίας στο Παρίσι για να μάθει την χρυσοχοΐα αλλά εκεί αυτός έμαθε την ηθοποιία!
Γόνος αριστοκρατικής οικογένειας χρυσοχόων, με τον θείο του στο τιμόνι της οικογενειακής επιχείρησης, ο Λάμπρος Κωνσταντάρας έφυγε για το Παρίσι για να σπουδάσει χρυσοχοΐα στην σχολή του Καρτιέ. Ατίθασος, ανεξάρτητος και γεννημένος για περιπέτειες, μαγεύτηκε από την Πόλη του Φωτός και οι σπουδές μπήκαν σε δεύτερο πλάνο. Η ανάγκη για χρήματα τον έσπρωξε να δοκιμάσει διάφορα επαγγέλματα, μέχρι που του δόθηκε η ευκαιρία να παίξει ως κομπάρσος σε έργο του σπουδαίου Γάλλου σκηνοθέτη, Λουί Ζουβέ. Ο Ζουβέ εντυπωσιάστηκε από τον ωραίο και ευθυτενή Έλληνα και από την επόμενη κιόλας μέρα, του δίνει μια θέση στην σχολή του, αλλά και ρόλους σε όλα τα επόμενα έργα του μέχρι το 1938, όταν ο Λάμπρος επιστρέφει οριστικά στην Ελλάδα.
Μετά το ντεμπούτο του στο γαλλικό θέατρο και κινηματογράφο ως «Constant Daras» όπως τον αποκαλούσαν, ο Λάμπρος ήταν ήδη ανερχόμενο αστέρι του Παρισιού και δεν σκόπευε να επιστρέψει σύντομα. Αναγκάστηκε να γυρίσει το 1938 όταν έλαβε ένα τηλεγράφημα για να εκτελέσει τη θητεία του στον στρατό. Έτσι, παράλληλα με τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις, πρωτοεμφανίστηκε στο ελληνικό κοινό με την παράσταση «Τα Παράσημα της Γριούλας» με το θίασο της Κυρίας Κατερίνας.
