Το ημερολόγιο έγραφε 16 Σεπτεμβρίου του 1977, όταν σίγησε για πάντα η πιο θεϊκή φωνή που ακούστηκε ποτέ επί γης… Η Μαρία Κάλλας, η μεγάλη και αξεπέραστη ντίβα της όπερας άφησε την τελευταία της πνοή στο Παρίσι, λίγο πριν κλείσει τα 54 χρόνια της.
Ο θάνατός της προκάλεσε παγκόσμια θλίψη, ενώ ακόμα και μέχρι σήμερα κυκλοφορούν διάφορες θεωρίες για τα αίτια που έφυγε από τη ζωή. Η Μαρία Κάλλας τους τελευταίους μήνες πριν φύγει από τη ζωή, ήταν κλεισμένη στον εαυτό της, περιορίζοντας τις δημόσιες εμφανίσεις. Ο θάνατος του αιώνια» αγαπημένου της, Αριστοτέλη Ωνάση, μαζί με τα προβλήματα που αντιμετώπιζε με τη φωνή της, την είχαν βυθίσει στη θλίψη,
Η κηδεία της Κάλλας έγινε στις 20 Σεπτεμβρίου, στη συνέχεια το σώμα της αποτεφρώθηκε όπως επιθυμούσε και την άνοιξη του 1979 η τέφρα της σκορπίστηκε στο Αιγαίο. Σύμφωνα με την επίσημη ιατρική έκθεση, ο θάνατος της Ελληνίδας ντίβας της όπερας οφειλόταν σε καρδιακή ανακοπή. Η Μαρία Κάλλας βρισκόταν στο διαμέρισμά της, όταν αισθάνθηκε έναν ξαφνικό πόνο στο στήθος.
Πριν λιποθυμήσει ζήτησε τη βοήθεια του προσωπικού. Η Μπρούνα, η πιστή της οικονόμος προσπάθησε να τη συνεφέρει, αλλά μάταια… Η κορυφαία σοπράνος είχε ήδη φύγει από τη ζωή… Ο θάνατος της Κάλλας έγινε πρωτοσέλιδο στον παγκόσμιο Τύπο. Οι θεωρίες για τα αίτια πολλές και διάφορες, όπως συμβαίνει άλλωστε με μεγάλες προσωπικότητες.
Η επικρατέστερη θεωρία, ήθελε την Μαρία Κάλλας να πέθανε από υψηλή δόση βαρβιτουρικών, με λίγα λόγια να αυτοκτόνησε μη μπορώντας να αντέξει τον θάνατο του Ωνάση. Ωστόσο, μια ιταλική έρευνα που ήρθε στο φως το 2010, ανέτρεψε το μυστήριο γύρω από το θάνατό της. Σύμφωνα με τους Ιταλούς φωνίατρους Φράνκο Φούσι και Νίκο Παολίλο, που παρουσίασαν τα αποτελέσματα της μελέτης τους στο Πανεπιστήμιο της Μπολόνια, η κορυφαία σοπράνο υπέφερε από δερματομυοσίτιδα, μία εκφυλιστική νόσο που φθείρει τους μυς και τους ιστούς, συμπεριλαμβανομένου του λάρυγγα. Έτσι, μοιάζει να εξηγείται και η συνεχής παρακμή του μεγαλείου της φωνής της, που είχε αρχίσει να γίνεται αισθητή από τις αρχές της δεκαετίας του ’60.
Όπως εξηγούν οι δύο Ιταλοί επιστήμονες, η θεραπεία για τη δερματομυοσίτιδα βασίζεται σε κορτιζονούχα και ανοσοκατασταλτικά σκευάσματα, τα οποία είναι πιθανό να επιφέρουν σταδιακά καρδιακή ανεπάρκεια. Επομένως, ο Φούσι και ο Παολίλο συμφωνούν με την επίσημη ιατρική έκθεση που κάνει λόγο για καρδιακή ανακοπή, μόνο που διευκρινίζουν ότι η ανακοπή δεν ήταν τυχαίο γεγονός, αλλά το αποτέλεσμα της εκφυλιστικής μυασθένειας.
Η μελέτη αυτή ουσιαστικά επιβεβαίωνε τη διάγνωση της δερματομυοσίτιδας, που είχε σχηματίσει ο ιατρός Μάριο Τζακοβάτσο, ο οποίος είχε επισκεφτεί την Μαρία Κάλλας το 1975, αλλά είχε κρατήσει κρυφή τη διάγνωση του μέχρι το 2002.
Η κηδεία της έγινε στις 20 Σεπτεμβρίου 1977 στον Ελληνορθόδοξο Καθεδρικό Ναό του Αγίου Στεφάνου της οδού Ζωρζ Μπιζέ στο Παρίσι, παρουσία της αδερφής της, Τζάκι, της φίλης της, Γκρέις Κέλι, της Καρολίνας του Μονακό και άλλων προσωπικοτήτων. Επιθυμία της ήταν να αποτεφρωθεί και οι στάχτες της να σκορπιστούν στο Αιγαίο Πέλαγος.
Ωστόσο, δεν υπήρξε κάποια επίσημη ή ανεπίσημη καταγραφή της επιθυμίας αυτής, ενώ και η αποτέφρωση ήταν αντίθετη στις θρησκευτικές και ηθικές της πεποιθήσεις, δημιουργώντας μια εμπλοκή ως προς την εκπλήρωση της επιθυμίας.
Τελικά, η σορός της αποτεφρώθηκε στο Κοιμητήριο του Περ-Λασαίζ, και δύο χρόνια μετά, τον Ιούνιο του 1979, μετά από μια σύντομη τελετή, η τέφρα της σκορπίστηκε από πυραυλάκατο που έπλεε στον Σαρωνικό κόλπο.
