Η “αλήθεια” ότι είναι στην Μύκονο: Βλέπεις… ό,τι είσαι…
“Πριν από αρκετά χρόνια, πάνω από δέκα, μπροστά από το “Άρωμα”, ο Πέτρος – όχι ο πελεκάνος – ο άλλος με τα περιοδικά, έλουζε με απίστευτες εκφράσεις, δυνατά και δημόσια(!) τον Λάκη Γαβαλά, γιατί ήμασταν καλεσμένοι του σε ένα πολύ prive δείπνο με τον Gaultier και τη Madonna, το οποίο ακυρώθηκε γιατί η τελευταία δεν είχε έρθει.
Ο Λάκης, θυμάμαι, άκουγε, αλλά δεν πτοήθηκε από τα “θα σε σβήσω”, “τελείωσες” κλπ, και του το ανταπέδωσε με τον πιο genius τρόπο! Στα χρόνια που ακολούθησαν μέχρι και σήμερα, προβάλλεται και φωτογραφίζεται ανελλιπώς στα περιοδικά του και τον “έχει” μαζί του σε όλα τα events ως χορηγό επικοινωνίας…!
Μπορώ να σας διηγηθώ άπειρα τέτοια πιπεράτα περιστατικά, ιστορίες μυκονιάτικες, αλλά θα χρειαζόμουν τόμο. Εξάλλου, θα έχαναν τον ύπνο τους πολλοί “καθώς πρέπει” που απλά έχασαν τελευταία τη μνήμη τους! Τύποι “δήθεν” ισχυροί που πιστεύουν ότι οι “ακαθαρσίες” τους δεν μυρίζουν!
Ιστορίες για σκυλιά “ψημένα στον φούρνο” και κυνηγητό στα σοκάκια, επειδή κάποιος τέτοιος σαλιάριζε με τη σύζυγο του ισχυρού επιχειρηματία, για “πτήσεις” κερατιάτικες (έτσι, τις είχε χαρακτηρίσει εβδομαδιαίο περιοδικό) που αφορούσαν σε νέες, όμορφες και… απρόσεκτες, για κάποιες ξυπόλυτες “αδελφές του ελέους” που έκαναν “διεθνή καριέρα” με γέρους με “λεφτά αισθήματα” και κονόμησαν από διαθήκες σπίτια στο νησί και όχι μόνο, τα έβγαλαν ντελάλη, αλλά ξέχασαν να πουν το πώς…
Στη γέννηση του μύθου “ΜΥΚΟΝΟΣ”, όλα ήταν πρωτόγνωρα, έντονα και συναρπαστικά! Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Το νησί είναι πανέμορφο, μοναδικό με ένα φως τρεις φορές πιο δυνατό από όλο το υπόλοιπο Αιγαίο. Σ΄ αυτή την ομορφιά και το ανεξίτηλο δειλινό προσκύνησαν και προσκυνούν όλοι. Είναι hot προορισμός για τους ξένους, και τα διεθνή travel περιοδικά αφιερώνουν κάθε χρόνο πολύ μελάνι για την ενέργεια, την αύρα, τη νύχτα και τις παραλίες της. Είναι hot γι’ αυτό που είναι και όχι για το νεόπλουτο βλαχομπαρόκ καπέλο, που προσπαθούν κάποιοι εκδότες να της φορέσουν και να το περάσουν στον κόσμο.
Η Μύκονος της prive λίστας, της δήθεν γκλαμουριάς και του “ήμουν κι εγώ εκεί”, υπάρχει μόνο στον εγκέφαλο μερικών που ήρθαν και έρχονται μόνο για αυτό στο νησί. Εκτός από αυτή τη μειονότητα, που είναι κάτι σαν αναγκαίο κακό, υπάρχουν όλοι οι υπόλοιποι καλλιτέχνες που εμπνέονται και δημιουργούν, χρόνια τώρα στο νησί, πανίσχυροι διεθνείς επιχειρηματίες, που χαλαρώνουν αθόρυβα και απολαμβάνουν “στη σκιά” των φλας τις διακοπές τους, διάσημοι που δεν τους παίρνει είδηση κανένας, και τόσοι απλοί πιστοί οπαδοί της που τη λατρεύουν, για τον δικό τους λόγο ο καθένας.
Τίποτα δεν είναι must στη Μύκονο. Ούτε η τάδε φάτσα, που σε σερβίρει με την πουράκλα στο στόμα και σου χρεώνει το ψάρι ανάλογα με το επίθετό σου, ούτε η δείνα παραλία, ούτε ο τρόπος ζωής. Must είναι το χρώμα, ο άνεμος, οι μυρωδιές, ο απογευματινός φούξια ουρανός, το διάφανο γαλάζιο, τα στενά φρεσκοβαμμένα σοκάκια, οι μπουκαμβίλιες, οι αυλές, τα αδιέξοδα στενά, οι μύλοι, τα γαϊδουράκια “μανάβηδες”, τα πανηγύρια, τα ματσάκια από τεράστιους ήλιους, οι ψαράδες, οι “άγριοι”, το μούδιασμα του απομεσήμερου, το χάραμα, ο γιαλός…
Γιατί, τελικά στη Μύκονο βλέπεις, ό,τι είσαι!
Το συγκεκριμένο editorial γράφτηκε πριν 15 χρόνια.
Κατερίνα Γιατζόγλου
Διαβάστε επίσης:
