Ασιδέρωτα όνειρα
Πάνω σε τσαλακωμένες ψυχές,
Άπλυτα τα θέλω τους
Σε χαλασμένα πλυσταριά
Δίχως απορρυπαντικό.
Τόσο γάριασμα σ΄ αυτά
Τα σώματα,
Που ο σκώρος,
Τα εγκαταλείπει πια.
Μόνη τους ελπίδα,
Ένα χαμόγελο λευκαντικό,
Σαν τον παραδοσιακό
Παλιό καιρό.
Σε μια τσιμεντένια γούρνα,
Να μπούνε όλα,
Να βγούνε μόλις θα έχει φύγει
Και ο τελευταίος
Λεκές τύψης.
Ν΄ απλωθούν όλες οι αμαρτίες
Στον ήλιο.
Στο στέγνωμά τους,
Να μοσχοβολάει η γειτονιά
Από την φρεσκάδα
Του σήμερα τους.
Ολοκληρωτική κάθαρση,
Μέσα κι έξω του εγώ τους,
Να μπουν όλα τα μαζί και
Το εμείς σε μια ντουλάπα
Παντοτινής ζωής,
Που ανοίγοντας την,
Να μην θυμίζει
Το τσαλακωμένο χτες.
Θοδωρής Τσιγκένης, “Το Πλυσταριό της Ζωής”
Photo cover:pixabay.com/geralt/hug
Διαβάστε επίσης:
