Αν πεθάνω,
δεν θα ξανάρθει ο ταχυδρόμος
δεν θα μου στείλεις πια βιβλία ή την καρδιά σου σ’ ένα φάκελο
δεν θα σε δω να φεύγεις ή να έρχεσαι
δεν θα καθίσω πια ποτέ στο μπαρ και συ στο πλάι μου
ή απέναντι κατάμονος να με κοιτάς
αν πω πως πέθανα;θα κολλήσω στο στήθος σου ένα νεκρώσιμο με τ’ όνομά μου
στους δρόμους θα γυρνάς μ’ ένα νεκρό.
Τασία – έναν καφέ παρακαλώ
αν ξάφνου μ’ αντικρίσουν ζωντανό θα εκπλαγούν
η ώρα είναι μία παρά τέταρτο ο τραυματισμός των ωρών
Τασία – παρακαλώ έναν καφέ
θ’ ανάψω τη ζωή μου και θα κάψω τα βιβλία
τι όμορφα που καίγεται η φράση
Σ’ αγαπώ -αναδιπλώνεται στον εαυτό της
σα να βάζει στο πρόσωπο το χέρι της από ντροπή
λίγο νερό παρακαλώ και πλένε το ποτήρι μου καλύτερα κυρά μου
εγώ έριξα προχθές νερόκι έσβησα τα όνειρά μου
ο καφές σας κύριε
η στάθμη της αγάπης σου κατέρχεται
διψάω λίγο νεράκι κύριο λίγο νερό καλοί μου κύριοι
και είναι λέει ποιητής
μια προσευχή μια προσευχή για να βρεθεί το ποίημα
η ποίηση φίλε πέθανε
η ώρα είναι μία ο θάνατος των ωρών
βρέχει πότε θα πάψει πια να βρέχει;
αφ’ ότου έφυγες δεν έπαψε να βρέχει
ήσουν περίεργος να μάθεις τι υπάρχει πίσω από τον θάνατο.
θάνατος
τι άλλο θέλεις να υπάρχει;
Κώστας Ταχτσής Απόσπασμα από το ποίημα ”Η Συμφωνία του Μπραζίλιαν”
Photo cover:pixabay.com/Daria Nepriakhina
