Η Άννα Κυριακού έγινε ευρέως γνωστή ως «Μπεμπέκα» στις «Τρεις Χάριτες».
Η γνωστή ηθοποιός έχει σπουδάσει στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου καθώς και στη Σχολή Σαρλ Ντυλλέν στο Παρίσι (1954-1956), έχοντας καθηγητή τον Ζαν Βιλλάρ. Έκανε την πρώτη της θεατρική εμφάνιση σε εφηβική ηλικία στο θέατρο Ρεξ με το θίασο Μαρίκας Κοτοπούλη στο έργο «Κάρμεν», ενώ στον κινηματογράφο έχει πάρει μέρος στις ταινίες «Μεθύστακας» (1950), «Ζητείται ψεύτης» (1961), «Ζητείται επειγόντως γαμπρός» (1971), «Safe Sex» (1999), «Το κλάμα βγήκε απ’ τον παράδεισο» (2001), «Οξυγόνο» (2003) και σε διάφορες ακόμα.
Έχει λάβει μέρος σε πολλές επιτυχημένες τηλεοπτικές σειρές, από το «Εκείνος κι εκείνος», τη «Γειτονιά μας» και τον «Γιούγκερμαν» της δεκαετίας του 1970, έως τις «Τρεις Χάριτες» (1989 – 1992) που ενσάρκωσε τη θρυλική θεία Μπεμπέκα. Έχει εμφανιστεί σε ρόλο guest στο «Κωνσταντίνου και Ελένης», ερμηνεύοντας το ρόλο της θείας Μάρως, καθώς και στις «Επτά Θανάσιμες Πεθερές», όπου έκανε την κακιά πεθερά.
Μια σπάνια νεανική φωτογραφία της Άννας Κυριακού, της αγαπημένης «θείας Μπεμπέκας» από τις τηλεοπτικές «Τρεις Χάριτες» μαζί με τον Μίμη Φωτόπουλο και την Αλέκα Κατσέλη στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ‘50 είδαμε στο Instagram.
Στη λεζάντα της φωτογραφίας σημειώνεται: «Αν και αγαπήθηκε από το κοινό μέσα από την τηλεοραση η ηθοποιός είχε μακρά πορεία στο θέατρο και τον κινηματογράφο παίζοντας δίπλα σε μύθους όπως η Κατίνα Παξινού αλλά και η Ρένα Βλαχοπούλου. Η Άννα Κυριακού παντρεύτηκε τον αρχιτέκτονα Μαργαρίτη Αποστολίδη, με τον οποίο απέκτησε έναν γιο. Ενενήντα ετών σήμερα, ζει στην Αθήνα και είχε δηλώσει σε πρόσφατη συνέντευξη της: «Κάποτε ήμουν ενεργό μέλος της κοινωνίας και του θεάτρου. Πλέον αποτραβήχτηκα απ’ όλους. Το μόνο που με ενδιαφέρει αυτό το διάστημα είναι να ολοκληρώσω το βιβλίο μου για τον πόλεμο και το Έπος του ’40. Γιατί εγώ είμαι παιδί του πολέμου. Κι αν σήμερα όλοι μιλούν για σύγχρονο πόλεμο, μάλλον δεν έχουν νιώσει στο πετσί τους τι σημαίνει πραγματικός πόλεμος. Να βλέπεις τους γείτονές σου να πεθαίνουν από λιμό, να περπατάς μέσα στα πτώματα, να προσπαθείς να πάρεις ένα κομμάτι ψωμί για να ζήσεις».
