Ο πλησίον
Δεν μ’αρέσει ο πλησίον μου κοντά μου:
Και θα ήθελα να ήταν ψηλά και μακριά!
Πως αλλιώς θα γινόταν το αστέρι μου;
Ecce Homo
Ναι, ξέρω από πού έρχομαι!
Αχόρταγος σαν φλόγα,
Καίγομαι και τρώω τον εαυτό μου.
Ό,τι πιάνω γίνεται φως
Ό,τι αφήνω είναι στάχτη:
Σίγουρα, είμαι φλόγα!
Ο μοναχικός
Απεχθάνομαι να ακολουθώ, απεχθάνομαι να ηγούμαι.
Να υπακούω; Όχι! Και να κυβερνώ; Όχι!
Όποιος δεν φοβάται τον εαυτό του δεν προκαλεί φόβο σε κανέναν.
Και μόνο όποιος προκαλεί φόβο μπορεί να οδηγήσει άλλους!
Απεχθάνομαι ακόμη και να οδηγώ τον εαυτό μου!
Μ’αρέσει, σαν τα ζώα του δάσους και της θάλασσας,
Να χάνομαι για αρκετή ώρα.
Να κάθομαι οκλαδόν σε κάποιο γοητευτικό λαβύρινθο
Να καλώ τέλος τον εαυτό μου από μακριά
Να τον πλανεύω να έρθει πάλι κοντά μου.
Ατρόμητος
Όπου και να βρίσκεσαι, σκάβε βαθιά!
Κάτω είναι η πηγή!
Άσε τους σκοτεινούς ανθρώπους να φωνάζουν: “Κάτω υπάρχει πάντα μόνο η κόλαση”.
Φρίντριχ Νίτσε, «Η Χαρούμενη Επιστήμη», αποσπάσματα
Photo cover:pixabay.com/Iván Tamás
