Πριν τέσσερα χρόνια, ήταν µια περίεργη χρονιά… Έχοντας πέσει -ελάχιστα- σε όλα τα γκρέµια του πλανήτη, από τον Παρνασσό μέχρι το Έβερεστ, και σ’ ό,τι µαύρες πίστες έχει ο παγκόσµιος χάρτης χωρίς να σπάσω ούτε νύχι, τον προπερασµένο Δεκέµβριο κατάφερα να διαλύσω το δεξί µου χέρι, εντελώς όµως, σκοντάφτοντας σε ένα πεζοδρόµιο.
Μόλις 5 µέρες µετά, από ένα δύσκολο εφτάωρο χειρουργείο, νάρθηκες, σύρµατα, καρφιά, λάµες, 39 ράµµατα, έφυγα για Νέα Υόρκη, σαν πληγωµένο ζώο, που πάει να κρυφτεί στη φωλιά του, παρά τις αντιρρήσεις των γιατρών. Έναν µήνα µετά, γύρισα πίσω, πολύ διαφορετική και πολύ μακριά από τον καλό εαυτό μου. Ο Μήτσου, ο γνωστός expert γιατρός που µε χειρούργησε, µε είδε και σε δέκα λεπτά έβγαλε το πόρισµα. «Έχουµε θέµα. Πιο πολύ διαλύθηκε το µυαλό σου, παρά το χέρι σου. Κοίτα να συνέλθεις γρήγορα».
Έφυγα από το γραφείο του και άρχισα να σκέφτομαι….
Τα δύσκολα στην ζωή, είναι κάτι σαν τα video games. Σε πηγαίνουν απλά σε άλλη πίστα.
Ότι είμαι, σαν χαρακτήρας, το οφείλω στα βουνά. Αυτά διάλεξα να αγαπήσω από παιδί, και αυτά μου έμαθαν να έχω πειθαρχία, να μην τα παρατάω, να πατάω κορυφές που έμοιαζαν απρόσιτες, να ονειρεύομαι, να παθιάζομαι, να συγκεντρώνομαι να δυναμώνω και να προσπαθώ ξανά και ξανά. Σε δύο µέρες ήµουν πάνω στα βουνά με ένα χέρι , συγκεκριμένα στα Κελάρια, κι ανεβοκατέβαινα τις πίστες, χωρίς σκι. Μετά από καιρό , ένιωσα και πάλι ευδιάθετη, αποφασισμένη και δυνατή. Τηλεφώνησα στον γιατρό µου από το lift και τον ρώτησα «Είσαι σίγουρος ότι απαγορεύεται το σκι; Γιατί βλέπω µια µαύρη πίστα παγωμένη, να µου κλείνει το µάτι»…
