«Θα ήθελα να σε ζωγραφίσω, αλλά δεν υπάρχουν χρώματα, επειδή υπάρχουν τόσα πολλά μέσα στη σύγχυσή μου, στην απτή μορφή της μεγάλης αγάπης μου»
«Δεν είναι αγάπη, ευαισθησία, είναι η ίδια η ζωή, η ζωή μου, που βρήκα όταν την είδα στα χέρια σου, στο στόμα σου στο στήθος σου. Έχω τη γεύση των αμυγδάλων από τα χείλη σου στο στόμα μου»
«Δεν σου ζητώ να με φιλήσεις, ούτε να ζητήσεις συγνώμη όταν πιστεύω ότι έχεις κάνει λάθος.
Ούτε ακόμη θα σου ζητήσω να με αγκαλιάσεις όταν το χρειάζομαι περισσότερο.
Δεν σου ζητάω να μου λες πόσο όμορφη είμαι, ακόμη και εάν είναι ψέμα, ούτε να μου γράφεις κάτι όμορφο.
Δεν θα σου ζητήσω ούτε να μου τηλεφωνήσεις και να μου πεις πώς πήγε η μέρα σου, ούτε να μου πεις ότι σου λείπω.
Δεν θα σου ζητήσω να με ευχαριστήσεις για όσα κάνω για εσένα, ούτε να με φροντίσεις όταν η ψυχή μου είναι στα κάτω της και φυσικά, δεν θα σου ζητήσω να με υποστηρίξεις στις αποφάσεις μου.
Ακόμη, δεν θα σου ζητήσω να με ακούσεις όταν έχω χίλιες ιστορίες να σου πω.
Δεν θα σου ζητήσω να κάνεις τίποτε, ούτε ακόμη να είσαι στο πλευρό μου για πάντα….
Γιατί εάν πρέπει να σου το ζητήσω, δεν το θέλω πλέον…»
Φρίντα Κάλο, “Eρωτικά γράμματα στον Ντιέγκο Ριβέρα”, αποσπάσματα
Photo cover:pixabay.com/vazah
