Η Ζωή Λάσκαρη ήταν μια από τις διασημότερες σταρ του παλιού Ελληνικού Κινηματογράφου. Το πηγαίο ταλέντο της, η σπάνια ομορφιά της και η πληθωρική της παρουσία συνέθεσαν ένα εκρηκτικό μείγμα, που αποτυπώθηκε με αστραφτερό τρόπο στο πανί.
Μια φωτογραφία της όταν ήταν 25 ετών εντοπίσαμε στο Instagram του συλλέκτη Άρη Λουπάση. Η αξέχαστη ηθοποιός βρισκόταν στις Κάννες και φορούσε το μπικίνι της.
Στη λεζάντα σημειώνεται: «Στις 25 Μαΐου του 1967 η Ζωή Λάσκαρη φωτογραφίζεται για το εβδομαδιαίο βελγικό περιοδικό “Cine Revue” στα πλαίσια της παραμονής της στις Κάννες για το 20ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου, το οποίο διεξάγεται από τις 27 Απριλίου μέχρι τις 12 Μαΐου του ίδιου χρόνου. Ένα Φεστιβάλ γεμάτο πρωτοποριακές για την εποχή ταινίες, πολλές λαμπερές παρουσίες, την καθιέρωση της ηθοποιού Βανέσας Ρεντγκρέιβ και του σκηνοθέτη Φράνσις Φόρντ Κόπολα και την τελευταία δημόσια εμφάνιση της Μπριζίτ Μπαρντό στην διοργάνωση με το πλήθος να παραληρεί με την παρουσία της.
Η αγαπημένη Ελληνίδα ηθοποιός παρευρίσκεται για την προβολή του μιούζικαλ “Οι θαλάσσιες οι χάντρες” το οποίο δεν μετέχει στο Φεστιβάλ καταφέρνει όμως να αποσπάσει ιδιαίτερα καλές κριτικές και με την ίδια να εντυπωσιάζει τους πάντες με τις εμφανίσεις και την απαράμιλλη ομορφιά της.
Το όνομα της θα γίνει γνωστό στην διεθνή αγορά από την πρώτη κινματογραφική της εμφάνιση το 1961 με τον “Κατήφορο” που θα προβληθεί με επιτυχία σε πολλές χώρες του εξωτερικού και θα έρθει πρώτο σε εισπράξεις στο Μεξικό την περίοδο 1961-62. Ένα χρόνο μετά τις Κάννες, η δραματική της ταινία “Στεφανία” θα κάνει πρεμιέρα τον Ιούλιο του ’68 στην Αμερική και τον Ιανουάριο του ’69 στο Μεξικό και το μιούζικαλ “Μαριχουάνα Στοπ” μετά την ελληνική προβολή τον Μάρτιο του ’71 θα προβληθεί με επιτυχία και στο Παρίσι. Η παρουσία της στην γαλλική πρωτεύουσα την βραδιά της πρεμιέρας θα μαγέψει τους καλεσμένους της εκδήλωσης με τον Τύπο να κάνει αναφορά για το μεγάλο αστέρι του ελληνικού σινεμά. Η πολύχρονη και επιτυχημένη κινηματογραφική πορεία θα της δώσει την πλατιά αναγνώριση και αποδοχή του κοινού, η μεγάλη όμως αγάπη ως αληθινή θεατρίνα υπήρξε πάντα το θέατρο. Ο χώρος στον οποίο αφοσιώθηκε με όλη την ψυχή της ερμηνεύοντας τα τελευταία είκοσι πέντε χρόνια της καριέρας της ρόλους δυνατού ρεπερτορίου που η ίδια επιθυμούσε και κατέδειξαν με τον καλύτερο τρόπο το εύρος των υποκριτικών της δυνατοτήτων».
