Να μάθεις να φεύγεις από σχέσεις και από καταστάσεις που σε θίγουν…
Να μάθεις να φεύγεις από σχέσεις και καταστάσεις που θίγουν την αξιοπρέπειά σου και σε κάνουν να κλαις…
Να μάθεις να φεύγεις και να διεκδικείς το καλύτερο για σένα…
Βασικά όμως να μάθεις ότι μπορείς να φύγεις… Να μην τα εγκαταλείπεις… Να μην φεύγεις τρέχοντας… Να μην τρέχεις σαν κυνηγημένος, σαν κυνηγημένη…
Γιατί είναι δεδομένο ότι θα ξαναγυρίσεις.
Να φεύγεις γιατί θέλεις να δώσεις στον εαυτό σου την ευκαιρία να ονειρευτεί, να σχεδιάσει, να ζήσει, να νιώσει…
Να φεύγεις γιατί πιστεύεις ότι αξίζεις το καλύτερο… Να μην μείνεις όμως μόνο σε όσα πιστεύεις, να διεκδικήσεις και την πράξη…
Και αν σου πει κάποιος ότι είναι εύκολο το τέλος, δεν θα συμφωνήσω… Γιατί ακόμα και όταν ξέρουμε ότι κάτι πρέπει να τελειώσει, συχνά παγώνουμε.
Η αλήθεια είναι ότι δύσκολα βάζουμε τέλος… Ακόμα και σε σχέσεις που θα έπρεπε να έχουν τελειώσει εδώ και χρόνια… Γιατί το τέλος μας φοβίζει, μας κάνει να νιώθουμε ανεπαρκείς και μας βγάζει στην επιφάνεια όλα όσα δεν θέλουμε να ζήσουμε, όλα όσα δεν θέλουμε να χάσουμε, όλα όσα φοβόμαστε.
Γιατί μπορεί αυτό που πρέπει να τελειώσει να είναι και όμορφο… Αλλά λίγο… Μπορεί να μην σου καλύπτει τις βαθύτερές σου ανάγκες, μπορεί να άλλαξε στην πορεία, μπορεί να άλλαξες εσύ, μπορεί εκείνος, εκείνη…
Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να βάλουμε το τέλος… Ούτε ότι η αλλαγή είναι κάτι κακό…
Και θα υπάρχουν στιγμές που δεν θα θέλεις να σκεφτείς τίποτα νέο, που θα θέλεις μόνο το παλιό. Είτε από αγάπη, είτε από συνήθεια, είτε γιατί θέλεις να το διορθώσεις. Μάθε όμως να σκέφτεσαι διαφορετικά, εναλλακτικά…
Γιατί όντως το τέλος σημαίνει αρχή για κάτι άλλο, για κάτι νέο…
Μην μαθαίνεις στον εαυτό σου να σου στερεί την ελπίδα και το όνειρο.
Μην μαθαίνεις να τον αφήνεις να ζεις στην αμφισβήτηση και στο φόβο…
Βρήκα ένα εξαιρετικό κείμενο της Χριστίνας Παρασχά… Νομίζω ότι αξίζει να το διαβάζεις…
«Από την ασφάλεια τρύπιων αγκαλιών. Από χειραψίες που σε στοιχειώνουν. Από την ανάμνηση μιας κάλπικης ευτυχίας. Να φεύγεις!
Αθόρυβα, σιωπηλά, χωρίς κραυγές, μακρόσυρτους αποχαιρετισμούς.
Να μην παίρνεις τίποτα μαζί, ούτε ενθύμια, ούτε ζακέτες για το δρόμο. Να τρέχεις μακριά από δήθεν καταφύγια κι ας έχει έξω και χαλάζι.
Να μάθεις να κοιτάς βαθιά στα μάτια όταν λες αντίο κι όχι κάτω ή το άπειρο.
Να εννοείς τις λέξεις σου, μην τις εξευτελίζεις, σε παρακαλώ.
Να μάθεις να κοιτάς την κλεψύδρα, να βλέπεις πως ο χρόνος σου τελείωσε.
Όχι αγκαλιές, γράμματα, αφιερώσεις, κάποτε θα ξανασυναντηθούμε αγάπη μου (όλα τα βράδια και τα τραγούδια δεν θα είναι ποτέ δικά σας).
Αποδέξου το.
Να αποχωρίζεσαι τραγούδια που αγάπησες, μέρη που περπάτησες. Δεν έχεις τόση περιορισμένη φαντασία όσο νομίζεις.
Μπορείς να φτιάξεις ιστορίες ολοκαίνουριες, με ουρανό κι αλάτι.
Να θυμίζουν λίγο φθινόπωρο, πολύ καλοκαίρι κι εκείνη την απέραντη Άνοιξη.
Να φεύγεις από εκεί που δε σου δίνουν αυτά που χρειάζεσαι.
Από το δυσανάλογο, το μέτριο και το λίγο.
Να απαιτείς αυτό που δίνεις να το παίρνεις πίσω -δεν τους το χρωστάς.
Να μάθεις να σέβεσαι την αγάπη σου, το χρόνο σου και την καρδιά σου.
Μην τρέμεις την αντιστοιχία λέξεων-εννοιών, να ονομάζεις σχέση τη σχέση, την κοροϊδία κοροϊδία.
Να μαλώνεις τον εαυτό σου καμιά φορά που κάθεται και κλαψουρίζει -σαν μωρό κι εσύ κάθεσαι και του δίνεις γλειφιτζούρι μη και σου στεναχωρηθεί το βυζανιάρικο.
Να μάθεις να ψάχνεις για αγάπες που θυμίζουν Καζαμπλάνκα – όχι συμβάσεις ορισμένου χρόνου.
Και να μάθεις να φεύγεις από εκεί που ποτέ πραγματικά δεν υπήρξες.
Να φεύγεις κι ας μοιάζει να σου ξεριζώνουν το παιδί από τη μήτρα.
Να φεύγεις από όσα νόμισες γι’ αληθινά, μήπως φτάσεις κάποτε σ’ αυτά»
Συγγραφή – Επιμέλεια Άρθρου
Ψυχολόγος, Msc, με γραφείο σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα. Υποψήφια διδάκτωρ Ιατρικής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Εξειδίκευση στη Διαχείριση Αγχωδών Διαταραχών και στη Γνωσιακή Ψυχοθεραπεία. 2310.450091
Photo cover:pixabay.com/geralt/self
Πηγή:psychology.gr
Διαβάστε επίσης:
