Πέρασαν 30 χρόνια από τον θάνατο της μεγάλης Ελληνίδας ηθοποιού. Η Τζένη Καρέζη έφυγε νικημένη από τον καρκίνου, στις 26 Ιουλίου 1992 και με το φευγιό της έκλεισε ένα μεγάλο κεφάλαιο του παλιού καλού ελληνικού κινηματογράφου.
Εξάλλου, για την Τζένη Καρέζη είχε δημιουργηθεί ένα ολόκληρο στρατόπεδο, οι “Καρεζικοί” που αποτέλεσαν για πολλά χρόνια το αντίπαλο δέος των “Βουγιουκλακικών”. Τι και αν οι δύο μεγαλύτερες στα του κινηματογράφου στην πραγματικότητα ήταν φίλες; Ο μύθος πίσω από την “αιώνια” κόντρα τους ήταν εξαιρετικά “πουλιστερός” για να τον εγκαταλείψει, κυρίως, ο Τύπος της εποχής.
Η Τζένη Καρέζη, ήταν μία σταρ… αντιστάρ, ειδικά όταν στη ζωή της μπήκε ο Κώστας Καζάκος, ο οποίος τη μύησε σε άλλα μονοπάτια σε καλλιτεχνικό και προσωπικό επίπεδο. Η Καρέζη δίπλα του βρήκε αυτό που χρόνια ζητούσε και της κάλυψε τα κενά που ούτε η δόξα ούτε η φήμη το είχαν κάνει πρωτύτερα. Ούτε καν ο πρώτος της γάμος με τον Ζάχο Χατζηφωτίου που αποτέλεσε το κοσμικό γεγονός της δεκαετίας του ’60 – στην ίδια δεκαετία ακολούθησε και ο γάμος της με τον Καζάκο, μόνο που ήταν εντελώς διαφορετικός: ελάχιστος κόσμος, και δεξίωση στο μπαλκόνι του σπιτιού τους στα Ιλίσια.
Η νέα φάση της ζωής της με τον Καζάκο, ήταν αυτή που την γέμιζε. Ο ηθοποιός ήταν για εκείνη ο “ακριβός της σύντροφος” στη ζωή και στο σανίδι. Εκεί, πάνω στη θεατρική σκηνή την βρήκαν και τα δυσάρεστα νέα της ασθένειάς της.
Η Τζένη Καρέζη διαγνώστηκε με καρκίνο τη θεατρική χρονιά 1988-89 όταν πρωταγωνιστούσε στην παράσταση “Βυσσινόκηπος” του Άντον Τσέχοφ, μαζί με τον σύζυγό της. Οι παραστάσεις του ζευγαριού διακόπηκαν και η ηθοποιός ταξίδεψε στο εξωτερικό για εξετάσεις.
Αν και δεν ήταν ποτέ συμφιλιωμένη με την ιδέα του θανάτου, η Ελληνίδα ηθοποιός έδωσε μία γενναία μάχη με την αρρώστια. “Η Τζένη ήταν ένας άνθρωπος επιθετικός στη ζωή. Ήταν γατζωμένη με νύχια και με δόντια στη ζωή και στη δημιουργία. Με τον θάνατο δεν είχε συμφιλιωθεί ποτέ. Ο θάνατος ήταν έξω από το οπτικό της πεδίο. Η Τζένη δρούσε σαν να μην επρόκειτο να πεθάνει ποτέ! Ωστόσο, το τελευταίο 3μηνο, 4μηνο, όταν τέλειωσαν οι θεραπείες στο Λονδίνο και δεν έμενε να κάνουμε τίποτα άλλο. Παρέμειναν κάποιες ελπίδες αλλά ήταν αόριστες. Μέσα της ήξερε πολύ καλά, ότι οδηγείται στο αναπόφευκτο. Εκείνο το τρίμηνο, η Τζένη έκανε μία πορεία, που ένας άνθρωπος μπορεί να την κάνει σε 100 χρόνια. Κάλυψε όλο αυτό το ασυμφιλιώτο κενό, με τον θάνατο! Άρχισε να βγάζει, να ακτινοβολεί μία ευγνωμοσύνη για όλα τα πράγματα”, είχε πει ο Κώστας Καζάκος, μετά το θάνατό της στην τηλεοπτική εκπομπή «Ενώπιος Ενωπίω».
Παρότι οι γιατροί της έλεγαν ότι έπρεπε να ξεκουραστεί, εκείνη επέμενε να παίξει την «Ιοκάστη» και να ακολουθήσει τη μεγάλη περιοδεία. Ακολουθεί το έργο «Διαμάντια και μπλουζ», που έκανε πρεμιέρα στις 27 Οκτωβρίου, με τους θεατές να παρακολουθούν με συγκίνηση και απέραντο σεβασμό και δέος, την υπεράνθρωπη προσπάθεια που κατέβαλε για να ανταποκριθεί στον ρόλο της. Η Τζένη έσφιγγε τα δόντια, καθώς μέσα της γνώριζε πια πως με αυτό το έργο αποχαιρετούσε το θέατρο και το κοινό της, που τόσο τη λάτρεψε. Στις 31 Μαρτίου του 1991 έδωσε την τελευταία της παράσταση, με το κοινό να της χαρίζει το πιο ζεστό του χειροκρότημα…
Στην τελευταία της επιστολή προς τον Τύπο, δυόμισι μήνες πριν χάσει τη μάχη με τη ζωή, η Τζένη Καρέζη έγραψε για την μάχη που έδινε με τον καρκίνο:
“Τρία χρόνια τώρα ταλαιπωρούμαι με σοβαρό πρόβλημα στην υγεία μου. Με φωτεινά διαλείμματα βέβαια, και με ενδιάμεσο τον περσινό χειμώνα, και την ευτυχία να παίξω το αριστούργημα της Λούλας Αναγνωστάκη “Διαμάντια και μπλουζ” στο θέατρο “Αθήναιον” και να αγαπηθεί τόσο το έργο, η παράσταση και εγώ προσωπικά από το αθηναϊκό κοινό.
Ο θεός του θεάτρου για άλλη μια φορά στάθηκε καλός και γενναιόδωρος μαζί μου και πίστευα ότι αυτή η ευτυχία θα συνεχιζόταν και φέτος. Ότι θα επαναλαμβάναμε το “Διαμάντια και μπλουζ” στο θέατρό μας και ότι στη συνέχεια θα το παρουσιάζαμε στη Θεσσαλονίκη. Δεν στάθηκε δυνατόν. Δυστυχώς.
Και πέρασα ένα ολόκληρο χειμώνα ανάμεσα Αθήνα-Λονδίνο δίνοντας μάχη με την αρρώστια μου και έχοντας πάντα μαζί μου τον ακριβό μου σύντροφο Κώστα Καζάκο και τον μονάκριβό γιό μου Κωνσταντίνο. Στις πολύ δύσκολες στιγμές της ζωής, ο κάθε άνθρωπος λειτουργεί διαφορετικά. Άλλος ξορκίζει το κακό φωνάζοντας, άλλος βγάζοντας προς τα έξω την απελπισία του, άλλος σιωπώντας και μαχόμενος καρτερικά .Αυτή η τελευταία είναι και η δική μου περίπτωση.
Μαζί με την οικογένειά μου θα αγωνιστώ για την υγεία μου, για τη ζωή μου και για την επάνοδό μου στη σκηνή. Ευχαριστώ τον Τύπο και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης για τη διακριτική τους στάση, ευχαριστώ όλο τον κόσμο, ανώνυμους και επώνυμους για τη συμπαράσταση και την αγάπη τους και ας είναι σίγουροι ότι όλες μου οι προσπάθειες είναι να ξαναβρεθώ κοντά τους μέσω της δουλειάς μου.
Επίσης αισθάνομαι την ανάγκη να ευχαριστήσω την εκπληκτική ομάδα των γιατρών του ουρολογικού τμήματος του Γενικού Κρατικού Νοσοκομείου για την ετοιμότητα με την οποία αντιμετώπισαν το Μεγάλο Σάββατο το μεσημέρι την καινούρια και μάλλον επικίνδυνη περιπέτεια της υγείας μου. Ιδιαιτέρως ευχαριστώ τους θεράποντες γιατρούς μου καθηγητή Νίκο Δαβίλα και τον γιό του Ηλία Δαβίλα για το επιστημονικό τους κύρος, τη βαθιά ανθρωπιά τους και το θερμό ενδιαφέρον με το οποίο με περιέβαλαν.
Θέλω να ζω με τους δικούς μου. Θέλω να κάνω τη λατρεμένη μου δουλειά. Θέλω να προσφέρω. Ν’ αγαπώ και να με αγαπούν. Δεν χάνονται αυτά. Δεν πρέπει να χαθούν. Δεν θέλω να χαθούν. Και πάντα θα ελπίζω…Φιλικότατα
ΤΖΕΝΗ ΚΑΡΕΖΗ”.
