Έχει περάσει ένας αιώνας κι ένας χρόνος από τη γέννηση του Χάτσικο και η θλιβερή ιστορία του εξακολουθεί να συγκινεί όλο τον κόσμο. Ο πιο πιστός σκύλος, ράτσας Ακίτα, που έγινε σύμβολο αφοσίωσης, φιλίας, αγάπης, γεννήθηκε στις 10 Νοεμβρίου 1923 στην πόλη Οντάτε της Ιαπωνίας.
Το 1924 ο ιδιοκτήτης του, καθηγητής Γεωργίας Χιντεσαμπούρο Ουένο, τον πήρε μαζί του στο Τόκιο, όπου ζούσε και εργαζόταν. Ο καθηγητής κάθε πρωί έπαιρνε το τρένο για το Πανεπιστήμιο, με τον Χάτσικο να τον συνοδεύει μέχρι τον σιδηροδρομικό σταθμό Shibuya, ενώ τον περίμενε μέχρι να επιστρέψει.
Για έναν ολόκληρο χρόνο αυτό ήταν το καθημερινό τους πρόγραμμα, με τον Χάτσικο να έχει ήδη γίνει γνωστός στον σιδηροδρομικό σταθμό, από όσους εργάζονταν εκεί. Όλα, όμως, άλλαξαν τον Μάιο του 1925, όταν ο καθηγητής έπαθε εγκεφαλικό καθώς έκανε διάλεξη, αφήνοντας την τελευταία του πνοή. Ο Χάτσικο τον περίμενε στο τρένο, όμως το αφεντικό του δεν ήρθε ποτέ. Ούτε εκείνο το βράδυ, ούτε τα επόμενα.
Ο Χάτσικο απέμεινε μόνος. Γνωστοί του καθηγητή τον πήραν μαζί τους στο σπίτι, όμως, ο σκύλος δραπέτευε και γύριζε στο παλιό του σπίτι, ενώ κάθε βράδυ, την ίδια ώρα, πήγαινε στον σιδηροδρομικό σταθμό και περίμενε – μάταια – το αφεντικό του. Αυτό συνεχίστηκε για τα επόμενα δέκα χρόνια.
Όσοι εργάζονταν στα τρένα, αλλά και οι τακτικοί ταξιδιώτες, παρατήρησαν πως ο Χάτσικο πήγαινε συγκεκριμένη ώρα στον σταθμό. Η ιστορία του τους είχε συγκινήσει. Κάθε μέρα του πήγαιναν, φαγητό, νερό και τον φρόντιζαν.
Το 1928, ο νέος υπεύθυνος του σταθμού συμπάθησε τον Χάτσικο και του έφτιαξε ακόμη και χώρο σε μια από τις αποθήκες του σταθμού, ώστε να έχει ένα μέρος να κοιμάται. Κατά έναν ανεξήγητο τρόπο, ο σκύλος εμφανιζόταν στην αποβάθρα του σταθμού, μόνο την ώρα που έφτανε το τρένο που έπαιρνε όταν ζούσε ο καθηγητής. Τις υπόλοιπες ώρες περιφερόταν στον σταθμό, ξεκουραζόταν στην αποθήκη, ή επέστρεφε στο παλιό του σπίτι που ανήκε πλέον σε άλλον.
Ένας από τους πρώην φοιτητές του καθηγητή, ο οποίος ήταν ειδικός στους σκύλους Ακίτα, ακολούθησε τον Χατσίκο και έμαθε την ιστορία του. Τα επόμενα χρόνια, μέχρι και τον θάνατο του, συνήθιζε να τον επισκέπτεται και να τον φροντίζει, γράφοντας άρθρα για την αφοσίωση του. Σιγά- σιγά ο κόσμος άρχισε να ενδιαφέρεται και να μαθαίνει περισσότερα για τη συγκεκριμένη ράτσα.
Το 1932, ένα από αυτά τα άρθρα δημοσιεύτηκε στη μεγαλύτερη εφημερίδα του Τόκιο και η ιστορία του Χατσίκο έγινε γνωστή σε όλη τη χώρα, αγγίζοντας τις καρδιές πολλών ανθρώπων. Ο σκύλος έγινε σύμβολο πίστης, εντυπωσιάζοντας τον κόσμο με την αφοσίωσή του στο νεκρό αφεντικό του.
Γονείς και δάσκαλοι χρησιμοποιούσαν την ιστορία του ως παράδειγμα προς μίμηση. Τον Απρίλιο του 1934, παρουσία του Χατσίκο, έγινε η παρουσίαση του μπρούτζινου αγάλματός του, στον σταθμό της Shibuya. Το άγαλμα κατά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο καταστράφηκε.
Έτσι το 1948, ζητήθηκε από τον Τακέσι Άντο, γιο του γλύπτη που έφτιαξε το πρώτο άγαλμα (ο οποίος είχε πια πεθάνει), να το ξαναφτιάξει. Το δεύτερο αυτό άγαλμα, παρουσιάστηκε τον Αύγουστο του 1948 και αποτελεί έκτοτε ένα δημοφιλές αξιοθέατο.
Ο Χάτσικο πέθανε στις 8 Μαρτίου 1935. Περαστικοί τον βρήκαν νεκρό σε ένα δρομάκι κοντά στον σταθμό της Σιμπούγια. Σήμερα βρίσκεται βαλσαμωμένος στο Μουσείο Φυσικών επιστημών στο Τόκιο.
