– Σώπασε για μια στιγμή η αγωνία του κατέβαινε στη γη με τα δάκρυα κι ανέβαινε στον αιθέρα με τους στεναγμούς.
– Τα πρόβατα μαζεύτηκαν γύρω του, γυρεύοντας ασφάλεια στις μελωδίες της φλογέρας του.
– Είχε γυρισμένο το κεφάλι της στον τοίχο, σα να γύρευε εκεί προστασία απ’ τις αδικίες τούτου του κόσμου, ή σα να ‘βρισκε σ’ αυτόν μια καρδιά τρυφερή και σπλαχνική απ’ τις καρδιές των ανθρώπινων πλασμάτων.
– Η βρομιά του κορμιού δεν μπορεί ν’ αγγίξει την αγνή ψυχή, κι οι νιφάδες του χιονιού δεν μπορούν να καταστρέψουν τους ζωντανούς σπόρους.
– Αδικήθηκες, στ’αλήθεια, κι έγινες αντικείμενο περιφρόνησης, μα είναι προτιμότερο για ένα ανθρώπινο πλάσμα να είναι ο βασανισμένος παρά ο βασανιστής, και πιο ηθικό να υποφέρει από αδυναμία των γήινων ορέξεων παρά να ‘ναι ένα ισχυρό πρόσωπο που συντρίβει στη φούχτα του τα λουλούδια της ζωής και ασχημίζει τα πιο ευγενικά αισθήματα με τη λαγνεία του.
– Παρηγορήσου που είσαι το συντριμμένο λουλούδι κι όχι τι πόδι που το συντρίβει.
– Αν ένας άνθρωπος είναι δίκαιος, κανένα μαρτύριο δεν μπορεί να τον βασανίσει, και τυραννία καμιά δεν μπορεί να τον καταστρέψει αν έχει το δίκιο με το μέρος του. Ο Σωκράτης ήπιε το κώνειο με το χαμόγελο στο πρόσωπό του, κι ο Παύλος αναγάλλιαζε καθώς τον λιθοβολούσαν. Μόνο η κρυμμένη μας συνείδηση μας πονά αν της φερθούμε βίαια, και μας καταδικάζει αν την προδώσουμε.
– Είστε πολλοί, κι είμαι ένας γι’ αυτό πέστε για μένα ό,τι θέλετε και κάντε με ότι θέλετε. Γιατί οι λύκοι καταβροχθίζουν την προβατίνα στο σκοτάδι της νύχτας, μα τα ίχνη από αίμα της μένουν πάνω στα χαλίκια της κοιλάδας ώσπου να έρθει η αυγή και ν’ ανατείλει ο ήλιος.
Kahlil Gibran «Νύμφες του πνεύματος», απόσπασμα
Photo cover:pixabay.com/8926
