“Δεν μπορεί να παίξει. Δεν μπορεί να τραγουδήσει. Μπορεί να χορέψει λίγο…”. Σε αυτό το συμπέρασμα κατέληξαν οι υπεύθυνοι που παρακολούθησαν το πρώτο δοκιμαστικό του Φρεντ Αστέρ.
Δεν γνωρίζουμε ποιοι ήταν εκείνοι που τον απέρριψαν ως “ατάλαντο”, αλλά παρακολουθώντας τη μετέπειτα εξέλιξή του, μάλλον θα έπρεπε να… έσκισαν τα πτυχία τους. Κι ευτυχώς, που ο Φρεντ Αστέρ δεν τα παράτησε απογοητευμένος από την απόρριψη, διότι η Τέχνη δεν θα γνώριζε αυτό το μεγάλο αστέρι. Τον αιθέριο χορευτή!
Ο γεννημένος το 1899 Αστέρ, στα 5 του χρόνια ξεκίνησε να παρακολουθεί μαθήματα χορού, περισσότερο ως αγγαρεία, παρά ως επιθυμία. Έπρεπε να συνοδεύει την αδελφή του Αντέλ. Με τον καιρό, αγάπησε τον χορό και στα 17 τους τα δύο αδέλφια θεωρούνταν εξαιρετικά ταλέντα. Και οι επιτυχίες ξεκίνησαν να έρχονται.
Το 1932 η αδελφή του Αντέλ αποφάσισε να αποσυρθεί για να παντρευτεί, Εκείνη, την περίοδο η καριέρα του Φρεντ είχε ήδη εκτιναχθεί στα ύψη και μπορούσε να πορευτεί και χωρίς την αδελφή του. Παρ’ όλα αυτά εξακολούθησε να δουλεύει σκληρά ξοδεύοντας ατέλειωτες ώρες στα στούντιο MGM και η επιβράβευση δεν άργησε να του χτυπήσει την πόρτα. Την ίδια χρονιά συναντά τη γυναίκα που επαγγελματικά, θα αλλάξει τη ζωή του Αστέρ και μαζί θα γράψουν ιστορία.
Ο λόγος, φυσικά, για τη μετέπειτα σχεδόν μόνιμη παρτενέρ του Τζίντζερ Ρότζερς στην ταινία “Flying Down to Rio”. Πλασμένοι στη σκηνή ο ένας για τον άλλον, συνεργάστηκαν για δεκαέξι ολόκληρα χρόνια, πρωταγωνιστώντας σε δέκα μιούζικαλ.
Έξι από τα εννιά μιούζικαλ που δημιούργησε αποτέλεσαν τις μεγαλύτερες εισπρακτικές επιτυχίες της RKO, όλα έφεραν ένα κάποιο πρεστίζ και ένα υψηλό επίπεδο τέχνης που όλα τα στούντιο επιθυμούσαν την εποχή εκείνη. Η συνεργασία των Αστέρ και Ρότζερς τους μετέτρεψε σε αστέρια πρώτου μεγέθους. Όπως είπε η Κάθριν Χέπμπορν: “Αυτός της δίνει κλάση και εκείνη του δίνει σεξαπίλ”.
Ο κριτικός χορού Τζον Μιούελερ συνοψίζει τις ικανότητες της Ρότζερς ως εξής: “Η Ρότζερς ξεχωρίζει από τις άλλες παρτενέρ του Αστέρ όχι γιατί ήταν ανώτερή τους ως χορεύτρια αλλά επειδή, σαν μια ικανή ηθοποιός με ένστικτο, ήταν αρκετά επιφυλακτική ώστε να καταλάβει πως η υποκριτική δεν σταματούσε όταν άρχιζε ο χορός… ο λόγος που τόσο πολλές γυναίκες είχαν τη φαντασίωση να χορέψουν με τον Φρεντ Αστέρ ήταν ότι η ίδια η Τζίντζερ Ρότζερς έδινε την εντύπωση πως, το να χορεύεις μαζί του, ήταν η πιο συναρπαστική εμπειρία που μπορεί κανείς να φανταστεί.”
Το σύνολο των ειδημόνων του χορού θα συμφωνήσει ότι πρόκειται για το καλύτερο και πιο φινετσάτο ντουέτο στον κινηματογράφο, με τον Φρεντ Αστέρ να έχει βρει το ιδανικό άλλο μισό του.
Εκτός σκηνής, οι σχέσεις τους δεν ήταν οι καλύτερες. Πάντοτε τελειομανής και ακούραστος περφεξιονιστής, ο Αστέρ συνήθιζε να προβάρει την ίδια σκηνή για μέρες μέχρι να πετύχει τον επιθυμητό βαθμό ικανοποίησης. Το φορτωμένο καθημερινό του πρόγραμμα και οι πολύωρες πρόβες κούρασαν κάποια στιγμή τη Ρότζερς, η οποία δεν μπορούσε να τον ακολουθήσει στις σχεδόν απάνθρωπες πρόβες του.
Κάποια στιγμή, η σταρ διαμαρτυρήθηκε και για την απήχηση που είχε ο Αστέρ στο κοινό και πως παρέκαμπταν το γεγονός πως έκανε και η ίδια ότι κι εκείνος και η επιτυχία οφειλόταν και σε αυτήν. τη λήθη με την οποία την αντιμετώπιζε ο κόσμος λέγοντας: «Έκανα ό,τι έκανε και ο Φρεντ, μόνο που το έκανα ανάποδα και πάνω σε τακούνια». Και κάπως έτσι, το 1939, μετά το «Story of Vernon», οι δυο τους αποφάσισαν να τραβήξουν χωριστούς δρόμους.
Ένα καλλιτεχνικό διαζύγιο που απογοήτευσε τους πολυάριθμους θαυμαστές τους. Φρεντ Αστέρ και Τζίντζερ Ρότζερς επανενώθηκαν μια τελευταία φορά το 1949, στο μιούζικαλ «The Barkleys of Broadway»… Μετά τη διάλυση του καλλιτεχνικού αρραβώνα με τη Ρότζερς, ο Αστέρ δεν είχε κανένα πια πρόβλημα να βρει κινηματογραφική παρτενέρ και τα μεγαλύτερα αστέρια της εποχής εμφανίστηκαν στο πλάι του: Ρίτα Χέιγουορθ, Τζούντι Γκάρλαντ, Όντρεϊ Χέπμπορν κ.ά.
Όμως και οι δύο τραβώντας πια διαφορετικά καλλιτεχνικά μονοπάτια, κατάφεραν να διακριθούν με εξίσου μεγάλη επιτυχία, ειδικά στην υποκριτική. Αν και ο Αστέρ, σταδιακά άρχισε να αποσύρεται από τον κινηματογράφο, όχι όμως, από τον χώρο του θεάματος. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’60 στις εκπομπές του, στο αμερικανικό δίκτυο NBC, “Ένα βράδυ με τον Φρεντ Αστέρ”, “Ωρα του Αστέρ” και “Το σόου του Φρεντ Αστέρ” υπήρξε απολαυστικός. Με δύο βραβεία Οσκαρ και τέσσερα βραβεία ΕΜΜΥ, αποδείκνυε κάθε φορά πόσο ακμαίος και ενεργητικός εξακολουθούσε να είναι.
Στην προσωπική του ζωή, υπήρξε πάντα υπόδειγμα οικογενειάρχη και άνθρωπος του σπιτιού. Με την πρώτη του σύζυγο, την κυρία της καλής κοινωνίας Phyllis Baker Potter, παντρεύτηκαν το 1933 και απέκτησαν δύο παιδιά. Ωστόσο, εκείνη πέθανε ξαφνικά το 1954, βυθίζοντας τον Φρεντ στη θλίψη.
Για πάρα πολλά χρόνια τράβηξε έναν μοναχικό δρόμο, γι’ αυτό και η απόφασή του να παντρευτεί ξανά στα 80 του χρόνια, σόκαρε την οικογένειά του και τους φίλους του. Και όχι μόνο αυτό, αλλά η γυναίκα που είχε “κλέψει” την καρδιά του ηλικιωμένου Αστέρ, η τζόκεϊ Robyn Smith δεν είχε κλείσει καν τα 40 έτη.
Παρά τη μεγάλη διαφορά ηλικίας, το ζευγάρι έμοιαζε ευτυχισμένο και έπεισε τελικά και τους πιο καχύποπτους για την ειλικρίνεια των συναισθημάτων τους. Ο μεγάλος χορευτής πέθανε χτυπημένος από πνευμονία σαν σήμερα στις 22 Ιουνίου 1987 σε νοσοκομείο του Λος Άντζελες.
