Παρόλο που ο νους ίσως να θέλει να έχει μόνιμη ησυχία, μόνιμη γαλήνη, μόνιμη μακαριότητα ή ό,τι άλλο σας αρέσει, υπάρχει μια τέτοια μόνιμη κατάσταση;
Αν υπάρχει, τότε θα πρέπει να υπάρχει κι ένα μονοπάτι προς αυτήν, οπότε κάποιες πρακτικές, κάποια «πειθαρχία», μια μέθοδος διαλογισμού είναι πράγματα απαραίτητα για να πετύχουμε αυτή την κατάσταση.
Αν, όμως, το κοιτάξουμε αυτό λίγο πιο προσεκτικά και βαθιά, θα ανακαλύψουμε ότι δεν υπάρχει τίποτα μόνιμο.
Ο νους, όμως, απορρίπτει αυτό που είναι γεγονός, επειδή αναζητά κάποια μορφή ψυχολογικής ασφάλειας και μέσα από την ίδια του την επιθυμία προβάλλει την ιδέα της Αλήθειας σαν να είναι κάτι μόνιμο, απόλυτο, κι έπειτα προχωράει κι εφευρίσκει μονοπάτια για να τον οδηγήσουν εκεί.
Αυτή η σκόπιμη επινόηση έχει πολύ μικρή σημασία για τον άνθρωπο που θέλει πραγματικά ν’ ανακαλύψει τι είναι αληθινό και τι όχι.
Δεν υπάρχει, λοιπόν, μονοπάτι προς την Αλήθεια, γιατί η Αλήθεια πρέπει να ανακαλύπτεται κάθε λεπτό.
Δεν είναι το τελικό αποτέλεσμα συσσωρευμένων εμπειριών.
Αντίθετα, πρέπει πρώτα να πεθάνουν μέσα σου όλες οι εμπειρίες σου, γιατί εκείνο που τις συσσωρεύει, που τις αποθηκεύει, είναι ο εαυτός, το «εγώ»· το «εγώ» που ακατάπαυστα αναζητά τη δική του ασφάλεια, τη δική του μονιμότητα και ατέλειωτη συνέχιση.
Οποιοσδήποτε νους που η σκέψη του πηγάζει απ’ αυτή την επιθυμία της αυτοδιαιώνισης, από την επιθυμία να αποκτήσει κάτι, να πετύχει κάτι, είτε σ’ αυτό τον κόσμο είτε στον άλλο, είναι καταδικασμένος να εγκλωβιστεί σε ψευδαισθήσεις κι επομένως θα υποφέρει.
Ενώ αν ο νους αρχίσει να κατανοεί τον εαυτό του, έχοντας επίγνωση της δικής του δραστηριότητας, παρατηρώντας τις δικές του κινήσεις, τις δίκες του αντιδράσεις, αν είναι ικανός να αφήσει να πεθάνει μέσα του η επιθυμία να είναι ψυχολογικά ασφαλής, κι έτσι να είναι ελεύθερος από το παρελθόν, από το παρελθόν που είναι η συσσώρευση των δικών του επιθυμιών και εμπειριών, από το παρελθόν που είναι η διαιώνιση του «εγώ», του εαυτού, του «είμαι», τότε βλέπεις ότι δεν υπάρχουν καθόλου μονοπάτια για την Αλήθεια, αλλά μόνο αδιάκοπη ανακάλυψη κάθε λεπτό.
Σε τελευταία ανάλυση εκείνο που συσσωρεύει, εκείνο που αποθησαυρίζει, που έχει συνέχεια, είναι το «εγώ», ο εαυτός, που είναι το αποτέλεσμα του χρόνου.
Είναι αυτή η εγωκεντρική μνήμη του «εγώ» και του «δικού μου» -η περιουσία μου, η αρετή μου, τα προσόντα μου, τα πιστεύω μου- που αναζητάει ψυχολογική ασφάλεια και επιθυμεί να έχει συνέχεια.
Ενας τέτοιος νους επινοεί ολα εκείνα τα μονοπάτια που δεν έχουν κανένα αντίκρισμα στην πραγματικότητα.
Δυστυχώς, άνθρωποι που έχουν δύναμη, εξουσία, σε αυτοεπονομαζόμενες φιλοσοφικές ή πνευματικές οργανώσεις εκμεταλλεύονται άλλους ανθρώπους λέγοντας ότι υπάρχουν διαφορετικά μονοπάτια, τα απόκρυφα, τα μυστικιστικά και ούτω καθεξής.
Από τη στιγμή που κάποιος τα καταλάβει όλα αυτά ανακαλύπτει από μόνος του ότι δεν υπάρχουν μονοπάτια για την Αλήθεια.
Μόνο όταν ο νους μπορέσει να αφήσει να πεθάνουν ψυχολογικά γι’ αυτόν όλα όσα έχει συσσωρεύσει για τη δική του ασφάλεια, μόνο τότε αρχίζει να υπάρχει γι’ αυτόν η Πραγματικότητα.
Krishnamurti, “Εγώ χωρίς ΕΓΩ”, εκδόσεις Καστανιώτη, απόσπασμα
Photo cover:pixabay.com/road
Διαβάστε επίσης:
