Ξεκινώντας να γράψω αυτό το άρθρο γνώριζα μόνο την έντονη επιθυμία μου. Να αποτυπώσω, τον ορισμό της αγάπης μεταξύ ενός άντρα και μιας γυναίκας. Την ερωτική αγάπη. Ότι και να σκεφτόμουν ήταν κοινότοπο και άπειρες φορές διατυπωμένο.
Αυτό το θέμα, είναι ανεξάντλητο, διαχρονικό και με άπειρες παραλλαγές. Τολμώ να πω ότι έχει γίνει και κουραστικό. Και αφού λοιπόν το έχουμε εξαντλήσει ως θέμα και είναι και εύκολο να βρούμε ερμηνείες για όλες τις παραλλαγές, γιατί είναι τόσο δύσκολο και τόσο δυσεύρετο; τί έχει συμβεί και τα ζευγάρια που είναι μαζί πραγματικά και όχι δήθεν, είναι τόσο λίγα; Γιατί τόσοι άνθρωποι είναι μόνοι;
Τίτλο θα βρω στο άρθρο ή θα το αφήσω για το τέλος; Πολλές οι ερωτήσεις και καλό είναι να πάμε σιγά κάνοντας ένα βήμα πίσω, παρατηρώντας.
Θα σας περιγράψω μια εικόνα που αποτέλεσε το βασικό ερέθισμα για να αισθανθώ πολύ έντονα συναισθήματα:
“Ένα ζευγάρι να κάθεται στην βεράντα του σπιτιού του, ιδανικά με θέα την θάλασσα και να διαβάζει ο καθένας το βιβλίο του, να ακουμπάνε ο ένας τον άλλο, να αγγίζονται και να ταξιδεύουν ο καθένας στο κόσμο του βιβλίου που έχει επιλέξει. Ο κοινός παρανομαστής τους, είναι το αίσθημα που γεννιέται από αυτή την ηρεμία τους και το άγγιγμα τους, που μεταφράζεται με άγγιγμα ψυχής.”
Ουτοπικό θα πει κανείς, αλλά ας δούμε ποια είναι η μετάφραση και τα βαθύτερα νοήματα αυτής της εικόνας. Για όσους δεν έχουν διαβάσει την ιστορία του Χόρχε Μπουκάι, με τον αετό και το γεράκι θα την αποτυπώσω πολύ περιληπτικά.
Ενα πολύ ερωτευμένο ζευγάρι Ινδιάνων ζήτησε από τον μάγο της Φυλής να τους δώσει, ένα δυνατό μυστικό για να μην κινδυνεύσει ποτέ η αγάπη τους και πάντα να είναι αγαπημένοι. Τότε αυτός τους ζήτησε να φέρουν ένα, αετό και ένα γεράκι που πετούσαν ελεύθερα στον ουρανό.
Τους είπε να τα δέσουν μεταξύ τους από τα πόδια. Τότε αυτό, που συνέβει, ήταν τουλάχιστον συγκλονιστικό. Στην προσπάθεια τους τα δυο αγέρωχα πουλιά, να πετάξουν, έπεφταν κάτω και εκνευρισμένα τσιμπούσαν το ένα το άλλο. Αποτέλεσμα; Να είναι εξαντλημένα, χτυπημένα και καταρρακωμένα στο έδαφος. Τίποτα να μην θυμίζει, πως ήταν πριν στον ουρανό που πετούσαν πριν δεθούν από ένα πρέπει.
Έχετε διαβάσει ως τώρα, μια εικόνα μου και μια ιστορία του Μπουκάι. Θέλω να σας δώσω εικόνες και παραδείγματα για να δώσουμε τον προσδιορισμό της σχέσης που όλοι θα θέλαμε να έχουμε. Πρώτα θα δούμε μαζί το περιβάλλον στο οποίο διαδραματίζονται όλες οι καταστάσεις στην ζωή μας. Ποιες είναι οι προσλαμβάνουσες μας;
Οι θεωρίες για τις ιδανικές σχέσεις είναι πολλές φορές αποτυπωμένες, αλλά κοιτώντας γύρω βλέπουμε ανθρώπους εγκλωβισμένους μέσα σε τελματικές καταστάσεις ή στην καλύτερη περίπτωση, να έχουν επιλέξει την μοναχικότητα.
Δεν μας έχουν διδάξει από την παιδική ακόμα ηλικία, το βαθύτερο νόημα του “θέλω”. Στον αντίποδα έχουμε μάθει πάρα πολύ καλά, να ζούμε και να πορευόμαστε με ένα τεράστιο “πρέπει”.
Αυτό μας συντροφεύει σε κάθε μας βήμα. Κάπως έτσι παίρνουμε αποφάσεις για την ζωή. Το “πρέπει” έχει μέσα του έναν αθόρυβο φόβο. Έναν φόβο από αυτούς τους ύπουλους που δεν τους καταλαβαίνεις, παρά μόνο πια όταν η ζημιά έχει συμβεί.
Πρέπει να ακολουθούμε τις κοινωνικές επιταγές, πρέπει να δεχόμαστε αυτό που ορίζεται από τους άλλους, ως καλό και να μην ακούμε τα δικά μας “θέλω”. Αν θέλουμε να κερδίσουμε τον τίτλο του καλού παιδιού, οφείλουμε να ακολουθούμε, τα πρέπει που ορίζει η κοινωνία και το τί θα πει ο κόσμος. Κάπου εκεί το χάσαμε το νόημα. Κάπου εκεί σε αυτό το σημείο ο φόβος έχει κάνει την φωλιά του και σαν απόστημα μας τρώει από μέσα.
Πόσοι άνθρωποι φοβισμένοι γύρω μας. Πόσοι άνθρωποι εγκλωβισμένοι στα πρέπει τους και να τρώνε ο ένας τον άλλο, δεμένοι από τα πόδια και να νομίζουν πως έτσι είναι η ζωή, έτσι είναι οι σχέσεις. Ο φόβος τους έχει κάνει να ξεχάσουν ότι έχουν δυνατά φτερά και μπορούν να πετάξουν στον ουρανό.
Η εικόνα του ζευγαριού, που είναι στην βεράντα με θέα την θάλασσα και διαβάζουν τα βιβλία τους, είναι απελευθερωτική. Ακουμπούν ο ένας τον άλλο ασυναίσθητα. Νιώθουν ο ένας την ύπαρξη του άλλου και οι αισθήσεις της ηρεμίας και της πληρότητας κατακλύζουν την βεράντα τους.
Τα βιβλία, τους ταξιδεύουν σε έναν άλλο κόσμο. Η αφετηρία τους όμως είναι κοινή από εκείνη την βεράντα, χωρίς φόβο και χωρίς πρέπει. Δυο τεράστια “θέλω” έχουν σχηματίσει ένα υπέροχο, ανοιχτό παράθυρο, που αφήνει το αεράκι της θάλασσας να τους χαϊδεύει την ψυχή. Δεν είναι δεμένοι με τα δεσμά του πρέπε , αλλά είναι μαζί γιατί δεν θέλουν να είναι χωριστά! Είναι ελεύθεροι και δεν έχουν ξεχάσει ότι έχουν φτερά και μπορούν όποτε θέλουν να πετάνε μαζί και να χαίρονται τον ουρανό και το ταξίδι της ζωής. Μαζί και όχι δεμένοι.
Αυτό το ζευγάρι, έχει ίσως σημάδια από τσιμπήματα και αμυχές απο την εποχή του “πρέπει”, που κάποτε πέρασαν από εκεί για άλλους λόγους.
Αυτό το ζευγάρι έχει μάθει την αξία του “θέλω” και έχει ξορκίσει τον αδιόρατο φόβο που του γεννάει η γνώμη των άλλων.
Αυτό το ζευγάρι ξέρει πολύ καλά πια, πως όλοι μπορούν να έχουν την άποψη τους, αλλά όταν κλείνει η πόρτα του σπιτιού τους, δεν μοιράζονται το κενό και την θλίψη με κανέναν από αυτούς που είχαν πιο πριν άποψη.
Εύχομαι σε όλες και όλους να βρεθείτε κάποτε σε μια τέτοια βεράντα, να έχετε ανακαλύψει την αξία της ηρεμίας και να μοιράζεστε το ανοιχτό παράθυρο των θέλω σας με τον άνθρωπο σας ελεύθεροι απο ότι σας τρώει την ψυχή μέχρι αυτή την στιγμή.
Τολμήστε το και το σίγουρο είναι πως η ροή της ζωής θα σας ανταμείψει, γιατί “Τα πρέπει δεν έχουν θέα στην θάλασσα”
Συγγραφή – Επιμέλεια Άρθρου
Πτυχιούχος της Κοινωνικής Ανθρωπολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου Αθηνών. Εξειδίκευση Association for Coaching Accredited. 6907076742
Photo cover:pixabay.com/stux/flamingo
Πηγή:psychology.gr
Διαβάστε επίσης:
