Η γονική αποξένωση είναι πολλές φορές δύσκολο να κατανοηθεί από κάποιον που δεν την βιώνει προσωπικά ή μέσω του κοντινού περιβάλλοντός του. Στην αρχή μοιάζει με μια δυσδιάκριτη απειλή. Ο στοχευμένος γονέας βρίσκεται να παλεύει ενάντια σε μια ισχυρή δύναμη που τον απομακρύνει όλο και περισσότερο από το παιδί του.
Όταν η απειλή είναι πλέον διακριτή, αυτό σημαίνει ότι το παιδί έχει αλλοτριωθεί σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό και ο αποξενωμένος πλέον γονέας διαπιστώνει ότι το παιδί του τον αποφεύγει, τον απορρίπτει ή ακόμη και τον μισεί. Τότε αρχίζει να φοβάται ότι δεν θα το ξανά δει.
Αυτός ο γονέας μπορεί να παραμένει σωματικά ζωντανός αλλά «στεγνώνει» ψυχικά από τον πόνο, τον θυμό και τελικά εξουθενώνεται. Αντιστέκεται… όμως όσο μεγαλύτερη είναι αυτή η αντίσταση, τόσο μεγαλύτερη είναι και η ψυχική, σωματική, οικονομική εξουθένωσή του. Αισθάνεται να βουλιάζει στα θολά νερά της απελπισίας και ψάχνει απεγνωσμένα κάποιον που θα αποτελέσει την σανίδα σωτηρίας του.
Έχω γνωρίσει αρκετούς αποξενωμένους γονείς που βρίσκονται στην δίνη του επώδυνου, δυσεπίλυτου και ύπουλου δράματος της γονικής αποξένωσης. Απελπισμένους γονείς που έχουν παρασυρθεί σε λάθη, τα οποία πολλές φορές αποβαίνουν μοιραία και μειώνουν τις πιθανότητες οι ίδιοι να συμφιλιωθούν με τα παιδιά τους. Αυτό συμβαίνει, κυρίως, διότι οι αναφερόμενοι γονείς κολυμπούν σε άγνωστα, θολά και ταραγμένα νερά.
Τι χρειάζεται λοιπόν να γνωρίζει ένας γονέας που έρχεται αντιμέτωπος με «το τέρας» της γονικής αποξένωσης, για να αποφύγει τα λάθη;
Τα περισσότερα παιδιά μπορούν να υπομείνουν και να αντέξουν ένα διαζύγιο υψηλής σύγκρουσης, πολύ λίγα, όμως, είναι σε θέση να αποφύγουν το ισχυρό συναισθηματικό «τσουνάμι» που προκαλεί η γονική αποξένωση.
Αυτά τα παιδιά μπερδεύονται, αποσυντονίζονται και αποδιοργανώνονται, με αποτέλεσμα να συμπεριφέρονται με τρόπο, ο οποίος μπορεί να εκπλήσσει δυσάρεστα, να πληγώνει και κάποιες φορές να εξοργίζει τον αποξενωμένο γονέα.
Ένας τρόπος, για να κατανοήσουμε τι συμβαίνει σε αυτά τα παιδιά, είναι να σκεφτούμε την γονική αποξένωση ως έναν τύπο μεγάλου ψυχολογικού φορτίου που επηρεάζει τόσο την γνωστική λειτουργία του εγκεφάλου τους, όσο και την συναισθηματική τους κατάσταση.
Αυτό συμβαίνει διότι τα αλλοτριωμένα παιδιά συχνά παγιδεύονται σε έναν χείμαρρο πολλαπλών οικογενειακών δυναμικών μετά τον συγκρουσιακό χωρισμό.
Οι σοβαρότερες δυναμικές από αυτές είναι η διακοπή της σχέσης τους με τον ένα γονέα και ο προσανατολισμός της πίστης τους στον άλλον γονέα. Όταν αναφερόμαστε στον προσανατολισμό πίστης, εννοούμε την διαδικασία μιας τοξικής προσκόλλησης που επιβάλλει στα παιδιά να συνάψουν και να διατηρήσουν ένα «συμβόλαιο πίστης» στον γονέα με τον οποίο ζουν μαζί και συνήθως είναι ο αποξενωτής.
Συνέπεια αυτής της τοξικής προσκόλλησης είναι τα παιδιά να διακατέχονται από το αίσθημα ενοχής, κάθε φορά που δείχνουν αγάπη, ενδιαφέρον ή στοργή στον αποξενωμένο γονέα, διότι ουσιαστικά αισθάνονται σαν να προδίδουν και να μην αγαπούν τον αποξενωτή. Αντιθέτως, κάθε φορά που τα αλλοτριωμένα παιδιά επιδεικνύουν με την στάση τους ασέβεια, αποστροφή ή ακόμα και μίσος, ενώ, ταυτόχρονα, αρνούνται να έλθουν σε επαφή με τον αποξενωμένο γονέα, αισθάνονται πως είναι πιστά και στοργικά στον αποξενωτή, τον οποίο βέβαια εξιδανικεύουν.
Παρότι είναι σαφές ότι οι ανθρώπινες σχέσεις, πολύ δε περισσότερο οι σχέσεις δύο πρώην συζύγων και συν-γονέων, διέπονται από αμφιθυμία, αυτό που παρατηρεί κάποιος σε ένα οικογενειακό σύστημα, όπου υφίσταται η γονική αποξένωση, είναι η ακραία πόλωση, η οποία αυξάνεται βαθμιαία και οδηγεί σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις.
Την πόλωση αυτή υιοθετούν και ακολουθούν πιστά τα παιδιά, τα οποία προσπαθούν με κάθε τρόπο να διατηρήσουν το «συμβόλαιο πίστης» με τον αποξενωτή γονέα.
Έτσι, βαθμιαία, αναπτύσσουν την πεποίθηση ότι ο αποξενωτής είναι φορέας όλων των καλών καγαθών ενώ ο αποξενωμένος ακριβώς το αντίθετο. Για να δημιουργήσουν το αφήγημα που θα τα απαλλάξει από το δυσάρεστο συναίσθημα του διχασμού, παραμορφώνουν την πραγματικότητα και υιοθετούν τα άκαμπτα γνωστικά κατασκευάσματα του αποξενωτή, τα οποία αποτελούν μέρος του «συμβολαίου πίστης» και παγιώνουν μέσα τους την πεποίθηση, ότι ο αποξενωμένος γονέας τους είναι επικίνδυνος.
Σαφώς, το παραπάνω αφήγημα δεν βασίζεται στην αντικειμενική πραγματικότητα αλλά είναι ένα διυποκειμενικό αφήγημα μεταξύ του αποξενωτή γονέα και των παιδιών που εδρεύει στο συμβόλαιο της μεταξύ τους πίστης.
Τα αλλοτριωμένα παιδιά μπορούν να αφηγηθούν ιστορίες γεμάτες παραμορφώσεις, υπερβολές και κατασκευασμένα περιστατικά που προσβάλλουν και θέτουν εν αμφιβόλω την αξιοπιστία του αποξενωμένου γονέα.
Ο αποξενωμένος γονέας με την σειρά του μπερδεύεται, υποφέρει, απογοητεύεται και μπορεί να νιώθει ότι το παιδί του φέρει την ευθύνη. Εκ πρώτης όψεως, αυτές οι ιστορίες διαστρεβλώνουν τα γεγονότα και την πραγματικότητα και υπό άλλες συνθήκες και προϋποθέσεις, θα μπορούσαν να εκληφθούν ως καθαρά ψέματα.
Εδώ λοιπόν τίθενται τα ερωτήματα:
α) Είναι σκόπιμα τα ψέματα των αλλοτριωμένων παιδιών ή η διαδικασία της γονικής αποξένωσης συμβάλλει σιγά – σιγά στην απώλεια του προσανατολισμού τους από την πραγματικότητα;
β) Οι υιοθετημένες από τα παιδιά στρεβλώσεις και υπερβολές εντάσσονται σε καταστάσεις ηθελημένης παραποίησης της αλήθειας ή είναι προϊόν σύγχυσης;
Για να απαντηθούν αυτά τα ερωτήματα είναι σημαντικό να κατανοηθεί ότι, μολονότι η σύγχυση είναι μια κατάσταση παραμόρφωσης των πραγματικών γεγονότων, είναι ακούσια, δεν είναι σκόπιμη.
Αντιθέτως, το ψέμα περιλαμβάνει μια σκόπιμη επιλογή που στοχεύει στην παραποίηση της αλήθειας και αποτελεί τον εγωιστικό χειρισμό προς ενδυνάμωση του ψεύτη. Τα αλλοτριωμένα παιδιά ευρίσκονται σε κατάσταση σύγχυσης, η οποία προκαλεί γνωστική «βλάβη» με ψυχολογικά ερείσματα.
Με απλά λόγια τα αλλοτριωμένα παιδιά πλάθουν ιστορίες, μεγαλοποιούν ή/και παραμορφώνουν τα γεγονότα, για να διαχειριστούν την απωθημένη μνήμη μιας στοργικής σχέσης με τον αποξενωμένο γονέα.
Η δε σύγχυσή τους ενισχύεται και από τις αδύναμες αλλά απελπισμένες απόπειρες να παραγάγουν ένα συνεκτικό αφήγημα, για να δικαιολογήσουν την απόρριψη τους προς τον αποξενωμένο γονέα, να επισφραγίσουν το «συμβόλαιο πίστης» με τον αποξενωτή γονέα και να διατηρήσουν τον πολωμένο ασπρόμαυρο κόσμο τους, προκειμένου να νιώθουν ασφάλεια. Στην πραγματικότητα, όμως, η κατάσταση σύγχυσης, όπου τα παιδιά περιέρχονται ακούσια, έχει ανυπολόγιστο κόστος στην ψυχοσωματική τους ευημερία, διότι το ψυχολογικό φορτίο που κουβαλούν υποσκάπτει την μνήμη του παρελθόντος και αναστέλλει την καλλιέργεια οποιωνδήποτε σχέσεων αγάπης και φροντίδας του παρόντος και του μέλλοντος.
Τα αλλοτριωμένα παιδιά δεν εισπράττουν τις προσπάθειες επανένωσης του αποξενωμένου γονέα ως αγάπη και φροντίδα, αντιθέτως, βιώνουν αυτές τις προσπάθειες, που πολλές φορές αποτυπώνονται σε δικαστικές ή άλλου είδους αντιπαραθέσεις, ως μια κατάσταση επώδυνη και ντροπιαστική. Αυτή η ψυχολογική κατάσταση των παιδιών ενισχύεται από τον αποξενωτή γονέα που λειτουργεί παρασκηνιακά και εργαλειοποιώντας τα παιδιά ωθεί τον αποξενωμένο γονέα να εμφανισθεί στην κεντρική σκηνή, ώστε να μπορέσει να ρίξει πάνω του τα φώτα της προσοχής και να τον αναδείξει ως το μοναδικό πρόβλημα στο οικογενειακό ψυχόδραμα.
Έτσι φροντίζει να υπενθυμίζει διαρκώς στα παιδιά τις όποιες συγκρουσιακές συναντήσεις ή καταστάσεις, για να ενισχύσει το αφήγημά του, πως ο αποξενωμένος γονέας και οι άνθρωποι του περιβάλλοντος του, είναι άνθρωποι κακοί και επικίνδυνοι.
Στο πλαίσιο αυτής της μεθοδευμένα παρασκηνιακής τακτικής, περιστασιακά και στις πλείστες των περιπτώσεων εξαιτίας του φόβου για πιθανές ποινικές ή άλλες επιπτώσεις, ο αποξενωτής γονέας «στέλνει» τα παιδιά στον αποξενωμένο (γονέα), μερικές φορές μάλιστα… με το ζόρι!
Αυτή η επίδειξη δύναμης χρησιμοποιείται συχνά ως απόδειξη ότι δεν φταίει ο ίδιος για την δυναμική αντίστασης και άρνησης των παιδιών στην επικοινωνία με τον αποξενωμένο γονέα. Ωστόσο, τα παιδιά είναι ήδη αλλοτριωμένα και πολλές φορές αντιδρούν με τρόπους αντικοινωνικούς, ακριβώς επειδή, όπως εξηγήθηκε παραπάνω, δεν αισθάνονται ασφαλή. Για αυτούς τους λόγους, συναντάμε παιδιά που απομονώνονται στο σπίτι διαβάζοντας βιβλία, παίζοντας βιντεοπαιχνίδια ή κάνοντας οτιδήποτε άλλο, προκειμένου να αποφύγουν την αλληλεπίδραση με τον αποξενωμένο γονέα και το περιβάλλον του.
Παραδείγματος χάριν, αποφεύγουν να συμμετάσχουν στις οικογενειακές ή φιλικές συγκεντρώσεις, και αν αναγκαστούν να παρευρεθούν, αποστασιοποιούνται κοινωνικά. Εάν δε, οι προσπάθειές τους να αποφύγουν την επαφή με το κοινωνικό περιβάλλον του γονέα αντιμετωπιστεί, υπάρχει κίνδυνος κλιμάκωσης της σύγκρουσης, η οποία μπορεί να φτάσει και σε σημείο σωματικής επίθεσης ή φυγής από τον χώρο του αποξενωμένου γονέα.
Επιστρέφοντας στο σπίτι του αποξενωτή γονέα, οι πληροφορίες που θα διοχετεύσουν τα αλλοτριωμένα παιδιά στον ίδιο ή τους «συμμάχους» του, περιλαμβάνουν ιστορίες δυσάρεστης και επικριτικής συμπεριφοράς του περιβάλλοντος του αποξενωμένου γονέα, αφαιρώντας βέβαια από τις ιστορίες αυτές τις δικές τους ενέργειες κοινωνικής αποστασιοποίησης ή την δική τους γενική αγένεια.
Έτσι, ο αποξενωτής εκμεταλλεύεται την ευκαιρία που του δίνεται και υπερτονίζει προς όλες τις κατευθύνσεις, ότι η κοινωνική απόσταση επιβάλλεται για να είναι τα παιδιά «ασφαλή» και να μην αγχώνονται.
Επειδή δε τα παιδιά πράγματι πολλές φορές αναστατώνονται στις κοινωνικές συναντήσεις με το περιβάλλον του αποξενωμένου γονέα, θεωρούν ότι αυτό το περιβάλλον δεν είναι ασφαλές και εσφαλμένα συμπεραίνουν ότι η αυξημένη κοινωνική απόσταση είναι δικαιολογημένη, για να διασφαλιστεί η συναισθηματική τους ασφάλεια.
Είναι επιτακτική ανάγκη να καταστεί αντιληπτό ότι τα παιδιά της γονικής αποξένωσης ζουν συντροφιά με το εξουθενωτικό άγχος που τους προκαλεί η διαρκής και υπερβολική προσπάθεια που καταβάλλουν, προκειμένου να είναι συνεπή με το «συμβόλαιο πίστης» στον αποξενωτή γονέα.
Ο φόβος που τους προκαλεί η πιθανή απόρριψη και η αποδοκιμασία από τον αποξενωτή γονέα είναι πολύ πιο σφοδρός από τον φόβο για τις αντιδράσεις του αποξενωμένου. Τα παιδιά υποφέρουν αλλά ελπίζουν ότι ο αποξενωμένος γονέας θα καταλάβει την συμπεριφορά τους και παρ’ όλα αυτά, θα συνεχίσει να τα αγαπάει. Αν και βλέπουν τον αποξενωμένο γονέα να παλεύει για αυτά, τα παιδιά γνωρίζουν διαισθητικά ότι οι πιθανότητες δεν είναι υπέρ αυτού του γονέα.
Γνωρίζουν την δύναμη του αποξενωτή γονέα καθώς παρακολουθούν από κοντά να ενισχύεται αυτή η δύναμη από συγγενείς, φίλους αλλά και από επαγγελματίες πρόθυμους να υποστηρίξουν την παραποιημένη αλήθεια τους. Αυτές οι ανίερες συμμαχίες συμβάλλουν στην ενίσχυση του ψυχολογικού φορτίου που κουβαλούν τα αλλοτριωμένα παιδιά.
Έχει παρατηρηθεί από πολλούς ειδικούς ψυχικής υγείας, που ασχολούνται με την γονική αποξένωση, ότι πολλές φορές τα παιδιά παρακαλούν απεγνωσμένα τον αποξενωμένο γονέα να τα αφήσει ήσυχα και να σταματήσει να αγωνίζεται για την διεκδίκησή τους.
Ουσιαστικά κάνουν έκκληση στην άνευ όρων αγάπη του αποξενωμένου γονέα, δηλώνοντας με λόγια ή με την συμπεριφορά τους: «Σε παρακαλούμε, κατάλαβε ότι η ζωή μας είναι απλά πιο εύκολη χωρίς εσένα». «Σε παρακαλούμε κατάλαβε ότι η αντίδρασή σου έχει επιπτώσεις στην καθημερινότητα μας». «Φύγε από την ζωή μας για να μας σώσεις». Αυτά τα παιδιά δεν μπορούν να περιγράψουν ό,τι συμβαίνει στην πραγματικότητα, διότι θα παραβιάσουν το «συμβόλαιο πίστης» με τον αποξενωτή και η ζωή τους θα γίνει ανυπόφορη. Από την άλλη επιθυμούν διακαώς να σταματήσει η σύγκρουση.
Είναι επώδυνο για έναν γονέα, να μην έχει απολύτως καμία πρόσβαση στην πληροφόρηση για βασικά ζητήματα που αφορούν στο παιδί του, όπως, τα ζητήματα που αφορούν στην υγεία του, στην εκπαίδευσή του, στις επιλογές του κ.λπ. Είναι ασύλληπτα πιο επώδυνο όμως, να βλέπει ένας γονέας την μνήμη των παιδιών του να ξεθωριάζει ή να διαγράφει όλες τις αγαπημένες αναμνήσεις και να τις μετατρέπει σε τραγικές απογοητεύσεις, να στερείται ένα βλέμμα, ένα άγγιγμα, ένα νεύμα ή μια λέξη του παιδιού του.
Είναι πραγματικά οδυνηρό για έναν γονέα να εισπράττει την εχθρική συμπεριφορά του παιδιού του, η οποία επεκτείνεται και σε οποιονδήποτε σχετίζεται μαζί του ενώ ταυτόχρονα το ίδιο παιδί συμπεριφέρεται με σεβασμό σε όλους σχεδόν τους ενηλίκους που το περιβάλλουν (δασκάλους, εκπαιδευτές, το ευρύτερο οικογενειακό και κοινωνικό περιβάλλον του αποξενωτή γονέα).
Είναι πραγματικά οδυνηρό για έναν γονέα να διαπιστώνει ότι εξανεμίζονται οι ελπίδες του για την αποκατάσταση της σχέσης από το ίδιο του το παιδί ενώ παράλληλα εδραιώνει τις αναμνήσεις όλων των προσωπικών του λαθών.
Ο αποξενωμένος γονέας βρίσκεται σε μια δίνη δυσάρεστων συναισθημάτων, τα οποία συνηθέστατα θολώνουν την κρίση του και δυσκολεύουν την καθημερινότητα του, ακινητοποιώντας τον ή οδηγώντας τον σε λανθασμένες κινήσεις.
Έχει παρατηρηθεί ότι ο γονέας που απορρίπτεται, αισθανόμενος δικαιολογημένα απογοητευμένος και αγνοημένος, στην προσπάθειά του να αποκαλύψει τις πραγματικές προθέσεις και μεθοδεύσεις του αποξενωτή, πολλές φορές, προβαίνει σε ενέργειες όπως: σαρκαστικά τηλεφωνικά μηνύματα, άσκοπες απειλές, υβριστικά e-mail, διοχέτευση πληροφοριών στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, εμπλοκή σε διαμάχες με τον αποξενωτή ή και το περιβάλλον του κ.λπ.
Έχει παρατηρηθεί ότι ο αποξενωμένος γονέας μπορεί να παρατείνει τον χρόνο επικοινωνίας που έχει διατάξει το Δικαστήριο για να «αναπληρώσει» τον χαμένο χρόνο ή να παρατείνει τις διακοπές με το παιδί του, επειδή θεωρεί ότι το δικαιούται. Έχει επίσης παρατηρηθεί, ένας αποξενωμένος γονέας να αναζητά ειδικό ψυχικής υγείας, ο οποίος θα γνωμοδοτήσει εγγράφως για την συμπεριφορά του αποξενωτή, παρόλο που δεν τον έχει συναντήσει και αξιολογήσει επαγγελματικά ποτέ.
Παρότι είναι κατανοητή η αγανάκτηση και η απογοήτευση του αποξενωμένου γονέα, εντούτοις μπορεί να τον οδηγήσουν στις παραπάνω ενέργειες αντιποίνων, οι οποίες ενδεχομένως του παρέχουν μια προσωρινή αίσθηση ικανοποίησης, αλλά τις περισσότερες φορές, θα χρησιμοποιηθούν εναντίον του, ως περαιτέρω απόδειξη της ακαταλληλότητάς του ως συν-γονέα.
Οι συνέπειες αυτών των λανθασμένων πρακτικών είναι ακόμα πιο επώδυνες για τον αποξενωμένο γονέα και καθοριστικές για την αποκατάσταση της σχέσης του με το παιδί του διότι:
α) τα αλλοτριωμένα παιδιά θα χρησιμοποιήσουν τα τυχόν αντίποινα για να δικαιολογήσουν την συμμαχία τους με τον αποξενωτή γονέα, επισημαίνοντας συνάμα πόσο κακός και επικίνδυνος είναι ο αποξενωμένος γονέας
β) ο φαύλος κύκλος της δράσης και της αντίδρασης στην αντίδραση θα συνεχιστεί με μηνύσεις και κόντρα μηνύσεις, με ψευδείς καταθέσεις «αυτοπτών» μαρτύρων, με γραπτές γνωμοδοτήσεις ή καταθέσεις σε δικαστήρια ειδικών της πλευράς του αποξενωτή, οι οποίοι θα εκμεταλλευτούν τα γεγονότα και επικαλούμενοι το «εχθρικό περιβάλλον και την αποσταθεροποίηση των παιδιών», θα διαμορφώσουν το κατάλληλο κλίμα, ώστε η οριστική απομάκρυνση του γονέα από το παιδί να κριθεί από παραπλανημένους στην ουσία δικαστές επιβεβλημένη.
Ο αποξενωμένος γονέας απογοητεύεται. Δεν μπορεί να καταλάβει όχι μόνο πώς γίνεται οι μεθοδευμένες συμπεριφορές του αποξενωτή γονέα να περνούν συνήθως απαρατήρητες, από δικηγόρους, ειδικούς, φορείς ακόμα και από δικαστές αλλά ακόμα και όταν γίνονται αντιληπτές τις περισσότερες φορές να μην έχουν συνέπειες.
Ώρα για πραγματική δράση!
Απευθυνθείτε:
Α) Σε ειδικούς ψυχικής υγείας.
Εξηγήστε την κατάσταση που βιώνετε με ψυχραιμία και απλά λόγια. Έχει παρατηρηθεί πως η αυξανόμενη απογοήτευση και οι φόβοι μπορούν να οδηγήσουν τον αποξενωμένο γονέα να παρουσιάσει το πρόβλημά του στους επαγγελματίες ψυχικής υγείας με θυμωμένους, εριστικούς και πεισματικούς τρόπους.
Ο τρόπος αυτός λειτουργεί αποτρεπτικά για τους επαγγελματίες , πολλοί από τους οποίους δεν είναι εξοικειωμένοι με το φαινόμενο της γονικής αποξένωσης. Με άλλα λόγια πολλοί επαγγελματίες στην χώρα μας καταλαβαίνουν διαισθητικά ότι υπάρχουν παιδιά που απορρίπτουν και φοβούνται τους κακούς γονείς αλλά δεν καταλαβαίνουν πως τα αλλοτριωμένα παιδιά απορρίπτουν και φοβούνται καλούς και άξιους γονείς.
Επιπροσθέτως, μια θυμωμένη – εριστική, έστω και δικαιολογημένα, συμπεριφορά, συμβάλλει στην παγίωση των προκαταλήψεων ή στερεοτύπων των επαγγελματιών και ο γονέας παρεξηγείται και θεωρείται ως πρόβλημα, αφού οι μη ενημερωμένοι επαγγελματίες χρειάζονται χρόνο ώστε να πεισθούν ότι η στάση και η συμπεριφορά του απελπισμένου αποξενωμένου γονέα, αποτελεί το άμεσο αποτέλεσμα μιας ανεπίτρεπτης μεθόδευσης του αποξενωτή πρώην συζύγου/συντρόφου.
Β) Σε δικηγόρους που κατανοούν την γονική αποξένωση και γνωρίζουν πώς να συνεργάζονται με επαγγελματίες ψυχικής υγείας.
Καθοδηγείστε τους νομικούς σας παραστάτες και βοηθείστε τους, να σας βοηθήσουν αποτελεσματικά. Μην ξεχνάτε ότι, οι δικηγόροι πρέπει να τεκμηριώσουν προσεκτικά και να αναδείξουν την εκστρατεία εξευτελισμού, συναισθηματικής δηλητηρίασης και πλύσης εγκεφάλου που έχει προκληθεί στα παιδιά σας, να το αποδείξουν στο δικαστήριο και να προτείνουν τρόπους αποκατάστασης.
Αντί επιλόγου
Η απόφαση να έρθετε σε επαφή με ένα αποξενωμένο παιδί είναι μια περίπλοκη και λεπτή διαδικασία και απαιτεί την σωστή καθοδήγηση και «εκπαίδευση». Δεν είναι υγιές να προσπαθείτε συνεχώς να επικοινωνείτε με το παιδί σας αθωράκιστοι συναισθηματικά, εάν αντιμετωπίζετε μόνο απόρριψη κάθε φορά που το επιχειρείτε, γιατί αυτό μπορεί να έχει αρνητικό αντίκτυπο στη συναισθηματική σας υγεία, στην αίσθηση της αυτοεκτίμησής σας και να σας οδηγήσει σε ατυχείς και αναποτελεσματικές συμπεριφορές.
Διατηρήστε όλα τα συναισθήματα αγάπης, στοργής και αφοσίωσης που απαιτεί ο γονεϊκός σας ρόλος, ακόμα και αν δεν είναι εφικτό να τον διαδραματίσετε για ένα χρονικό διάστημα. Η Υπομονή, η επιμονή, η ενημέρωση, οι σωστές επιλογές δικτύου υποστήριξης και κυρίως η εργασία με τον εαυτό σας αργά ή γρήγορα θα σας δικαιώσει!
Ψυχοθεραπεύτρια, Οικογενειακή Συστημική, Διαλεκτική Συμπεριφορική, βιοθυμική, κλινική Υπνοθεραπεύτρια, NLP practitioner, Life coach
Photo cover:pixabay.com/ParentRap/mother
Πηγή:psychology.gr
Διαβάστε επίσης:
