Η Κατερίνα Γώγου, η «ασυμβίβαστη ποιήτρια» των Εξαρχείων, όπως την αποκαλούσαν, γεννήθηκε σαν σήμερα στην Αθήνα το 1940. Ξεκίνησε από μικρή την καριέρα στην υποκριτική, αλλά αργότερα στη διαδρομή της ζωής της στράφηκε στην ποίηση που ήταν ανέκαθεν η μεγάλη της αγάπη.
Σε ηλικία μόλις 5 ετών, η Κατερίνα Γώγου ξεκίνησε να παίζει σε διάφορες παιδικές παραστάσεις, όπου την χαρακτήριζαν παιδί-θαύμα. Παρόλα αυτά, δεν πέρασε όμορφα παιδικά χρόνια, ελέω Κατοχής και Εμφυλίου Πολέμου. Στην εφηβεία της, έμενε με τον πατέρα της, ο οποίος ήταν πολύ αυστηρός απέναντι της, κατόπιν έμεινε με τη μητέρα της.
Ο πατέρας της, πάντως, αν και αυστηρός, την υποστήριξε πραγματικά, στην επιθυμία της να ακολουθήσει την υποκριτική. Σπούδασε στη σχολή του Τάκη Μουζενίδη, η οποία εθεωρείτο μια από τις καλύτερες της εποχής. Παράλληλα τελείωσε και τη σχολή χορού Πράτσικα Ζουρούδη και Βαρούτη.
Η Κατερίνα Γώγου πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο με τον θίασο Ντίνου Ηλιόπουλου, το 1961, στο έργο των Ευαγγελίδη – Μαρή «Ο Κύριος πέντε τοις εκατό». Οι περισσότερες ταινίες όπου συμμετείχε, ήταν παραγωγής Φίνος Φιλμ.
Ως ηθοποιός έγινε γνωστή περισσότερο μέσα από δευτερεύοντες ρόλους, όπου υποδυόταν συνη΄θως την χαριτωμένη ενζενί, το αστείο και ανέμελο κορίτσι. Στην πραγματικότητα όμως η Κατερίνα Γώγου ήταν το ακριβώς αντίθετο από αυτό.
Σταδιακά, αρχίζει να πολιτικοποιείται και όσο περνούσε ο καιρός όλο και πιο έντονα. Αρχικά δραστηριοποιείται στην εξωκοινοβουλευτική Αριστερά και στη συνέχεια στον αναρχικό χώρο. Το 1978 κάνει την τελευταία της εμφάνιση στο θέατρο και το 1980 είναι το κινηματογραφικό της κύκνειο άσμα στην «Παραγγελιά», σε σκηνοθεσία του συζύγου της, Παύλου Τάσιου, με μια χαρακτηριστική και ανατριχιαστική εμφάνιση που δεν θύμιζε σε τίποτα την τσαχπίνα ηθοποιό της Φίνος.
Η επαφή της Γώγου με τον αναρχικό χώρο ήταν καταλυτική. Ήταν για εκείνη μια σχέση ζωής. Από ηθοποιός που έπαιζε χαρούμενους ρόλους, μετατρέπεται σε μια οργισμένη ποιήτρια που μέσα από τα γραπτά της, αναβλύζει επαναστατικότητα.
Παρά το γεγονός πως ήταν γνωστή ηθοποιός, δεν δίσταζε να συχνάζει σε καταλήψεις στα Εξάρχεια, να διοργανώνει συναυλίες αλληλεγγύης σε αναρχικούς ή ενάντια στην κρατική καταστολή.
Τα ποιήματά της ήταν γεμάτα από κοινωνικά μηνύματα. Έγραφε για τους κοινωνικά αποκλεισμένους. Για όσους είχαν βρεθεί στο περιθώριο. καταφέρνοντας να μαζέψει όλες τις φωνές και να τις εκφράσει σε μια, έγραφε για να ζήσει και ζούσε για να γράφει, αποτύπωνε τις σκέψεις τις με αυθόρμητο ή και απότομο τρόπο, αλλά έτσι ήταν… Μια φύση ανήσυχη, θυμωμένη, βαθιά και αληθινά αναρχική ψυχή.
Ξεδίπλωσε τον εαυτό και την ιδιοσυγκρασία της μέσα από τα ποιήματα και τους στίχους της. Ταυτόχρονα πάλευε με τους δικούς της δαίμονες που την «έσπρωξαν» στο αλκοόλ και τα ναρκωτικά.
Το ημερολόγιο γράφει 16 Ιανουαρίου του 1980, ήταν ένα βράδυ που έβρεχε καταρρακτωδώς. Ο υποδιοικητής των ΜΑΤ Παντελής Πέτρου φεύγει από το γραφείο του στην οδό Πειραιώς και με τον οδηγό του, αστυφύλακα Σωτήρη Σταμούλη, κατευθύνονται στο Παγκράτι όπου ήταν το σπίτι του πρώτου.
Στην οδό Στίλπωνος, ωστόσο, μόλις 100 μέτρα από το σπίτι του Πέτρου, πέφτουν πάνω σε ενέδρα που τους είχαν στήσει μέλη της «17 Νοέμβρη». Τους πυροβολούν συνολικά 11 φορές με 45αρια πιστόλια. Ο Πέτρου δέχεται έξι από τις σφαίρες και χάνει τη ζωή του ακαριαία. Ο Σταμούλης δέχεται τις άλλες πέντε αλλά καταφέρνει να βγει από το αυτοκίνητο, δίνει σε μια περαστική τον ασύρματό του και της ζητά να ειδοποιήσει την αστυνομία. Λίγες ημέρες μετά θα υποκύψει στα τραύματά του.
Στο σημείο της εκτέλεσης βρίσκονται προκηρύξεις της «17Ν». Αμέσως ξεκινάνε οι έρευνες της αστυνομίας. Όλοι οι αυτόπτες μάρτυρες ανακρίνονται. Ένας από αυτούς μιλάει για τους εκτελεστές αλλά και για μια γυναίκα που συμμετείχαν στην δολοφονική επίθεση.
Σύμφωνα με τους αστυνομικούς, ένας από τους μάρτυρες τούς είπε πως η γυναίκα αυτή ήταν η Κατερίνα Γώγου, την οποία είδε να τρέχει προκειμένου να απομακρυνθεί από το σημείο. Μετά από λίγη ώρα μια ομάδα αστυνομικών πήγε στο σπίτι της ηθοποιού, έσπασε την πόρτα και σχεδόν σηκωτή την μετέφεραν στην Ασφάλεια όπου την ανέκριναν.
Κανείς δεν ξέρει αν πραγματικά υπήρξε ποτέ αυτή η μαρτυρία ή ήταν μια προσπάθεια να… τιμωρηθεί η Γώγου για τη δημόσια δράση της ενάντια στην αστυνομία. Μετά από πολύωρες και εξαντλητικές ανακρίσεις η Κατερίνα Γώγου αφέθηκε ελεύθερη διότι δεν προέκυψε το παραμικρό στοιχείο σε βάρος της. Και εντελώς τυχαία η μαρτυρία του αυτόπτη μάρτυρα «εξαφανίστηκε».
Ωστόσο, εκτός από το κυνηγητό με την αστυνομία, η Κατερίνα Γώγου είχε να αντιμετωπίσει και ένα άλλο «κυνηγητό», αυτό με τους προσωπικούς της δαίμονές. Στην προσπάθεια να σώσει την κόρη της, την Μυρτώ, από τα ναρκωτικά, και να την βοηθήσει να απεξαρτηθεί, «βυθίστηκε» και η ίδια στον εφιάλτη. Από ένα σημείο και έπειτα η ζωή της ήταν μόνο αλκοόλ και χάπια.
Είχε πάει πια έναν δρόμο δίχως επιστροφή, με την ίδια να είναι αυτοκαταστροφική. Εγκατέλειψε τα πάντα. Ακόμα και τις αγαπημένες τις πολιτικές δράσεις. Έχασε κάθε νόημα για τη ζωή και το τέλος δεν άργησε να έρθει. Στις 3 Οκτωβρίου του 1993, βρέθηκε νεκρή μέσα στο παλιό διαμέρισμα της μητέρας της στο Μεταξουργείο. Αιτία θανάτου, ένα «κοκτέιλ» από χάπια και αλκοόλ.
