Θέλω να με ακούς χωρίς να με κρίνεις…
Γιατί το ν’ ακούς και το να κρίνεις είναι δύο πράγματα διαφορετικά και συχνά ασύμβατα.
Όταν μ’ ακούς όπως εγώ θέλω να μ’ ακούσεις, ακούς τη φωνή και τα λόγια μου. Όταν με κρίνεις -εσύ όπως όλοι οι άλλοι-, ακούς μόνο τα δικά σου λόγια, που καμιά φορά δεν είναι καν δικά σου· είναι λόγια που φτάνουν σ’ εσένα με τη φωνή όσων σε έκριναν και συνεχίζουν να σε κρίνουν χωρίς να σ’ έχουν ακούσει πρώτα.
Θέλω τη γνώμη σου χωρίς συμβουλές…
Θέλω να με εμπιστεύεσαι χωρίς απαιτήσεις…
Θέλω τη βοήθειά σου και όχι να αποφασίζεις για μένα…
Θέλω να με προσέχεις χωρίς να με ακυρώνεις…
Θέλω να με κοιτάς χωρίς να προβάλλεις τον εαυτό σου σε μένα…
Θέλω να με αγκαλιάζεις χωρίς να με κάνεις να ασφυκτιώ…
Θέλω να μου δίνεις ζωντάνια χωρίς να με σπρώχνεις…
Θέλω να με υποστηρίζεις χωρίς να με φορτώνεσαι…
Θέλω να με προστατεύεις χωρίς ψέματα…
Θέλω να με πλησιάζεις χωρίς να εισβάλλεις…
Θέλω να ξέρεις τις πλευρές μου που πιο πολύ σε ενοχλούν..
Να τις αποδέχεσαι και να μην προσπαθείς να τις αλλάξεις…
Θέλω να ξέρεις… πως σήμερα μπορείς να βασίζεσαι πάνω μου… Χωρίς όρους..
Χόρχε Μπουκάι, “Θέλω”, εκδόσεις Opera, απόσπασμα
Photo cover:pixabay.com/armennano/redrose
Διαβάστε επίσης:
