Ο έρωτας είναι ένα παράδοξο.
Κρύβει μια υπόσχεση απόλυτης ηδονής.
Όμως βιώνεται σαν πόνος.
Τον πόνο τον προκαλεί η απουσία.
«Υπάρχει κανένας που να επιθύμησε ποτέ αυτό που δεν απουσιάζει; Κανένας. Σ’ αυτό οι Έλληνες ήταν ξεκάθαροι. Κι επινόησαν τον έρωτα για να το εκφράσουν».
Ο έρωτας είναι αγώνας.
Μα ο αγώνας αυτός είναι μάταιος.
Γιατί ο έρωτας είναι αναγκαστικά στραμμένος σε κάτι που απουσιάζει: με το που κατακτηθεί το ποθούμενο, η επιθυμία σβήνει.
Την επιθυμία την κρατά ζωντανή η απουσία.
Γι’ αυτό ο πόνος είναι αναγκαίο συστατικό του έρωτα.
Τι επιθυμεί ο ερωτευμένος; Τον άλλο, ή έτσι νομίζει.
Στην πραγματικότητα, ο άλλος είναι απλά ένα τέχνασμα που χρησιμοποιεί ο έρωτας για να φανερώσει στον ερωτευμένο έναν προηγουμένως άγνωστο εαυτό του.
Ο έρωτας είναι μια εμπειρία αυτογνωσίας.
Αν Κάρσον, “Έρως ο γλυκόπικρος”, εκδόσεις Δώμα
Photo cover:pixabay.com/Schwoaze/nature
Διαβάστε επίσης:
