Φαίνανε πανί στον αργαλειό
και σε ταρσανά ξόμπλιαζαν κατάρτι
αντικρύ στο Νήρυτο και στο Δασκαλιό
για ένα κοριτσάκι από τη Σπάρτη.
Κι άρχισε μια τέτοια φασαρία,
πήρε πέντε τούμπες η Ιστορία.
Κέρδισε τη νίκη μια φοράδα
δίχως νου και δίχως γρηγοράδα, —
το ’γραψε κι ο Γέρος στην Ιλιάδα.
Φύγαμε μπατίδοι από την Τροία.
Έχω και χαρτί και μαρτυρία.
Δε θυμάμαι μόνο την πορεία.
Σίγουρα κυβέρναγε το διάκι
ένας γιος τσοπάνου από το Θιάκι.
Είχε δαγκωνιά στο μάγουλό του
που και κείνη βγήκε σε καλό του.
Για τη ναυτοσύνη δάσκαλο είχα
ένα γεμιτζή από τη Δολίχα.
Τσούρμο από Καστό κι από Εχινάδες,
όλοι τους παιδιά: κλάφτε, μανάδες.
Χίπηδες λεβέντες με μαλλιά δασά,
κι ήταν οι χιτώνες μας τσαντίρια.
Μας ξεπροβοδίζαν ξένα τρεχαντήρια,
πούπουλο κρεβάτι και καλά κρασιά.
Κάπου εκεί κοντά στους Λαιστρυγόνες
αγκαστρώσαμε όλες τις γοργόνες.
(Αν τα τελευταία τα γράφω πρώτα
είναι που μπερδέψαμε τη ρότα.)
Είχες και το φόβο της τιμής σου.
Οι ανθρωποφάγοι τα σκυλιά,
πριν σε φαν, σου κάναν τη δουλειά,
για να νοστιμίσει το κορμί σου.
Σμίξαμε κοντά στην Ασκανία
με τους κατεργάρηδες του Αινεία.
Πήγαμε όλοι τσούρμο στα πορνεία.
Κείνες οι ρουφιάνες, τ’ αποσπόρια,
πήγαν και τους κάψαν τα παπόρια.
Νά και η Ναυσικά από τσου Κορφούς
τυλιγμένη μες στη σαπουνάδα.
Είχε τρεις φονιάδες αδελφούς
κάπου στο Μαντούκι, στη Σπιανάδα.
Φαίνε, Πηνελόπη, το πανί σου,
κλώσαγε την τίμια αναμονή σου.
Του θεού το ασκί, του Αιόλου,
μας σκορπάει κατά διαόλου.
Την ευχή μου! Βρέστε μου, παιδιά,
κάτι να ριμάρει με παιδεία.
Θέλει και κουράγιο, και καρδιά.
Όλοι μια φωνή: – Ένα… δύο…
Νίκος Καββαδίας. 1990. Tραβέρσο
Photo cover:pixabay.com/Beautiful-Moments
Διαβάστε επίσης:
