Να ‘μαστε λοιπόν με το σκίουρο, να τρέχει πάνω στο γκαζόν στις 9:05 το πρωί, ούτε τρία μέτρα μακριά από εκεί όπου άκουγα την κυρία Άντεργουντ να μας κάνει μια επανάληψη στα βασικά της άλγεβρας, αφού, προφανώς, κανένας δεν είχε γράψει καλά στο απαίσιο διαγώνισμα εκτός από μένα και τον Τεντ Τζόουνς. Δεν τον άφηνα από τα μάτια μου, να το ξέρετε. Το σκίουρο, όχι τον Τεντ.
Στον πίνακα, η κυρία Άντεργουντ έγραψε: α = 16.
«Δεσποινίς Κρος», είπε, γυρίζοντας. «Πείτε μας τι σημαίνει αυτή η εξίσωση, παρακαλώ.»
«Σημαίνει ότι η τιμή του α είναι δεκαέξι», είπε η Σάντρα. Στο μεταξύ, ο σκίουρος έτρεχε μπρος πίσω πάνω στο γρασίδι, με τη φουντωτή ουρά του, τα μαύρα του μάτια να γυαλίζουν εκτυφλωτικά σαν σκάγια.
Ένας ωραίος χοντρούλης. Ο κύριος Σκίουρος δεν ξέρναγε το πρόγευμα του όπως εγώ τελευταία το σημερινό, πάντως, τα πήγαινε μια χαρά, ευχαριστώ πολύ. Δεν είχα τρεμούλες, ούτε ανακατεμένο στομάχι. Όλα πήγαιναν καλά.
«Εντάξει», είπε η κυρία Άντεργουντ. «Αρκετά καλά. Αλλά δεν είναι μόνον αυτό, έτσι δεν είναι; Θα ‘θελε κάποιος ν’ αναπτύξει αυτήν τη συναρπαστική εξίσωση;»
Σήκωσα το χέρι μου, αυτή, όμως, πήγε στον Μπίλι Σογιερ. «Οχτώ συν οχτώ», είπε εκείνος μπερδεμένα.
«Εξήγησέ μας.»
“Εννοώ ότι μπορεί να σημαίνει…» κινήθηκε νευρικά ο Μπίλι. Πέρασε τα δάχτυλά του πάνω στο γκράφιτι , ήταν χαραγμένο στην επιφάνεια του γραφείου του, ΣΜ , ΛΔΚ, ΣΚΑΤΑ, TOMMY ’73. «Δηλαδή, αν προσθέσουμε οχτώ και οχτώ, σημαίνει…»
«Να σου δανείσω το λεξικό μου;» ρώτησε η κυρία Άντεργουντ χαμογελώντας προκλητικά. Το στομάχι μου άρχισε λίγο να με ενοχλεί, το πρόγευμά μου άρχισε να αναδεύεται, έτσι γύρισα προσωρινά στο σκίουρο. Το χαμόγελο της κυρίας Άντεργουντ μου θύμισε τον καρχαρία στα Σαγόνια του Καρχαρία.
Η Κάρολ Γκράντζερ σήκωσε το χέρι της. Η κυρία Άντεργουντ έγνεψε προς το μέρος της. «Δεν εννοεί ότι το άθροισμα οχτώ συν οχτώ επαληθεύει, επίσης, την εξίσωση;»
«Δεν ξέρω τι εννοεί», είπε η κυρία Άντεργουντ.
Όλοι γέλασαν. «Μπορείτε εσείς να επαληθεύσετε την εξίσωση με κάποιον άλλο τρόπο, δεσποινίς Γκράντζερ;»
Η Κάρολ άρχισε κάτι να λέει, και τότε ήταν που ακούστηκε από το σύστημα ενδοεπικοινωνίας: «Ο Τσαρλς Ντεκερ στο γραφείο, παρακαλώ. Ο Τσαρλς Ντέκερ. Ευχαριστώ».
Κοίταξα την κυρία Άντεργουντ, και μου έγνεψε καταφατικά. Είχα αρχίσει να νιώθω το στομάχι μου ζαρωμένο και σφιγμένο. Σηκώθηκα και βγήκα από την αίθουσα. Όταν έφυγα, ο σκίουρος εξακολουθούσε να τρέχει τριγύρω.
Είχα διανύσει το μισό διάδρομο όταν νόμισα πως άκουσα την κυρία Άντεργουντ να έρχεται ξοπίσω μου, τα χέρια της σηκωμένα, σαν αρπαχτικού, τα δάχτυλα να τελειώνουν σε γαμψά νύχια, κι εκείνο το μεγάλο της χαμόγελο καρχαρία στο πρόσωπο. Δεν χρειαζόμαστε αγόρια του είδους σου εδώ… αγόρια του είδους σου ανήκουν στο Γκρίνμαντλ… ή στο αναμορφωτήριο… ή στο κρατικό νοσοκομείο για τους ψυχοπαθείς εγκληματίες… γι’ αυτό εξαφανίσου! Φύγε! Φύγε!
Στίβεν Κινγκ, “Οργή”, εκδόσεις Κέδρος, απόσπασμα
Photo cover:pixabay.com/chenspec/background
Διαβάστε επίσης:
