Το 1959, η δημοσιογράφος, Ελένη Βλάχου, «βαφτίζει» με την πένα της την νεαρή δημοφιλή ηθοποιό, Αλίκη Βουγιουκλάκη, σε εθνική σταρ. Ο τίτλος αυτός της ανήκει δικαιωματικά για πάντα. Κατοχυρώθηκε στη μυθολογία του ελληνικού κινηματογράφου και στη συνείδηση όλων των Ελλήνων, ανεξαρτήτου φύλου και ηλικίας, χτίζοντας μια προσωπικότητα-σύμβολο που ξεπέρασε τον όρο του διαχρονικού και μετατράπηκε σε είδωλο. Αυτή ήταν η Αλίκη.
Σε μια ανάρτηση στο Instagram διαβάσαμε ένα περιστατικό που είχε γίνει μεταξύ της Αλίκης Βουγιουκλάκη και της βοηθού σκηνοθέτη, Μάρως Καραγιαννοπούλου, σε γυρίσματα ταινίας.
Η Αλίκη Βουγιουκλάκη
ήξερε και με την πλάτη γυρισμένη
πού είναι ο φακός.
Ποια είναι η γωνία λήψης, αν την
κολακεύει ή αν δεν την κολακεύει.
Ήτανε, λοιπόν, ένα πλάνο γενικό
που είχε τα μαλλιά της στη μέση.
Και πάμε να κάνουμε
τα κοντινά του ίδιου πλάνου.
Και έρχεται με το μαλλί
χωρίστρα αριστερά.
Της λέω,
”Συγγνώμη κυρία Βουγιουκλάκη,
αλλά τα μαλλιά σας στο γενικό πλάνο
ήταν αλλιώς.
Μήπως θέλετε να τα φτιάξετε,
ώστε να κρατήσουμε το Ρακόρ;”
Και μου λέει
”Άκου να δεις, μικρό μου, εάν
όταν βγαίνει η Βουγιουκλάκη στο πανί
κοιτάει ο κόσμος πού είναι το μαλλί της,
θα πρέπει ν’ αλλάξει επάγγελμα.”
Της λέω,
”Συμφωνώ απολύτως.
Αλλά εάν ένας συνάδελφος δικός μου
παρακολουθήσει την ταινία σας,
και δει στο ένα πλάνο το μαλλί σας έτσι
και στο άλλο πλάνο το μαλλί σας αλλιώς,
θα πρέπει ν’ αλλάξω εγώ επάγγελμα.
Και δε θέλω.”
Με κοιτάει για δέκα δευτερόλεπτα,
από πάνω μέχρι κάτω, και μου λέει:
”Πώς ήταν το μαλλί μου;”
Το φτιάχνει όπως της το είπα,
και από εκείνη τη μέρα μέχρι το τέλος
της ταινίας, με ρωτούσε:
”Είναι εντάξει το Ρακόρ;”
Ρακόρ: Η κατάλληλη σύνδεση των πλάνων μιας σκηνής στον κινηματογράφο, ώστε να δίνεται στο θεατή η εντύπωση της οπτικής συνέχειας.
