Εσύ που την αγαπάς, πήρες τον καινούργιο Φερμπ και άρχισες να διαβάζεις τις οδηγίες του.
Πήγες να της μάθεις τα φέρμπικα εκείνη ακριβώς την ημέρα. Γελούσες μια ώρα, δυο ώρες, γελούσες σαν χαζή.
Δεν θέλω να μάθω τι σημαίνει για σένα τραγωδία. Ούτε πότε γίνεσαι κωμικό πρόσωπο.
Ένα μόνο με αφορά: Πώς μπαίνει το ψυκτικό. Και πότε. Αναρωτιέμαι ακόμη πόσα ψεύτικα «δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα» είχες πει. Και μετά το ψυκτικό. Μόνο και μόνο για να μη γίνουμε πρόσωπα κωμικά.
Αστείο. Μια χαρά μπορείς να ζήσεις. Παιδί, σκέφτηκα. Δεν έχει νιώσει ακόμα πώς είναι το να ζεις σαν να μη ζεις. Δεν χρειάστηκε να μάθει ακόμα, πως το «χωρίς εσένα» δεν είναι ζωή. Ασχέτως αν το επιλέγεις. Δεν υποπτεύεται καν πως το βιολογικό τέλος μπορεί κάλλιστα να σημαίνει: πεθαίνω, επειδή τώρα πια μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα.
Και μακάρι να μη μάθει ποτέ πως τα πιο σπαρακτικά «δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα» τα λένε οι «σιαμαίοι». Όσο είναι κολλημένοι τουλάχιστον. Τότε που η εγκατάλειψη του ενός από τον άλλο φαίνεται ευκρινέστερα.
Όσο για μένα, τζάμπα ανησυχεί. Επιβιωτική.
Ή, μάλλον, δεν μπορώ να ζήσω δίχως το σύμμαχό μου.
Ο εχθρός ισχυροποιεί το σύμμαχο. Ο σύμμαχός μου είναι αυτός που θα με προφυλάξει από το κωμικό. Από την τραγωδία μπορώ να προφυλαχτώ μόνη μου.
Κολλημένες στην Πατησίων, είχαμε ώρα μπροστά μας, δεν θα μου πάρει πολύ να της πω την ιστορία, σκέφτομαι. Η ιστορία: Μια φορά ήταν κάποιος που αγαπούσε τον αυτοκράτορα. Γιαπωνέζος…
Μήπως την ξέρεις; Δεν την ξέρεις, ωραία, συνεχίζω. Ο αυτοκράτορας, αυτοκράτορας ήταν, όλα λυμένα τα είχε. Μόνο μια εμμονή του. Αυτήν κανείς δεν μπορούσε να του την πραγματώσει. Επιθυμούσε διακαώς να αποκτήσει κάποια σπάνια διαμάντια. Κανείς δεν μπορούσε να τα βρει. Μόνο αυτός που αγαπούσε τον αυτοκράτορα.
Μόνο αυτός είπε να αφανίσει τα «δεν μπορώ, δεν γίνεται».
Photo cover:pixabay.com/AMDUMA/cape
Διαβάστε επίσης:
