Τι να τον κάνει όμως έναν άντρα που του επιβάλλεται;
Να επιβληθεί ο άντρας; Ποιος άντρας που τιμά το φύλο του έχει πρόβλημα με την επιβολή;
Μόνο αυτός που δε μπορεί να προστατέψει.
Σώσον ημάς από τέτοιες αγάπες.
Δεν θέλω να πάρω μέρος ποτέ πια σε τέτοια εκπαιδευτικά προγράμματα.
Μεγάλωσα, αποφάσισα. Δεν συμπλέω. Ένοχη ανομοιότητας, όπως πάντα μου άρεσε να είμαι. Ανεπίδεκτη στρατηγικών. Αλλά δεν το κάνω επίτηδες.
Αλήθεια. Νομίζω πως γεννήθηκα με το προνόμιο του να μπορώ να διορθώσω τα πράγματα κάθε φορά που τα μολύνω με τρέχουσα ψιλικατζίδικη ευφυΐα.
Έβαλε και κερασί κραγιόν. Φίλη από το δημοτικό. Φιλία δεκαετιών και άντεξε. Ανέχτηκα τη σκανδαλώδη φιλαυτία της. Ανέχτηκε την καλπάζουσα ιδιορρυθμία μου. Δεν συναντηθήκαμε ποτέ και πουθενά. Δεν έμαθε τα μυστικά μου. Κι όμως. Αγαπιόμαστε.
Σαν ψυχραμένοι συγγενείς που συναντιούνται σε κηδεία ανθρώπου αγαπημένου. Και εκεί, επάνω στον καφέ, ραγίζουν, αγκαλιάζονται. Προχωρούν πλάι πλάι μετά. Αργά το βράδυ τηλεφωνιούνται. «Χαίρομαι που υπάρχεις». «Και εγώ χαίρομαι που υπάρχεις». Σηκώνεται να φύγει. «Εσύ τι θα έκανες;» Τι να της πω; «Δύο μηνών μόνο το νεογέννητο μυαλό μου».
Υπάρχει στον άνθρωπο ένα όριο που, όταν ξεπεραστεί, ο νους ξαναγεννιέται. Ο κόσμος φτιάχνεται εξαρχής. Καινούριος κόσμος.
Αλλά δίχως χώμα και νερό δεν γίνεται. Ο κόσμος της ηρωίδας Τερέζας. Το χώμα μου και το νερό μου. Τα υλικά της δημιουργίας μου. Ψάχνω το βιβλίο της, της το δίνω τσακισμένο στην ανάλογη σελίδα. «Εγώ όταν έφυγα, έφυγα για να με ψάξει. Είμαι, βλέπετε, μια γυναίκα αναχρονιστική.
Η ζωή μου είναι μόνο ο άντρας που αγαπώ. Τώρα πια δεν ξαναφεύγω. Άλλωστε, που να πάω; Η Πράγα κατάντησε άσχημη…».
Στο καλό, έξυπνη φιλενάδα. Κρίμα που αυτός δεν θα δει το κερασί κραγιόν σου. Ακόμα και ένα κραγιόν να αγοράσεις πρέπει να έχεις αποδέκτη.
Αλλιώς δε γίνεται. Ωραίο πάντως το κραγιόν, σου πάει πολύ. Σε αγαπώ. Είσαι φίλη μου. «Θα τηλεφωνηθούμε το βράδυ;» «Ναι. Θα τηλεφωνηθούμε οπωσδήποτε το βράδυ».
Μαλβίνα Κάραλη, “Σαββατογεννημένη”, απόσπασμα.
Photo cover:pixabay.com/GDJ-abstract
Διαβάστε επίσης: