Αν ένας ηθοποιός αδικήθηκε κατάφορα όσο ήταν στη ζωή, αυτός είναι σίγουρα ο Στάθης Ψάλτης. Η αλήθεια είναι πως στο μυαλό μας τον έχουμε κάτι σαν τον… “βασιλιά της κωμωδίας” και έτσι είναι, αφού θεωρείται από τους κατεξοχήν νέους κωμικούς ηθοποιούς που πέρασαν από τον ελληνικό κινηματογράφο.
Όμως, ο Στάθης Ψάλτης, ο οποίος έφυγε από τη ζωή σαν σήμερα, το 2017, υπήρξε συγκλονιστικός και ως δραματικός ηθοποιός. Όμως, αυτή την καλλιτεχνική του πτυχή, δεν την είδαμε όσο θα έπρεπε. Όχι γιατί δεν ήθελε ο ίδιος να παίξει και αυτό το είδος, αλλά γιατί πολλοί ήταν εκείνοι που δεν πίστευαν στον δραματικό Ψάλτη, τον οποίο επέμεναν να έχουν στο μυαλό τους και ως τον “βασιλιά της βιντεοκασέτας”. Κάτι που δεν ίσχυε, μιας και δεν είχε γυρίσει ποτέ βιντεοταινίες.
Όπως είχε εξομολογηθεί ο ίδιος, αν και του είχαν προσφέρει πολλά χρήματα για την εποχή εκείνη, δεν ήθελε να γυρίσει τις λεγόμενες βιντεοκασέτες τη δεκαετία του ’80. Όλες οι ταινίες που πρωταγωνίστησε την περίοδο εκείνη, ήταν κινηματογραφικές, όμως, είχε περάσει προς τον κόσμο ότι ο Ψάλτης έκανε μόνο βιντεοκασέτες.
Ο Στάθης Ψάλτης ήταν ταλαντούχος και το ατόφιο κωμικό του ταλέντο ξεχώρισε από την αρχή. Ρόλο έπαιξε και το ψιλόλιγνο παρουσιαστικό του και οι γκριμάτσες του, όπως επίσης και η παραστατικότητά του και πολλές φορές δεν χρειαζόταν να πει καν κάποια ατάκα για να γελάσει ο κόσμος.
Ωστόσο, τα πρώτα χρόνια στη δουλειά δεν ήταν εύκολα. Όπως είχε εξομολογηθεί ο ίδιος, στο ξεκίνημα της καριέρας του δέχτηκε πόλεμο, ακόμη και από παλαιότερους πρωταγωνιστές, φτασμένους. Γιατί, αν ο σπουδαίος Μάνος Κατράκης είχε την έμφυτη γενναιοδωρία να τον χειροκροτήσει όταν τον είχε πρωτοδεί, δε συνέβη αυτό με άλλους.
«Στην αρχή της καριέρας μου δέχτηκα πολύ μεγάλο πόλεμο από σπουδαίους πρωταγωνιστές. Ξεκίνησα κουβαλώντας ένα καφάσι στην παράσταση «Η χαμογελαστή αντάρτισσα και οι Αμερικάνοι», όπου δεν είχα καν ατάκα, αλλά μέχρι να το αφήσω στη σκηνή ο κόσμος είχε πεθάνει στο γέλιο. Στη δεύτερη επιθεώρηση μου έδωσαν τον ρόλο ενός Κινέζου που έλεγε μόνο τη φράση «Τακατίκι, τακατίκι, τακατίκι, τακατό», όπου επίσης γινόταν χαμός. Μετά έκανα συνέχεια επιτυχίες, παρότι εξακολουθούσα να δέχομαι πόλεμο», είχε πει ο ίδιος.
Το 1973 εμφανίστηκε για πρώτη φορά στην τηλεόραση, στη σειρά «Οι έμποροι των εθνών», που βασιζόταν στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη. Ερμήνευσε το ρόλο του γελωτοποιού και τραγούδησε το «Ήτανε μια φορά» του Σταύρου Ξαρχάκου, που έγινε ευρέως γνωστό από τον Νίκο Ξυλούρη. Τη δεκαετία του ‘70 έπαιξε και σε άλλες σημαντικές σειρές που βασίζονταν σε έργα της ελληνικής λογοτεχνίας, όπως « Γιούγκερμαν» (1976), «Η Τύχη της Μαρούλας» (1978) και «Ο συμβολαιογράφος» (1979).
Τηλεόραση δεν έκανε πολύ. Και δεν ήταν δική του επιλογή. Για έναν περίεργο λόγο, δεν τον προτιμούσαν. Όμως, στις ελάχιστες εμφανίσεις του, ο Στάθης Ψάλτης άφησε το στίγμα του. Όχι το κωμικό, όπως θα περίμενε κανείς, αλλά το δραματικό. Το ανατριχιαστικά δραματικό, που το ευρύ κοινό δεν είχε δει μέχρι τότε.
Στις αρχές του ’90, το κωμικό είδωλο της προηγούμενης δεκαετίας κάνει ένα γκεστ σε επεισόδιο της σειράς “Τμήμα Ηθών” του Μανούσου Μανουσάκη. Υποδύεται έναν παρανοϊκό και το τηλεοπτικό κοινό μένει με το στόμα ανοιχτό. Μέχρι τότε δεν μπορούσαν να διανοηθούν πως ο άλλοτε “Καμικάζι αγάπη μου”, θα πρόσφερε μία τέτοια ανατριχιαστική ερμηνεία.
Λίγο καιρό μετά εμφανίζεται στη σειρά “Καλημέρα Ζωή”, όπου υποδύθηκε τον Σταυροφόρο, Λαέρτη Ρωμανό. Σεναριακά ήταν ένας ψιλό cult ρόλος, που όμως, ο Ψάλτης ήταν συγκλονιστικός στην ερμηνεία με το κοινό να εντυπωσιάζεται εκ νέου με τη δραματική πλευρά του ηθοποιού.
Οι θεατρόφιλοι τον είχαν γνωρίσει λίγο πρωτύτερα, στον ρόλο του Ποπρίτσιν στο μονόλογο του Νικολάι Γκόγκολ «Το ημερολόγιο ενός τρελού», που ανέβασε το 1992 στο θέατρο «Βέμπο» σε σκηνοθεσία Γιώργου Κιμούλη. Ο κόσμος τον αποθέωσε, αλλά αν κρίνουμε από τα λόγια του ίδιου του Ψάλτη, το συνάφι γενικότερα δεν τον είδε με καλό μάτι.
Και όπως είχε πει σε μία συνέντευξή του σε εκπομπή της Ροζίτας Σώκου: “Όταν αποφάσισα να κάνω κάτι, όλοι αμφέβαλαν ενώ προηγουμένως όλοι γράφανε “γιατί αυτό το ταλέντο δεν κάνει καλές παραστάσεις” και μόλις έκανα την παράσταση “γιατί την έκανε”. Λυπάμαι πάρα πολύ για τον καλλιτεχνικό Τύπο, που δεν βλέπει τον νέο ταλαντούχο άνθρωπο γιατί έχω και ταλέντο και ήθος και όλα αυτά τα στοιχεία που χρειάζεται να έχει ένας ηθοποιός που να μπορεί να παίξει το “Ημερολόγιο ενός τρελού” και εξίσου ίδια έργα”.
Το 2014 πρωταγωνίστησε στον «Πλούτο» του Αριστοφάνη, ενώ εξαιρετικά σημαντική ήταν η τελευταία του συμμετοχή στη σκηνή με το ρόλο του στο σαιξπηρικό δράμα «Ρωμαίος και Ιουλιέτα», σε σκηνοθεσία Λιγνάδη στο θέατρο «Πάνθεον» το 2016, όπου ερμήνευσε το ρόλο της παραμάνας και είχε δεχτεί διθυραμβικές κριτικές.
Με τον Σωτήρη Μουστάκα υπήρξαν δύο σπουδαίοι κωμικοί ηθοποιοί, κι εκτός από τη μεγάλη φιλία, τους συνδέει και μία τραγική σύμπτωση!
Ο Σωτήρης Μουστάκης πέθανε στις 4 Ιουνίου του 2007. Τελευταία κινηματογραφική ταινία που έπαιξε το «Ελ Γκρέκο» του Γιάννη Σμαραγδή όπου υποδυόταν τον ζωγράφου Τιτσιάνο, δάσκαλο του Δομήνικού Θεοτοκόπουλου. Ο Μουστάκας δεν πρόλαβε να δει την ταινία να βγαίνει στους κινηματογράφους καθώς έκανε πρεμιέρα στις 18 Οκτωβρίου 2007!
Ο Στάθης Ψάλτης πέθανε στις 21 Απριλίου 2017. Τελευταία κινηματογραφική ταινία που έπαιξε ήταν ο «Νίκος Καζαντζάκης» επίσης του Γιάννη Σμαραγδή όπου υποδυόταν τον ηγούμενο της Μονής Σινά. Ο Ψάλτης δεν πρόλαβε να δει την ταινία να βγαίνει στους κινηματογράφους καθώς βγήκε το Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς!
Για το πόσο σπουδαίος ηθοποιός ήταν ο Στάθης Ψάλτης, βρήκαμε για το τέλος έναν ανατριχιαστικό και προφητικό του μονόλογο το 2011. Με το καυστικό του χιούμορ ο αγαπημένος ηθοποιός περνούσε μαεστρικά από την τραγικότητα στην κωμική πλευρά της ερμηνείας αφήνοντας το κοινό καθηλωμένο, να ζει και αυτό με τη σειρά του τα λεγόμενα. Ένας μονόλογος που μιλάει για την Ελλάδα.
Δείτε το παρακάτω βίντεο και τις μεγάλες αλήθειες που έλεγε
