“Γυναίκα δε γεννιέσαι, αλλά γίνεσαι”. Αυτή είναι ίσως η πιο διάσημη φράση της Σιμόν ντε Μποβουάρ από “Το Δεύτερο Φύλο” που εξηγεί και τον τρόπο που η ίδια έβλεπε τη θηλυκότητα. Διανοούμενη, φιλόσοφος, συγγραφέας, επαναστράτρια… Έζησε, όπως εκείνη ήθελε, χωρίς συμβιβασμούς στα πρέπει και στα κοινωνικά πρότυπα.
Η Σιμόν ντε Μποβουάρ, Σιμόν ντε Μποβουάρεκτός από το σημαντικό έργο της και τον καθοριστικό ρόλο της στο φεμινιστικό κίνημα, είχε μια πολυτάραχη ζωή που έκανε τη φήμη της να πάρει διαστάσεις… κινηματογραφικού αστέρα. Το 1929 γνώρισε τον Σαρτρ με τον οποίο τους ένωνε η ίδια αγάπη για τη φιλοσοφία και τη λογοτεχνία, αλλά και η πίστη τους στην ατομική ελευθερία. Και ήταν αυτή η πίστη που τούς ώθησε να δεσμευτούν με το περίφημο «συμβόλαιο», σύμφωνα με το οποίο θα ήταν μαζί διατηρώντας παράλληλες ερωτικές σχέσεις με άλλους, τις οποίες θα συζητούσαν μεταξύ τους.
Οι ερωτικές ιστορίες για το ζευγάρι, πολλές. Σκανδαλώδεις κάποιες από αυτές. Άλλες γνωστές, άλλες λιγότερο γνωστές και άλλες που είδαν το φως της δημοσιότητας, αργότερα. Μία από αυτές ήταν και ο κρυφός έρωτας της Μποβουάρ για μια νεαρή μαθήτριά της.
Ο παράφορος έρωτας για τη μαθήτριά της
Ήταν στα τέλη του 1938, όταν η καθηγήτρια φιλοσοφίας, ξεχώρισε ανάμεσα στις 40 έφηβες μαθήτριες της την όμορφη Ναταλί Σοροκάιν. Κόρη Ρώσων αριστοκρατικών και προσφύγων στη Γαλλία λίγο μετά τη γέννησή της, η Ναταλί ξεχώρισε από τις συμμαθήτριές της. “Είναι γοητευτική, συχνά άπληστη και νευρική, αλλά τόσο ευχάριστη. Δεν ξέρω τι να κάνω και βαριέμαι”, είχε δηλώσει για εκείνη η Μποβουάρ.
Όμως και εκείνη είχε γοητευτεί από την καθηγήτριά της. Εκδηλώνει το ενδιαφέρον της προς τη Μποβουάρ, γίνεται τολμηρή, σχεδόν πιεστική και στο τέλος γίνονται εραστές με τη φιλόσοφο. Η Ναταλί δεν ήταν η πρώτη νεαρή ερωμένη της Μποβουάρ. Είχε ήδη αρκετές νέες ερωμένες, αλλά και νεαρούς εραστές, μεταξύ των οποίων οι αδελφές Μπιάνκα και Όλγα, με τις οποίες μαζί με τον σύντροφό της, τον Σαρτρ, είχαν συνάψει ένα περίεργο ερωτικό κουαρτέτο.
“Είναι γοητευτική, συχνά άπληστη και νευρική, αλλά τόσο ευχάριστη στην τρυφερότητα. Δεν ξέρω τι να κάνω και βαριέμαι”, έγραψε η Simone de Beauvoir στον Jacques-Laurent Bost, πρώην μαθητή του Σαρτρ. για τη νεαρή Ναταλί.
Είναι μια ιστορία αγάπης, αλλά κυρίως μια ακραία σχέση
Για τη δημοσιογράφο και σεναριογράφο Julie Duchatel, είναι “μια αληθινή ιστορία αγάπης, αλλά πάνω απ’ όλα μια ακραία σχέση”. Η Ναταλί καθησυχάζει τη Σιμόν που τη βρίσκει “τέλεια, λιγομίλητη, αξιαγάπητη”. Κατά τη διάρκεια του πολέμου, Βρίσκει τη θέση της στο “χαρέμι των γυναικών” (οι λέξεις είναι του Σαρτρ) της Μποβουάρ. Η Σοροκίν δεν φοβάται τίποτα: εντάσσεται σε αντιστασιακό κίνημα, αρχίζει να εμπορεύεται κλεμμένα ποδήλατα.
Ωστόσο, η σχέση της με τη Σιμόν αρχίζει να ξεφεύγει: αρχίζει να φωνάζει η μία στην άλλη, έχουν ξεσπάσματα θυμού, ακόμα και σκηνικά βίας. Και μετά ηρεμία. Στο τέλος του πολέμου, η Ναταλί μπήκε στην παράξενη οικογένεια της Μποβουάρ και του Σατρ, αλλά εκείνος δεν την είδε ποτέ με καλό μάτι. Μάλιστα, την αποκαλεί “Σαρμπακάν” – καθώς σύμφωνα με εκείνον, είχε, “τον εξωτικό χαρακτήρα ενός όπλου και τη γοητεία ενός παιχνιδιού”.
Η Ναταλί έγινε αργότερα φίλη με τον Χεμινγουέι. Πέθανε σε ηλικία 47 ετών, πριν βυθιστεί στην αρρώστια και την τρέλα στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου είχε ακολουθήσει τον Ivan Moffat, σεναριογράφο στο Χόλυγουντ. Τέσσερα χρόνια μετά τον θάνατό της, η Μποβουάρ είχε πει για εκείνη: “Δεν μπορούσαμε να ακινητοποιήσουμε αυτό το κορίτσι. Ήταν ένα συναρπαστικό πλάσμα, ασύλληπτο”.
Η Σιμόν Ντε Μποβουάρ πέθανε σαν σήμερα, 14 Απριλίου του 1986 από πνευμονία και θάφτηκε δίπλα στον Σαρτρ στο Κοιμητήριο Μονπαρνάς των Παρισίων.
