Υπάρχουν φορές στη ζωή μας που αντιμετωπίζουμε μια πολύ δύσκολη κατάσταση και θέλουμε έναν άνθρωπο να μιλήσουμε. Σε τέτοιες στιγμές, τι είδους άνθρωπο επιλέγετε; Έναν φίλο που είναι ευφυέστερος και πιο εύγλωττος; Ή κάποιον που θα σας συμπαρασταθεί και θα σας ακούσει ειλικρινά; Προσωπικά θα επέλεγα το δεύτερο.
Βεβαίως, η συζήτηση με κάποιον που είναι περισσότερο νοήμων από εμένα μπορεί όντως να αποδειχθεί χρήσιμη, γιατί θα προσεγγίσει το θέμα με αντικειμενικότητα. Όσο πιο δύσκολο όμως είναι το πρόβλημα, τόσο περισσότερες είναι οι πιθανότητες να απογοητευτώ από μια ψυχρά ορθολογική συμβουλή, όσο συνετή κι αν είναι. Πιθανότατα να θελήσω να μιλήσω με έναν προσηνή και στοργικό άνθρωπο, ο οποίος θα σκούσει τη βασανισμένη μου καρδιά και θα δείξει ενσυναίσθηση.
Είναι φορές που αναρωτιέμαι γιατί μένουμε άγρυπνοι μέχρι αργά, αναρτώντας φωτογραφίες και μηνύματα στο Facebook, στο Twitter, στο Instagram… Κανείς δεν μας εξαναγκάζει να το κάνουμε.
Ο λόγος είναι ότι θέλουμε να μοιραστούμε με άλλους ό,τι έχουμε κάνει μέσα στην ημέρα, τις σκέψεις μας, τις φωτογραφίες που τραβήξαμε… Νομίζω ότι αυτή η διαδικασία συνδέεται με το ότι θέλουμε κάποιος να ακούσει αυτά που έχουμε να πούμε, έστω κι αν αυτός ο κάποιος είναι ο απρόσωπος κόσμος του διαδικτύου. Γιατί μόνο τότε αισθανόμαστε ότι οι πράξεις μας έχουν νόημα και ότι ύπαρξή μας έχει αξία.
Αν δεν υπήρχαν άνθρωποι να στρέψουν την προσοχή τους σ’ εμάς, η ζωή μας θα ήταν κενή, σαν να είμαστε μόνοι μας επί σκηνής χωρίς κοινό. Με αυτό κατά νου, παροτρύνω συχνά τους ανθρώπους να διερωτώνται κατά καιρούς μήπως κάποιοι φίλοι τους ή συγγενείς τους περνούν μια δύσκολη φάση στη ζωή τους.
Ακόμα κι αν εμείς δεν είμαστε σε θέση να προτείνουμε λύσεις για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν αυτοί θα νιώσουν πολύ καλύτερα γνωρίζοντας ότι είμαστε διατεθειμένοι να ακούσουμε με προσοχή όσα μας πουν.
Πιστεύω ότι η διαδικασία της θεραπείας ξεκινά όταν ανοίγουμε την καρδιά μας και ακούμε με ενσυναίσθηση. Μπορούμε να βοηθήσουμε τους συνανθρώπους μας, όχι επειδή έχουμε τη λύση στο πρόβλημά τους, αλλά επειδή νοιαζόμαστε τόσο ώστε να τους ακούσουμε.
Γνωρίζοντας ότι κι άλλοι έχουν βιώσει ανάλογες δυσκολίες, θα μπορέσουν να αντιμετωπίσουν καλύτερα τις δικές τους.
Όταν λέμε σε κάποιον τα προβλήματά μας, τις περισσότερες φορές δεν περιμένουμε να ακούσουμε «τη σωστή κουβέντα» από τα χείλη του. Περιμένουμε απλώς να μας ακούσουν.
Όταν λοιπόν κάποιος θέλει να μιλήσει μαζί σας, μη βιαστείτε να του δώσετε συμβουλές. Φροντίστε πρώτα να τον ακούσετε προσεκτικά.
Αντί να προσπαθείτε να κάνετε κάποιον καλύτερο, μπορείτε να γίνετε ο καθρέφτης στον οποίο αυτός θα δει το είδωλό του, δίχως ίχνος κριτικής. Αν θέλετε αυτός ο άνθρωπος να βελτιωθεί, πάψτε να τον βλέπετε με τον τρόπο που τον βλέπετε, γιατί παρατηρείτε μόνο τα ελαττώματά του, αποτιμώντας τα με τα δικά σας υποκειμενικά κριτήρια.
Η γνήσια αγάπη φαίνεται να έχει αδυναμία στην έκφραση «παρά το ότι…». Είναι φυσικά εύκολο να αγαπάμε στον άλλο αυτά με τα οποία συμφωνούμε. Όταν όμως μάθουμε να αποδεχόμαστε αυτά με τα οποία διαφωνούμε, τότε η συμπάθεια μετατρέπεται σε αγάπη.
Δεν υπάρχει τίποτα κακό στη διαφωνία. Αλλά όταν διαφωνούμε, θα πρέπει να λέμε «η γνώμη μου διαφέρει από τη δική σου», κι όχι ότι είναι λανθασμένη. Εδώ υπάρχει μια τεράστια διαφορά. Προσπαθήστε να έρθετε στη θέση του άλλου. Πώς θα νιώθατε αν σας έλεγαν ότι κάνετε λάθος μόνο και μόνο επειδή έχετε διαφορετική άποψη;
Ο καθένας μας έχει τη δική του μοναδική οπτική. Και βλέποντας τα πράγματα από τη δική του οπτική γωνία, ο καθένας μας φαίνεται να έχει δίκιο. Αν όμως θέλουμε να καταλήξουμε σε μια συμφωνία, και όχι να επιβεβαιώσουμε τη δική μας οπτική, είναι απαραίτητο να πούμε: «Η τοποθέτησή σου μου αποκαλύπτει κάτι που δεν γνώριζα. Πες μου περισσότερα, γιατί θέλω να καταλάβω».
Αντί λοιπόν να αγωνιζόμαστε να πείσουμε τον άλλο, θα πρέπει πρώτα να προσπαθήσουμε να τον κατανοήσουμε.
Όταν νομίζουμε ότι γνωρίζουμε κάποιον καλά, παύουμε να προσπαθούμε να τον γνωρίσουμε καλύτερα. Ενώ όταν δεν ξέρουμε κάποιον, κάνουμε προσπάθεια να τον γνωρίσουμε. Η αγάπη είναι μια κατάσταση στην οποία δεν γνωρίζουμε και θέλουμε να μάθουμε περισσότερα. Σκεφτείτε κατά πόσο νομίζετε ότι γνωρίζετε τα αγαπημένα σας πρόσωπα. Αν νομίζετε, ίσως αδυνατείτε να τα δείτε όπως πραγματικά είναι αυτή τη στιγμή και τα βλέπετε κάτω από το πρίσμα απόψεων και εντυπώσεων του παρελθόντος.
Το παρόν άρθρο αποτελεί αδειοδοτημένο απόσπασμα από το βιβλίο «Αγάπη για το λιγότερο τέλειο» των εκδόσεων Πεδίο,
Χρύσα Πράντζαλου
Τμήμα Σύνταξης της Πύλης Ψυχολογίας Psychology.gr
Επιμέλεια και συγγραφή άρθρων, μετάφραση & απόδοση ξενόγλωσσων άρθρων.
Επικοινωνία: editorial @psychology.gr
Πηγή: psychology.gr
Photo cover:pixabay.com/Muhittin KARABULUT
Διαβάστε επίσης:
