Η ντροπή τελειώνει οριστικά όταν τελειώνει ο έρωτας.
Έτσι μου φαίνεται.
Το έχω ξαναδεί το έργο.
Θα μου πεις, φίλε, οι ντροπές είναι πολλών ειδών.
Μου αρέσει που ταξιδεύουμε με τρένο.
Τα αεροπλάνα δεν τα μπορώ.
Είναι σαν κεραυνοβόλοι έρωτες.
Μπαίνεις ψυχολογικά απροετοίμαστος.
Με παλτό.
Ένα ποτήρι, δυο ποτήρια – πριν καλά-καλά το καταλάβεις, άλλη χώρα.
Βρίσκεσαι ανάμεσα σε μελαψόυς ανθρώπους.
Γυμνούς – κι εσύ με το παλτό στο χέρι.
Έτσι είναι με τα αεροπλάνα, φίλε.
Το τρένο, καμιά σχέση με κεραυνοβόλο έρωτα.
Είναι σαν αργοκίνητη αγάπη.
Απολύτως προστατευτικό.
Το τρένο μέριμνα έτσι, που να καταλαβαίνεις τα πάντα.
Πού βρίσκεσαι.
Που θα βρεθείς σε μια ώρα.
Σε πέντε ώρες.
Να σου έρθει κανονικά.
Κοίτα το αγόρι απέναντι.
Όμορφο αγόρι.
Τέλειο αγορένιο αγόρι.
Καλό ταξίδι, αγόρι.
Μας κοιτάζει.
Έχω, που λες, πολλών ειδών ντροπές.
Τη μια τη λέω λυποντροπή.
Κάποτε ήμουν με ένα αγόρι, που έμοιαζε με το τέλειο αγόρι.
Να σου πω την ιστορία.
Θες; Βαριέσαι;
Θα σ’ την πω.
Με το που γνωριστήκαμε, αμέσως συγκατοίκηση.
Δήθεν πρακτικοί λόγοι.
Να μη μας τρώνε οι δρόμοι.
Ζούσα καλά, πράγματα των σέβεντις.
Φίλοι, συναυλίες, σινεμά.
Τα χρήματά μου, όσο έμενα μόνη, πάντα μου περίσσευαν.
Ζούμε μαζί, αρχίζουν τα γνωστά:
Πλυντήριο πιάτων για δώδεκα άτομα εμείς οι δυο.
Ψυγείο να θρέψει πέντε οικογένειες.
Όταν ήρθε το καινούργιο στέρεο, το νταντέψαμε σαν μωρό.
Φιληθήκαμε από πάνω του.
Όταν έφτασε το κρεβάτι, στρώμα-υπόστρωμα, νιώσαμε αξιοσημείωτη χαρά.
Αργά το βράδυ πήγαμε να ξαπλώσουμε.
Πέφτει κοτζάμ άντρας – μέχρι χθες όμορφος – πάνω στο στρώμα και αρχίζει να κάνει κωλοτούμπες.
“Έλα δω να κάνουμε αγκαλίτσες”, μου λέει. “Να το εγκαινιάσουμε”.
Αγορά-χαρά-γ*****.
Εκείνη την ώρα ένιωσα την λυποντροπή που σου έλεγα.
Έτσι ακριβώς είπε: “Έλα να κάνουμε αγκαλίτσες”.
Εγώ αδύνατον έτσι, με αφηρημένη τρυφερότητα.
Δεν μπορώ.
Μαλβίνα Κάραλη, “Πιο πολύ πιο πολλοί”, απόσπασμα
Photo cover:pixabay.com/Gentle07/nature
Διαβάστε επίσης:
